De schommel blijft leeg

Afgelopen zomer belande ik in het diepste dal van mijn burn-out. Zelfs tijdens onze vakantie in Ierland kon ik niet genieten van de tijd samen met mijn mooie gezin. Ik zag enkel en alleen alles wat we niet konden, de dagen dat de zon niet scheen, de keren dat onze jongste dochter in paniek raakte omdat alles niet ging zoals ze gewend was. 

Eenmaal thuis vluchtte ik regelmatig een weekendje naar mijn ouders. Even weg van de zorgen om en het zorgen voor. Maar eenmaal thuis begon alles opnieuw. Mijn mooie gezin bestaat uit mijzelf, mijn man en en onze drie dochters van 15, 17 en 19. Onze jongste is meervoudig gehandicapt wat een grote impact heeft op ons allemaal.Gek genoeg waren het niet de zorgen om/voor Mirthe Kiera die maakte dat ik me steeds ongelukkiger begon te voelen. Voor Mirthe Kiera ben, en blijf, ik de allerliefste mama ooit. Mirthe Kiera blijft altijd die kleuter die afhankelijk is van haar moeder. Met heel enkel eens een dwarse puber bui maar die is zo weggeknuffeld.

We wonen buitenaf, met onze pony's, geiten, kippen en konijnen. De pony's zijn altijd mijn oudste dochters grote hobby geweest. Nu school, werk en stage steeds meer tijd begon op te slokken schoot de verzorging van hun trouwe viervoeters er regelmatig bij in. Op tijd op staan om te voeren, ook als het weekend is en je lekker uit kan slapen, werd een last, een taak. Het onderhoud van het erf en de tuin nam mijn man op zich maar ook dit ging met steeds meer gemopper. Zelf zag ik al het werk wel maar maakte ik me ook schuldig aan het geen zin hebben...

Zo werd ik een mopperende oude zeur:'Hebben jullie de beestjes al gevoerd, poep geschept?' 'Moet het gras niet gemaaid en die schuurdeur is ook weer kapot'.En tegen mijzelf; 'jij kan ook best even poep scheppen of de tuin doen..'Maar ook ik deed steeds minder. Ik werd ongelukkig van de moeder/vrouw die ik was geworden. Ik vond mijzelf echt geen leuk mens en nam afstand van mijn man en dochters. Ik wilde er gewoon niet meer zijn.

Maanden ging dit zo door tot ik weer eens bij bij ouders was om 'bij te tanken'.Tijdens een gesprek met mijn moeder kwam de spreuk "Als lusten lasten worden is het tijd voor verandering" ter sprake. En ja, dat was het! Ik kon niet veranderen als de situatie bleef zoals die nu was. Ja ik had veel stappen gemaakt, met hulp van maatschappelijk werk en samen met mijn man en onze praktijk ondersteuner. Zo heb ik geleerd meer uit handen te geven, de zorg om Mirthe Kiera meer te delen met mijn man.Maar ook mij minder te 'bemoeien' met de grote meiden. Als er iets is kunnen ze natuurlijk bij mij terecht maar ik loop hen niet meer achterna met vragen als; moet je zo niet werken, hoe ver ben je met dat verslag, heb je nog een toets binnenkort?'

Maar dit was niet genoeg. Voor echte verandering moest de oorzaak van mijn 'gezeur' worden aangepakt. Ik wilde verhuizen! Minder dieren, minder werk, makkelijker een weekendje weg. Gewoon makkelijker leven! We hebben de meiden een jeugd gegeven zoal we voor ogen hadden; buiten, vrij, met dieren. Maar op de trampoline wordt niet meer gesprongen en de schommel blijft leeg. Er is een nieuw tijdperk aangebroken.

Ik heb dit op tafel gegooid en kreeg veel weerstand van mijn man en dochters. Met begrijpelijke argumenten, allemaal vanuit het hart uitgesproken. Ik liep ver vooruit op de rest van mijn gezin. Maar door het steeds toch te sprake te brengen hield ik het vuurtje warm. Tot op een dag in februari mijn man uitsprak dat hij wel in het huis van zijn ouders zou willen wonen als zou daar ooit uit zouden gaan. Nog geen week later kwam er een woning voorbij waar mijn schoonouders interesse in hadden. Zij kochten dit huis en zo kochten wij dat van hen. Dit ging wel heel snel maar wat was ik blij.

Het voelde of na jaren van leven voor anderen en hun wensen en behoeften, IK nu eindelijk aan de beurt was. Wonen in een dorp met winkels op loopafstand. In een huis met tuin maar zonder groot erf met daarop een complete kinderboerderij. Een keurig huis, netjes, af..klaar. Ruimte voor ons allemaal en minder moeten.

Inmiddels is het half april en lijkt iedereen gewend aan het idee. De meeste dieren hebben een fijn nieuw thuis. De honden, katten en cavia's gaan mee. De meiden zien het gemak van de bushalte op de hoek, in plaats van 3 km te fietsen voor ze bij de bushalte zijn. Voor hun twee lievelingspony's vonden we een plekje waar we ze kunnen stallen, vlak bij ons nieuwe huis. Ik ben de rest wel nog steeds een stap voor. Ik heb het nieuwe huis in mijn hoofd al geschilderd en ingericht. Zie mij zelf al fietsend een boodschapje doen en met Mirthe Kiera naar de Bakker Bart wandelen voor een lunch op woensdag middag. Maar ik weet dat de rest zal volgen. Ik kan wachten.

Nog zes weken en dan maak ik een nieuwe start.Het huis staat vol dozen en vuilniszakken met kleren en knuffels. Er staat een grote container in de tuin voor alles wat weg kan. Dat we afscheid nemen van het buiten leven wordt echt duidelijk als we door de schuur lopen en ons beseffen dat we heel veel spullen niet langer nodig hebben. Geen steekpalen en schrikdraad voor in het land, geen groot gereedschap. Zelfs geen grasmaaier want de nieuwe tuin heeft een robotmaaier.

Terwijl de schuur steeds leger wordt begint in de tuin van alles te bloeien.De roze bloesemboom, vlinderstruiken, seringen. Prachtig, de lente! De ooievaar, ganzen, herten, reeën en zelfs een fazant lopen door het land. Ik geniet ervan, zonder gevoel van heimwee want zo voel ik mij ook! Na een donkere, kille periode kom ik tot bloei. Deze moeder heeft voor het eerst in heel veel jaren gekozen voor haarzelf! Ik leef! En nog mooier, de mensen om mij heen zijn niet dood gegaan in tegenstelling tot wat ik altijd dacht. Ik was zo bang dat ik minder mama zou zijn als ik meer voor mijzelf zou kiezen. De mama die de meiden kennen deed dit soort dingen niet. Hadden ze geen tijd of zin om voor hun pony's te zorgen? Dan deed ik dat toch. Regende het en moesten ze 3 km fietsen naar de bus! Dan bracht ik ze toch. Deze mama verdween en was even echt verdwaald in een donker kaal bos. Zo zie ik mijn burn-out. 

Bijna een jaar later zie ik in dat deze zware periode een doel heeft gehad. Het heeft mijn ogen geopend. Mij laten zien wat IK wil, waar IK blij van wordt, wat IK nodig heb. En dat waar ik zo bang voor was bleef uit. De rest van mijn mooie gezin is niet ongelukkig omdat ik voor mij zelf koos. Zij hebben hun moeder terug!