'Mama, het is zo druk in mijn hoofd'

Vandaag een wat andere blog dan jullie misschien van mij gewend zijn. Anders omdat het meer gaat over Natasja en iets minder over ‘de moeder van.’ Maar omdat ik weet dat schrijven mij helpt, schrijf ik dit. Eerlijk en waarschijnlijk herkenbaar, zoals jullie wél van mij gewend zijn.

‘Mama, het is zo druk in mijn hoofd’

Dit hoor ik Mirthe regelmatig zeggen. Na bijvoorbeeld een sportdag op school. Of wanneer we een weekend hebben gehad die drukker is dan normaal gesproken.

Voordat Mirthe deze woorden uitspreekt heb ik het al aan haar gezien.

Ze is moe, hangerig en kattig. Klaagt over hoofdpijn en heeft nergens zin in. Alles is haar even te veel.

Ik luister naar haar en samen benoemen we de leuke, maar drukke, dingen die ze heeft gedaan. Zo geven we het een plaatsje en sluiten we het af. We kijken samen op de kalender en maken ruimte. Ruimte om niks te doen, ruimte in haar hoofd. En ik vertel haar dat het oke is en dat ze uit mag rusten.

Dit kattige, vermoeiende gevoel ervaar ik helaas op het moment zelf ook. Ik heb nergens zin in en tegelijk voel ik me opgejaagd. Alsof ik steeds achter de feiten aan ren en alles maar half doe .Ik heb dan wel geen sportdag maar ben wel begonnen met sporten. Drie keer in de week, meteen nadat ik Mirthe naar school heb gebracht. Ik vind het fijn maar moet ook wennen aan dit nieuwe ritme. Mijn weekend was ook drukker dan normaal gesproken. Gezellig dat zeker, maar ook weer een hele dag van huis. Uren waarin ik van alles had kúnnen doen. Want ook thuis moet er wat gebeuren. Zo wil ik op mijn werk dagen het liefst een flink eind wandelen met de honden voor ik om 12.30 uur weg ga. En er zitten maar 5 uurtjes in mijn ‘vrije’ ochtend.

Naast dit sporten heb ik ook veel afspraken omtrent Mirthe staan. Meer als ik gewend ben. Ziekenhuis, spalken spreekuur, gesprekken op school en met maatschappelijk werk. En dan mijn middelste dochter die keuzes moet maken wat betreft school. Ik probeer haar hierin te helpen, te sturen maar hé, ze is 16 en is het lang niet altijd eens met haar moeder. We zitten nu in een afwacht fase. Wachten of ze toch gaat slagen, wachten of ze wordt toegelaten tot de vervolgopleiding van haar keuze…

Ik ben niet van het afwachten. Ik sluit graag dingen af. Ik kan niet tegen losse eindjes.

Ik kijk naar mijn kalender en probeer ruimte te maken. Maar ik kan geen afspraken afzeggen.

Nee, ik zeg zelfs ja tegen een extra middag werken. Want naast het feit dat ik graag zorg, en nodig ben, help ik ook graag. Dus zeg ik ja terwijl ik nee denk.

En zo loop ik mij zelf voorbij. Ik doe dit vaker. En na een figuurlijke schop onder mijn kont ben ik er dan wel weer. Maar de schop helpt nu niet, het doet zeer en in plaats van te denken ‘niet piepen Natas’ huil ik eventjes, stilletjes. Ik spreek het uit naar mijn man en praktisch als hij is biedt hij lief aan meer te willen helpen, de meiden meer te laten helpen. Maar ik hoef geen hulp. Ik wil dat iemand naar mij luistert. Met me praat over de leuke dingen die we hebben gedaan. Ik kijk naar mijn kalender en maak ruimte voor de volgende week. Ruimte om niks te doen. Dus heb ik afgelopen week niet gesport. Niet veel in huis gedaan maar wel 2 boeken gelezen buiten in de zon. Ik heb mezelf verteld dat dat oke is, dat ik uit mag rusten.

Een weekje is natuurkijk niet lang genoeg. Maar het is een begin. Vanavond heb ik zitten lachen om Mirthe en haar vader die samen speelden in de tuin. In de tuin staat een paal met een bal eraan en samen slaan ze om het hardst de bal in de rondte. Ze hebben lol en ik geniet van hen. Ik hoor mijzelf lachen en weet, het komt wel weer goed. Morgen gaan we weer samen wandelen; Mirthe, ik en de honden en maken zo ruimte in ons hoofd om weer door te gaan.