Ik ga op vakantie en neem mee; een burn-out.

 In tegendeel. Ik vind alles en iedereen om me heen te veel. Ik kan niet genieten van de momentjes samen en lach niet mee om de grapjes die worden gemaakt.

Omdat ik dit vreselijk vind ga ik naar de huisarts waar de diagnose Burn-out al snel wordt vastgesteld. Het is twee weken voor mijn zomervakantie begint en zie er zo ontzettend tegenop. Ik meld mij niet ziek maar ga juist naar het werk. Waar ik afleiding heb en even uit de thuissituatie ben. Dit is fijn. 

Maar die twee weken vliegen natuurlijk voorbij en dan heb ik vrij. Eerst een week thuis, in het teken van de voorbereidingen voor onze reis naar Ierland.

29 Juli rijden we naar Amsterdam en stappen we, bepakt en bezakt, vertrekhal 2 van Schiphol binnen. Mirthe is enthousiast maar vind het ook spannend maar alles loopt gesmeerd. Met de  rolstoel hebben we overal voorrang. We worden zelfs met een busje tot de trap naar het vliegtuig gebracht. In het busje is er nog even paniek. Manlief is zijn paspoort kwijt. Altijd mopperen op de ander , of die zijn of haar spullen wel voor elkaar heeft, maar zelf niks voor elkaar hebben. Ik stoor me hier enorm aan. Gelukkig vindt hij hem, precies daar waar ik al 10 keer zei dat hij hem zou vinden; in zijn jaszak. Zie je wel!

Het opstijgen duurt even en Mirthe is wat ongeduldig maar als we eenmaal vaart maken en de lucht in gaan geniet ze! Mooi, dan kan ik dat ook weer los laten. Het doet dus geen pijn in haar oren/implantaten. Mirthe houdt goed in de gaten dat iedereen blijft zitten waneer de 'fatsen seatbelt lichtjes' branden en geeft ook duidelijk hoorbaar commentaar op diegene die de regels overtreden. Dit tot grote ergernis van haar zus die ik op mijn beurt weer corrigeer omdat ik vind dat ze niet zo op Mirthe hoeft te reageren.

Na een dik uur landen we en zetten we de tijd een uurtje terug. Ook op Dublin Airport is alles prima voor elkaar. Zo zonde dat ik hier zo over in heb gezeten. De medewerkers zijn behulpzaam en vriendelijk. De huurauto met lift staat klaar. Op naar onze Ierse vrienden in Rush, co. Dublin. Ik kan wat ontspannen als ik naar de blijde gezichten van de meiden kijk. Het rijden aan de andere kant pakt manlief zo op. Voor mij voelt het echter als een achtbaan. De wegen zijn slecht en we stuiteren, naar mijn gevoel, alle kanten op. De radio blert en Mirthe zingt haar eigen muziek. Terwijl ze op haar vader moppert dat hij verkeerd rijdt. Ik voel de hoofdpijn opkomen, begin te mopperen en de blijde gezichten betrekken.

Na een half uurtje rijden, waarbij ik zwijg en de tranen voel branden, arriveren we bij onze vrienden. We worden warm ontvangen en ik kan de tranen weg duwen en genieten van het gezelschap. Mirthe heeft een kamer beneden en zit op haar iPad terwijl we bij praten en lachen om Maria's verhalen. Boven wacht een heerlijk zacht bed maar Mirthe durft niet alleen dus slaap ik bij haar op de bedbank. De volgende ochtend worden we verwend met een uitgebreid Iers ontbijt. Mirthe geniet ook. Er worden plannen gemaakt om te gaan kanoën, winkelen, wandelen. Wanneer we wat gaan doen gaat aan me voorbij. Ik kan me niet focussen op de gesprekken die gaande zijn. Gaan Mirthe en ik mee? Of kan dat niet? Even in alle rust alleen in deze warme knusse keuken lokt me ook wel. Maar er wordt besloten dat we naar de baai gaan en de kano's te water gaan. Ik loop heen met Maria en Mirthe. Een pittige wandeling met de rolstoel en eenmaal daar aan gekomen verteld Lieke trots hoe ze van een klif het water in is gesprongen. Even baal ik dat we te laat waren, dat ik haar niet heb zien springen. Vervolgens wordt er, ondanks de regen, toch fanatiek geroeid en zie ik de meiden genieten van deze ervaring. 

De twee dagen bij onze vrienden vliegen voorbij. En ik vind het veel en heb continu het gevoel dat ik het allemaal niet bij houd. Maar het voelt ook fijn. We lachen tijdens een spelletje Dobble zo hard dat ik bijna in mijn broek plas en even voel ik me echt blij.

Maar ik kijk, net als Mirthe, ook erg uit naar ons eigen huisje. Mirthe is deze twee dagen erg stil. Geen geklets, geen enthousiast gefladder. Maar stil en timide. Iedereen praat Engels en dat beetje Engels wat ze zo trots heeft geleerd is natuurlijk niet voldoende om mee te doen in de gesprekken. Het doet me verdriet haar zo te zien. Mijn verdriet uit ik in een frustratie naar manlief die zich in mijn ogen veel te goed vermaakt. Ziet hij dan niet hoe ongelukkig Mirthe er bij zit?

Ons huisje, onze Lodge, is prachtig. We kiezen een kamer, pakken onze spulletjes uit en komen tot rust. Die avond gaan we allemaal ons eigen gang en wordt het ook rustig in mijn hoofd. Mirthe is weer 'aan' en wat heb ik dat gemist! Ze gaat heerlijk slapen in haar eigen kamer, in haar eigen grote bed.  

De dagen die volgen plannen we vol leuke uitjes naar mooie dorpjes, nationale parken en tuinen. We lunchen onderweg en zingen luid mee met Mirthe's muziek ( Kinderen voor Kinderen) terwijl we heuvel op, heuvel af rijden. We zien dat Mirthe toch wat anders van haar vakantie had verwacht. Een leuk dorpje met een mooi strandje, een wandeling door een bos, dat is niet iets wat in haar belevingswereld past. Een speeltuin dan? Daar zijn alleen maar kleine kinderen vindt ze. Ze is stil en ik heb het gevoel dat we haar maar meespelen, in ons eigen belang. Ze praat, als ze praat, vooral over school, en het terug vliegen. Ze zoekt naar houvast en structuur. Want uit lunchen betekend niet kunnen vasthouden aan de iPad uurtjes. Niet lunchen om 12 uur, zoals normaal gesproken, maar om half 2. Ze vind dit zoveel lastiger dan we van te voren hebben ingeschat.

Ik neem dit mezelf allemaal kwalijk en begin te piekeren, ben boos op mijzelf en krijg hoofdpijn. De meiden en manlief voelen wel dat er wat mis is en er ontstaat een vervelend sfeertje met veel gekat over waar te parkeren, te eten enz. Ik staar door de autoruit naar buiten, naar het mooie landschap, en voel me alleen. Zijn ze dan vergeten dat ik niet mezelf ben? Waarom doet iedereen zo moeilijk? 

Het komt door mij. Ik ben degene die op iedereen kat. Ik kan niets hebben van een ander. Ik voel me aangevallen, genegeerd. Mijn gedachte in mijn hoofd gaan maar door. Maar ik spreek dit alles niet uit. In plaats van te vragen of het oké is als we even geen muziek luisteren uit ik mijn frustratie op Mirthe die keihard mee gilt. Ik vraag niet of ik even met de meiden dat mooie pad mag wandelen maar baal als Meindert dit doet en Mirthe en ik op een parkeerplaats achter blijven.

Mijn lieve, mooie gezin kan mijn gedachtes niet lezen. De mama die ze kennen is veranderd in een zeurende moeder, die veel te snel boos wordt, om alles gaat huilen. Zo kennen ze me niet. Ze zijn hun houvast kwijt.

Ook manlief weet niet hoe om te gaan met deze andere vrouw. De vrouw die altijd geduldig en rustig is. Altijd rekening houdt met de ander. Die vrouw is er niet.

Die moeder, die vrouw, die kan ik nu even niet zijn. En dat moet ik uitspreken. Ik moet om hulp leren vragen. Ik moet accepteren dat ik oververmoeid ben. Moe van het zorgen voor, zorgen maken over. Van het regelen. Ik ben altijd en alleen maar bezig met iedereen gelukkig en blij te houden. Ik bemiddel in ruzie's, bescherm de meiden tegen hun vaders gemopper en zorg dat Mirthe wordt begrepen. Zijn mijn, jonge gezonde, meiden moe dan doe ik morgens toch de paarden. Heeft manlief het druk op zijn werk? Dan luister ik naar hem en zet mijn eigen zorgen opzij.

Deze week in Ierland was zwaarder dan welke vakantie ooit. Maar niet omdat Mirthe voor het eerst ging vliegen. Niet omdat we een rolstoel en alles mee hadden. Die zaken, waar ik me zorgen om maakte, verliepen soepel. 

Onze koffers waren klein maar we hadden meer dan voldoende ruimte. Het paste allemaal precies. De koffers hadden we gewogen en gemeten. We hebben met eigen ogen gezien dat dit goed ging komen. 

Dat mijn hoofd overvol en te zwaar beladen was was niet zichtbaar. Er zat te veel in. Ik had zoveel negatieve geachte in gepakt dat ik geen ruimte meer had voor de leuke dingen.

Eerder vroeg ik me af wie er voor mij ging zorgen. Ik weet nu dat ik dat alleen zelf kan. Ik heb een lieve man en lieve dochters die mij heus wel willen helpen. Ik moet het alleen vragen.

Leestip: Leven met een narsist: "Na drie maanden veranderde mijn ex in een monster"