Hey jij daar ! tijdje niet gesproken hé !

Een tijdje niks van me laten horen, ik kan zeggen dat het niet al te best gaat met mij/ons maar vooral met mij. lat ik beginnen bij het fijne en leuke gedeelte ! Onze lang verwachte vakantie naar Gran Canaria ! en oh wat hebben wij genoten ! de rust van geen traject, de rust van het niet MOETEN maar alles mogen is zo fijn !

Ik heb een tijdje niks geplaatst omdat het even een chaos was thuis en in mijn hoofd. We zouden eindelijk gaan starten met ons ivf traject, de medicijnen lagen al een aantal weken in de koel kast na dat we de prik instructies hadden gehad. Mijn menstruatie duurde dit keer zooooo lang, en zelfs mijn eisprong was pas op cd 18 ! wat voor mijn doen echt wel laat is. Ik had ook best een raar voorgevoel dat er iets niet klopte, natuurlijk was ik best gestrest en dacht ik eigenlijk dat het hierdoor zou komen. Inmiddels was het zaterdag 7 Mei en brak eindelijk na 33 dagen die menstruatie door en mocht ik de afdeling bellen om een echo op dag 3 in te plannen. Nu is die niet bij iedereen gebruikelijk om op dag 3 een uitgangsecho te maken, maar omdat ik dus rechts een endometriose cyste heb zitten houden ze dit toch wat meer in de gaten. 

Het iui traject, tja waar zal ik eens beginnen. 

Na een gesprek met de huisarts en in combinatie met mijn miskraam verleden, hadden we besloten dat het handig zou zijn om langs de gynaecoloog te gaan in het ziekenhuis. Ik dacht eigenlijk hier gaan we weer, eindelijk een leuk persoon ontmoet en krijgen we dit weer. Ik kon al vrij snel terecht en had toen aangegeven dat ik geen enkel idee heb waar het aan zou kunnen liggen. Ik had vroeger namelijk altijd wel erge buikpijnen en bloed waar je U tegen zij, maar daarom was ik ook aan de pil gegaan. Ze stelde voor om of een hsg onderzoek te doen of een kijkoperatie. Met een hsg onderzoek kijken ze alleen of de eileiders goed doorgankelijk zijn maar kunnen ze verder niks zien. Met een kijk operatie zouden ze alles kunnen bekijken en ook gelijk die eileiders kunnen door spuiten.

Vanaf het moment dat ik met Dimitri was was erg bijzonder, hij behandelde me anders alsof ik nog steeds vrij was. Ik vond dit heel raar, het was bij hem nooit moeten maar mogen.Natuurlijk had ik hem wel alles verteld in de veronderstelling dat hij me erna niet meer wilde, want dat mensen van me af duwen war ik inmiddels goed in geworden. Maar toch bleef hij volhouden en hadden we het fijn ! Er zijn in het begin wel moment geweest waar hij ook aan moest wennen. Ik kon bijvoorbeeld heel overdreven reageren op kleine dingen, een voorbeeld was dat wij een keer een pizza bestelde hij wilde een large maar ik bestelde 2 medium, die kwamen aan en hij zij ´oh 2 medium ook lekker´ ! en ik begon helemaal te flippen en te huilen en zeggen dat het mijn schuld was en ik heb wel 1000000x sorry gezegd. Het enigste wat hij zij was ´´dit geeft toch niet´´? En ik zei nog waarom word je niet boos ? omdat ik niet zo ben zij hij ? Het verbaasde me, een man die zo rustig reageert ? Deze sorry momenten komen nog dagelijks voor en ik kan er niks aan doen. Het zit zo in me om bij elk ding sorry te zeggen zelfs als het niet mijn schuld is.

Een nieuw begin, wat was dat moeilijk voor mij helemaal alleen zonder dat iemand mij continu maar controleerde op alles. Het was wennen want ja ik was inmiddels 26 woonde weer bij mijn ouders, lopen was nog moeilijk en ik had geen werk, how TF am i gonna survive this. Nou met heel veel wilskracht is dit gelukt, ik ben gaan zoeken naar een baan niet voor 40 uur want dat kon gewoon niet, Ik heb toen een baantje als schoonmaakster bij oude mensen aangenomen. Ik bedoel hoe erg kon dat zijn ? de cliënten  die ik had waren geweldig stuk voor stuk lieverds ! Ik was natuurlijk ook nog bezig met fysio en er werd vanuit hun gevraagd hoe het kwam dat mijn voet op die manier gebroken was, ik vond dit een lastige vraag ook al had ik natuurlijk mijn arts dit al verteld maar ik had zoiets van niet iedereen hoeft dit te weten. Ook toen ik dacht dat ik overal van af was komen toch vaak kleine dingetjes de hoek om kijken, mijn angsten die ik had van witte volks wagens ook angst om M tegen te komen. Soms benauwde dat gevoel mij '''wat als ik hem tegen kom'' Ik probeerde eigenlijk zo min mogelijk alleen buiten te zijn in het begin. Eigenlijk leefde ik best geïsoleerd in het begin, ik reed in mijn auto naar mijn cliënten en naar het ggz, en verder was ik thuis. 

Uitgegleden in de badkamer op zich had dit zeker gekund maar op de manier hoe mijn voet gebroken was kon dit gewoon niet. Ik ging dus naar de huisartsen post want het was al laat in de avond ik dacht rond een uur of 23+00, ik kwam daar met dit verhaal en me voet leek net een godzilla voet gewoon echt zo dik met vocht. Maar het enigste wat ze zei was : ik denk niet dat dit gebroken is maar zwaar gekneusd ik doe er een drukverband omheen. Thuis aangekomen weer namen zijn ouders M mee en bleef zijn moeder bij mij om te slapen, we hebben nergens over gesproken alleen over het feit dat M gebruikte maar verder niet over mij. Een paar uur later begon me voet zo erg te kloppen dat ik het verband er af haalde want dit deed zo zeer. De volgende dag heb ik de huisarts gebeld om te vragen of er alsjeblieft een foto gemaakt kon worden want het voelde gewoon niet goed en me voet werd dus ook mega blauw en zelfs paars. Eenmaal een foto gemaakt te hebben en nog een Mri scan om et te bevestigen dat ze allen breuken hadden gevonden was mijn voet wel degelijk op 3 plekken gebroken. Mijn 2 middenvoetsbeentjes waren doormidden en de 3e was ook gebroken maar net niet door, ik moest dus gelijk gegipst worden want het was wel echt serieus. Ook bleven ze vragen hoe dit is gekomen omdat ze me gewoon niet geloofde maar ik bleef bij mijn verhaal.

Ik was alleen in ons huis, ik wist niet wat M had, en binnen een half uur werd ik gebeld door het ziekenhuis of dat ik wilde langs komen omdat het niet goed ging met M. Ik hoopte dat hij dood ging, echt deze gedachte spookte door mijn hoofd dan was ik overal van af en kon ik rouwen. Aangezien onze auto bij het ziekenhuis stond moest ik dus gaan lopen, net bevallen doos nog op standje ontsluiting maar ik liep hoor, ik voelde letterlijk dingen er uit komen. Goed oogkleppen op en gaan want het was inmiddels mijn partner.... Daar aangekomen hoorde ik iemand echt kreunen en gillen ik zei nog ´´dat is toch niet die van mij hé ´´ Helaas wel. Ik kwam de kamer binnen met dokters die mij eigenlijk een beetje aan stonden te gapen, als of ik wist waar hij last van had ... ja dat wist ik maar zelf toen hij zo pijn had en lag te schreeuwen kreeg hij het nog voor elkaar om tegen mij te zeggen dat ik niks mocht vertellen. Uiteindelijk heb ik dit wel gedaan, en krijg je gelijk van die scheven gezichten. Het enigste wat ik dacht was laat hem aub gewoon weggaan hier ik bedoel mensen die half dood gaan worden nu tegen gehouden omdat iemand niet van de drugs af kan blijven.