Het begin van het einde deel 6

Uitgegleden in de badkamer op zich had dit zeker gekund maar op de manier hoe mijn voet gebroken was kon dit gewoon niet. Ik ging dus naar de huisartsen post want het was al laat in de avond ik dacht rond een uur of 23+00, ik kwam daar met dit verhaal en me voet leek net een godzilla voet gewoon echt zo dik met vocht. Maar het enigste wat ze zei was : ik denk niet dat dit gebroken is maar zwaar gekneusd ik doe er een drukverband omheen. Thuis aangekomen weer namen zijn ouders M mee en bleef zijn moeder bij mij om te slapen, we hebben nergens over gesproken alleen over het feit dat M gebruikte maar verder niet over mij. Een paar uur later begon me voet zo erg te kloppen dat ik het verband er af haalde want dit deed zo zeer. De volgende dag heb ik de huisarts gebeld om te vragen of er alsjeblieft een foto gemaakt kon worden want het voelde gewoon niet goed en me voet werd dus ook mega blauw en zelfs paars. Eenmaal een foto gemaakt te hebben en nog een Mri scan om et te bevestigen dat ze allen breuken hadden gevonden was mijn voet wel degelijk op 3 plekken gebroken. Mijn 2 middenvoetsbeentjes waren doormidden en de 3e was ook gebroken maar net niet door, ik moest dus gelijk gegipst worden want het was wel echt serieus. Ook bleven ze vragen hoe dit is gekomen omdat ze me gewoon niet geloofde maar ik bleef bij mijn verhaal.

Toen ik weer thuis kwam hadden we ook mijn ouders ingelicht en het was verstandig dat alleen mijn moeder langs kwam want ik denk als mijn stiefvader langs was geweest het helemaal verkeerd af was gelopen. Ook kreeg ik regelmatig sms'jes en telefoontjes van M hoe het met me ging en hoeveel spijt hij had, ik kon hier niks mee en reageerde eigenlijk gewoon met wat hij wilde horen. Ik heb toen beide moeders verteld dat M verslaafd was, en mijn moeder dit eet ik nog heel goed ik lag op bed en beide moeders stonden aan het einde van het bed. Mijn moeder stond daar met haar vinger naar mij en ze zei : Nik je weet zeker dat M dit niet heeft gedaan en die blik van M zijn moeder naar mij was echt compleet paniek. En ik zij : Nee mam ik ben echt gevallen. Dit brak mij tegen mijn eigen moeder liegen, tot op de dag van vandaag weet ze niet wat er echt gebeurt is of misschien heeft zij zelf wel al een gevoel want ja zo zijn moeders nou eenmaal. Vanaf die dagen ben ik ook bij mijn moeder ingetrokken omdat ik met mijn hele onderbeen in het gips zat was het gewoon mega onhandig en ik was alleen dus kon ook niks zelf. Vanaf dit moment is het bij mij in mijn hoofd een beetje wazig gewoon ook omdat ik toen in een depressie raakte, op een gegeven moment kreeg ik dus wel een gips voetje en toen ben ik samen met M nog terug gegaan naar het huis als of er niks gebeurd was. Heel bizar eigenlijk als ik het nu zo lees denk ik echt WTF. 

Die momenten thuis waren echt gewoon heel heftig ik zat in een rolstoel en M was natuurlijk gewoon door aan het gebruiken. Ook had ik geen baan meer omdat mijn contract niet werd verlengt en moest ik maar werk zoeken terwijl ik dus in een rolstoel zat. Ook werd hij boos als ik niks gedaan had in huis of de was niet had gedaan, want ik zat tenslotte de hele dag op mijn reet. Ik weet nog dat ik in mijn rolstoel zat voor het raam en dat ik het liefste dood wilde, ik wilde niet meer leven ik zat gevangen in mijn eigen huis met een narcist en ik wilde niet meer. Het enigste wat ik wilde is bij mijn zoon zijn boven in de hemel want daar was het vast veilig. Ik wist gewoon dat ik iets moest gaan doen want dit werd mijn dood. M ging wel nog naar zijn gesprekken bij de afkickkliniek maar he we wisten beide dat hij nog steeds gebruikte en kreeg ook regelmatig op zijn kop. Op een gegeven moment werd hij ook weg gestuurd uit de kliniek, had hij het leuk met een meid uit zijn groep via de app en ik moest nog steeds maar alles in huis doen. Zijn ouders hebben hem toen ook weer in huis genomen en ik weet niet meer precies hoe ons breekpunt kwam maar het kwam er op neer dat hij klaar met mij was en dit gesprek was tussen hem en mij met mijn moeder en zijn vader in ons huis. ik zat op de bank en ik dacht alleen maar maak het alsjeblieft uit want ik kan niet meer, en toen zij hij de woorden : ik denk dat wij maar zonder elkaar moeten want het gaat niet meer. YESSSSS IK WAS VRIJ. ik zij nog weet je het zeker ? en ik wist dat hij na een dag weer jankend bij me terug zou komen want zo ging het altijd.

Het erge is nog dat zijn vader tegen mij zij dat ik 5 weken de tijd kreeg om weg te zijn als of het allemaal mijn schuld was. HOE KAN JE DIT ZEGGEN vooral omdat hun wisten wat er die avond gebeurd was, hier kan ik echt ook nog kwaad om worden. Het grappige was nog dat de volgende dag M mij maar bleef bellen met het spijt me en ik wil je terug maar ik was steen puur steen en reageerde met dat ik er klaar mee was en hij het had uitgemaakt. Vanaf dat moment gingen die 5 weken snel, aangezien ik nog in het gips zat kon ik niet veel zelf in pakken en hebben mijn moeder en mijn lieve tante met z'n drieën alles ingepakt en nog heel veel laten staan zelfs en ben ik weg gegaan. Ik was weg, en vrij vrij van een narcist die heel mijn leven beïnvloede, weg van de pijn en angst. Het eerste wat ik had gepakt was mijn kind want over mijn lijk dat hij ook maar iets van hem kreeg, die gaf ik mee aan mijn moeder en nam al de spullen gelijk mee. Toen ik bij mijn ouders thuis kwam barsten de tranen ik kon niet meer maar ook toen kon ik niet alles vertellen en dat was moeilijk. 

Na een tijdje moest ik natuurlijk ook weer op controles voor me voet en mocht het gips voetje er na 6 weken eindelijk af, wat een opluchting en mijn beide ouders zijn altijd mee geweest. Toen ik later nog eens op controle moest bij de zelfde arts ben ik ook daar in tranen uitgebarsten en hij kon alleen maar zeggen : Je kon niks zeggen he op dat moment ? Ik zij nee het spijt me zo dat ik gelogen heb tegen u maar ik kon niks anders. Hij heeft me toen wel gewezen op mijn rechten als slachtoffer maar dat wilde ik niet, ik was er eindelijk van af. Ook moest ik nog naar fysio want ik kan je vertellen na 8 weken niet kunnen lopen is lopen echt heel moeilijk ! Ik heb toen ook met mijn moeder besloten om in therapie te gaan omdat ik echt depressief was ik zag het niet meer zitten en ik moest opnieuw gaan rouwen over Noah, ik kon alleen maar huilen dagen lang. De therapie sessies hebben mij echt geholpen ik heb ook zelfs nog EMDR therapie gehad om het feit dat ik zo bang was hem weer tegen te komen en die bewuste avond. Ook de uitslagen waren Depressie en PTSS, ik heb ik 8 a 9 maanden in gezeten en toen knapte ik steeds meer op ik kon steeds meer bewuste EIGEN keuzes maken die ik jaren niet had gemaakt. Dat was moeilijk maar ik wilde zo graag weer me eigen ik worden want ik ben zo leuk ! 

Dit was het einde van het einde ! 

In mijn volgende blogs ga ik vertellen hoe mijn leven NA het einde verder ging en ik kan je vertellen dat dit een stuk beter is als toen !

Mocht je zelf in zo'n situatie zitten en weet je niet hoe je hier uit komt vergeet dan niet dat je niet alleen bent ! Probeer een code woord te bedenken met vrienden of familie als het echt niet meer gaat. Ook kan je altijd 112 bellen en zelfs daar kan je in code taal praten, Bestel bijv een pizza en probeer daarmee hun aandacht te trekken. Ook als je behoefte hebt om na mijn blogs te praten met mij of vragen te stellen aarzel dan niet om mij een berichtje te sturen ! ook kan je me via insta vinden in de link boven aan de blog !

Je bent niet alleen !

Liefs Nikki.