I said yes ! Maar mijn hoofd draait overuren

Een tijdje niks van me laten horen, ik kan zeggen dat het niet al te best gaat met mij/ons maar vooral met mij. lat ik beginnen bij het fijne en leuke gedeelte ! Onze lang verwachte vakantie naar Gran Canaria ! en oh wat hebben wij genoten ! de rust van geen traject, de rust van het niet MOETEN maar alles mogen is zo fijn !

De dagen op dit eiland waren zo heerlijk en ik ben zelfs ten huwelijk gevraagd ! uh hallo ja ik ! ECHT !!! het aanzoek was super romantisch bij de pier met een mooie vuurtoren achter ons ging hij op z´n knieën en ik riep meteen JA ! verloofd zijn samen met de beste man/vriend/bestie van de wereld is geweldig ! Samen zijn we zo sterk en kunnen we echt wel alles aan ! 

Ik neem jullie nog even mee voor de vakantie waarbij ik echt een dikke mental breakdown heb gekregen alles was te veel, werk te veel, mensen in m''n aura te veel echt ALLES. Waarbij we dus eindelijk mochten starten met ons IVF traject kregen we het nieuws dat er een dikke vette cyste in mijn linker eierstok zit van 5 cm ! tranen rolde over mijn wangen want we mochten niet starten, nu moet ik zeggen dat er naar toe leven is al een ding. Maar als er dan verteld word dat je toch niet mag starten dat voelt als een klap in je gezicht ! weer een maand wachten want we gingen ook op vakantie dus ja uiteindelijk ben je 2 maanden verder... Ik ben hiervan zo mentaal afgedwaalt dat ik inmiddels ook al ruim 6 weken thuis zit van werk, het hele traject mij echt gestolen kan worden en niks meer leuk is. Ik ben zo klaar met elke keer maar het negatieve beeld wat je telkens ziet, dan weer een cyste dit is inmiddels nummer 2 en NIEMAND lijkt het iets te boeien. '' Ja hoor mevrouw u kunt met die cystes gewoon een ivf poging doen"'  Like hallo als of ik pogingen ga vergooien omdat hun denken dat dit wel kan ?

Zo klaar met dat onprofessionele gedoe elke keer is er wel iets, mochten wij ooit weer gaan starten kiezen we zeker een andere locatie want hier is het echt flut. Ik ben moe mijn hoofd is moe en zeker mijn lichaam is moe, ik wil me weer ik voelen, het niet continu over baby's hebben en zien en alles.

Ik gun iedereen zijn geluk en vooral de instagram meiden die na zo lang vechten eindelijk hun kindje verwelkomen.

Maar wanneer ben ik eens aan de beurt ?

Wil ik dit nog wel ?

Kan ik ook gelukkig zijn zonder kinderen ?

Waarom werkt mijn lichaam niet en luistert niemand naar mij ?

Vragen die constant in mijn hoofd rond gaan, waar ik niet alleen uit kom. Ik hoop de juiste hulp te kunnen vinden om deze vragen te beantwoorden.

ik hoop het.

Liefs Nikki