Het begin van het einde part 5

Ik was alleen in ons huis, ik wist niet wat M had, en binnen een half uur werd ik gebeld door het ziekenhuis of dat ik wilde langs komen omdat het niet goed ging met M. Ik hoopte dat hij dood ging, echt deze gedachte spookte door mijn hoofd dan was ik overal van af en kon ik rouwen. Aangezien onze auto bij het ziekenhuis stond moest ik dus gaan lopen, net bevallen doos nog op standje ontsluiting maar ik liep hoor, ik voelde letterlijk dingen er uit komen. Goed oogkleppen op en gaan want het was inmiddels mijn partner.... Daar aangekomen hoorde ik iemand echt kreunen en gillen ik zei nog ´´dat is toch niet die van mij hé ´´ Helaas wel. Ik kwam de kamer binnen met dokters die mij eigenlijk een beetje aan stonden te gapen, als of ik wist waar hij last van had ... ja dat wist ik maar zelf toen hij zo pijn had en lag te schreeuwen kreeg hij het nog voor elkaar om tegen mij te zeggen dat ik niks mocht vertellen. Uiteindelijk heb ik dit wel gedaan, en krijg je gelijk van die scheven gezichten. Het enigste wat ik dacht was laat hem aub gewoon weggaan hier ik bedoel mensen die half dood gaan worden nu tegen gehouden omdat iemand niet van de drugs af kan blijven.

M werd opgenomen, 5 dagen lang op woensdag werd Noah* om 11 uur in de ochtend gecremeerd en wij hielden elkaar vast in het ziekenhuis en thats it. Vanaf het moment dat M thuis kwam ging het berg afwaarts en ik liet dit gebeuren, ik kon niet meer ik kon niet meer vechten tegen iemand die toch alleen om zich zelf gaf. Elke dag, dag in dag uit was M aan het gebruiken en ik probeerde om om mijn kind te rouwen maar hoe kan dit als je elke dag iemand van de vloer moet trekken als of je een baby rond heb lopen die nog net niet zich zelf onder pist. Het ergste was nog dat hij gewoon een normale baan had en hij daar gewoon naar toe ging. Ik wist zeker dat hij daar ook wel eens gebruikte. De weken kropen voor bij en ik werd eigenlijk alleen maar meer depri, ik heb hem toen gesmeekt om zich aan te melden bij een afkick kliniek. Ik probeerde zelf contacten te leggen bij deze klinieken maar goed hij moest uiteindelijk zelf willen want iemand verplicht laten opnemen boven de 18 kan niet in NL tenzij hij echt een gevaar is voor zich zelf.. goed dat was hij niet alleen voor mij. Elke dag toen ik weer moest gaan werken na 2 maanden reed ik met buikpijn naar huis, hoe ga ik hem nu weer aan treffen. Zelfs op een avond had hij zo veel gebruikt dat hij neer viel op de wc en ik dacht dat hij dood was, ik deed niks stiekem hoopte ik het zelfs is deze hel eindelijk klaar ? Ik sloeg hem een paar keer in zijn gezicht en zij dat ik geen ambulance ging bellen voor een drugsverslaafde. Hij kwam wel weer bij en zei toen altijd ''nee nu ga ik echt stoppen dit is de druppel'' haha yeah right.

Op een gegeven moment had hij zich dus aangemeld voor een afkick centrum waar hij dus 1 of 2 per week naar toe moest, ik vond het echt een giller want ik bedoel zo iemand moet je lekker 8 maanden naar Afrika sturen of in ieder geval zo ver mogelijk. Ik ben zelf toen ook naar hulp groepen geweest maar zelfs toen kreeg hij het voor elkaar om mij onder zijn duim te houden, als of ik daar niet was want hij had lopen zoeken. Zelfs toen dacht hij dat ik vreemd ging ofzo dit was ook zijn standaard opmerking als ik iets deed. Ik had een mannelijke collega een jongen die een stuk jonger was als ik, zelfs daar had ik mee geneukt of flirten ik mee volgens M. Mentaal werd ik gewoon kapot gemaakt echt ik was niks meer, had geen eigen mening en was nog kleiner dan een mier. 

Op een avond toen gebeurden het : LET OP ! TRIGGER WARNING.

M was op het toilet met zijn telefoon offcourse, wat ik ondertussen al een aantal keer had gezien dat hij met andere aan het appen was maar het deed me niks meer. Natuurlijk weer met een snuif in zijn neus, maar zijn telefoon lag op het randje van het muurtje en ik zag dat er een chat gesprek open stond via badoo ( een dating site zoals tinder) En opeens kreeg ik een soort kortsluiting in mijn hoofd, en ik weet niet wat het was misschien omdat ik altijd alles voor hem had gedaan zelfs toen onze zoon overleed, en nu dit ? Ik pakte de telefoon en drukte hem in zijn gezicht met de vraag wat dit was ? Niks zij hij dat was een advertentie ik zij ja ik ben geen mongool ?? toen probeerde hij de telefoon uit mijn handen te pakken en ik trok mijn arm terug. Op dat moment flipte hij pakte de achterkant van mijn nek drukte die tegen de deurpost aan met mijn kaak, ik viel daardoor naar achter en hij viel met zijn knie op mijn voet die op dat moment op ze zij lag. De pijn die ik toen voelde als of heel mijn voet uit elkaar klapte, ik kon niet meer ademen niet meer bewegen en ik was in shock. Ik gilde het uit wat voor klootzak hij was en hij schrok op dit moment zo erg dat hij gelijk naar me toe kwam maar ik sloeg hem letterlijk van me af. Ik wist niet wat ik moest doen, ik wist dat mijn voet of zwaar gekneusd was of door midden was. Wat ik toen deed was misschien niet de slimste zet maar ik kon niet meer denken, ik belde zijn moeder met de woorden M is verslaaf jullie moeten nu komen want hij heeft mij net wat aan gedaan. 

Na een goede 3 kwartier waren zijn ouders er heb ik alles verteld en kreeg ik uiteindelijk nog de schuld waarom ik niet eerder had gebeld of laten weten dat hij verslaafd was, ik kreeg de schuld. Ik ben toen met zijn moeder naar het ziekenhuis gereden natuurlijk vroegen ze wat er gebeurt was maar ik mocht niks zeggen zelfs van zijn moeder niet. Ik had er van gemaakt dat ik was uitgegleden uit de badkamer geloof ik, goed niemand geloofde dat natuurlijk maar he ik was gekke henkie.

Hoe dit verder afloopt lezen jullie morgen.

Liefs Nikki