Nou heb ik altijd al een warrig cyclus gehad, nooit op de dag nauwkeurig te noemen. Schommelde altijd tussen de 28 dagen en soms 34 dagen, vorig jaar had ik een uitschieter gehad eenmalig naar 37 dagen. 

We zijn al zeker 2 maanden verder nadat iedereen in Nederland ineens aan iets heel nieuws moest wennen. Het wat wij kennen als het 'normale leven' werd van de één tot op de andere dag compleet anders. Van die max 100 mensen maatregel werd alles ineens sinds 2 maanden geleden een stuk strenger. Uiteraard voor iedereen zijn welzijn, dat op 1. Ik heb gemerkt dat ik bepaalde dingen niet leuk vind aan deze hele periode, maar er zijn stiekem ook wat punten geweest waarin ik het even niet erg vond dat het nu niet mag...Dit is mijn lijstje geworden met de dingen die ik zo hard mis en mee struggle, en de dingen wat ik nu even niet zo erg vind ;)Waar ik moeite mee had/heb:- Met 3 kinderen van net 2, 5 en 8 is een routine hebben heel prettig, zowel voor ons als voor de kinderen. Toen van de één op de andere dag besloten werd dat de scholen dicht zouden gaan, en wat we nu weten hoe lang dat geduurd heeft...was dat echt in het begin vooral een flinke uitdaging. De 1e anderhalve week werd ik net niet gek, daar ben ik gewoon eerlijk in. Je hebt een peuter met haar eigen nodige persoonlijke aandacht, dan heb je een kleuter in groep 1 waarmee je dagelijks opdrachten mee moest doen, en de oudste van 8 had zoveel schoolwerk dat je soms even door de bomen het bos niet meer kon zien. Al die pagina's die je ineens moest gebruiken waarvan je nooit eerder had gehoord, alle inlognamen en wachtwoorden waarvan ze soms ervan uit gingen dat je kind als een robot nog alles wel weet...Rommelige 'planning' zoals 'hij doet rekenen' en geen idee hebben welke les je moet openen...Het huis werd even op een laag pitje gezet die anderhalve week...Gelukkig, dacht ik, kwamen weken later toch mooie roosters voorbij incl wat waar gevonden kan worden en wat er precies gedaan moet worden. Alleen nu was het ineens meer werk leek het haast, en dan tel ik de creatieve opdrachten etc nog niet bij op :/ 

Het was ongeveer 2,5 jaar geleden, dat ik met een goede vriendin op een evenement mij had aangemeld om eventueel een vrijwilliger te worden voor het collecteren bij de brandwondenstichting, toen meer omdat mijn vriendin zoiets altijd heeft willen doen. We bedachten dat we dan samen met onze kinderen konden lopen en collecteren, waarom niet? 

Eind juni kreeg ik te maken met een erg verdrietig zoontje van 7, het duiken lukte maar niet en we waren echt bijna 7 maanden aan de gang nu bij de B groep, Hij is natuurlijk ook niet dom en merkt dat hij de enige is die dit niet lukt. Uit frustratie riep hij toen dat hij wou stoppen, maar dat wou ik niet. Ik wil niet mijn zoon leren dat als je tegenslagen hebt, dat je dan maar op moet geven! Want na lang praten kwam er ook uit hem dat hij alleen dat duiken moeilijk vond en stom vond, maar zwemmen zelf leuk vind.

Ik ben grootgebracht zonder een vader...Helaas heb ik hem ook maar 3x in mijn leven gezien. Ik wil er verder niet teveel over kwijt, maar mijn moeder was en is altijd mijn steunpilaar geweest. Vroeger al toen ik een klein meisje was ben ik enorm gepest geweest...Ik wist toen serieus niet waarom ze mij altijd moesten hebben. Lag het aan mijn naam? Was het mijn haarkleur? Want ik was de enige die niet blond was....Ik weet alleen dat ik me altijd heel erg onbelangrijk vond, alsof de wereld ook wel verder kon zonder mij. Als ik diep nadenk over mijn dagen....jaren als kindzijnde, waren het zware periodes...Want dat pesten en buitengesloten voelen heeft zeker 5 jaar geduurd. Ik had er ontzettend veel verdriet van. Op school liet ik niet merken dat ik van binnen kapot ging als ik elke keer weer bijv de laatste was die uitgekozen werd bij het gymen...En zeker niet omdat ik dan slecht was in wat we gingen doen, nee....gewoon omdat ik er niet bij hoorde, volgens bijna de hele klas. Bijna, behalve toen mijn hartsvriendinnetje waar ik tot de dag van vandaag nog altijd vriendinnen mee ben. Zij heeft mij altijd bijgestaan, toen de kinderen lelijk deden. Ze kwam wél graag over de vloer bij mij thuis om met MIJ te spelen, en niet om wat ik had. En voor dat ben ik haar nog elke dag dankbaar...Door haar heb ik die zware jaren 'overleefd'. Zo voelde dat toen voor mij, die pijn zit er nog altijd diep van binnen over die periode...

We zijn kort geleden een midweek weg geweest, ik heb er nog geen tijd voor gehad om erover te bloggen, dus bij deze. We hadden met een leuk prijsje dit geboekt en zijn naar het bungalowpark geweest. Na een lange autorit waren we dan ook opgelucht toen we er eindelijk waren aangekomen. We kwamen aan op de parking, waar je even mag staan om jezelf en de overige gasten in te checken, en daarna zouden we gewoon chill naar ons huisje verder rijden en uitpakken...Dat liep even heel anders, we zijn er nog naar van.

Het is nu bijna 3 maanden geleden dat het gedaan is, we wisten het eigenlijk allebei dat we dit als beste optie vonden.

Waarom houd het mij zo bezig, zou je zeggen?Negatieve oordelen over dat ik nog mijn kindje borstvoeding geef...Ja waarom zou het mij iets moeten schelen?Geef jij haar de borst? Nee, ik dacht het van niet....Heb jij alle rompeslomp meegemaakt om tot dit punt te komen? Nee ik meen van niet....Voed ik voor je neus? Nee, ik zonder me altijd af in de slaapkamer en voed mijn dochter, nu nog 4x per dag en niemand heeft er last van....What's the big deal?

Het ouderschap, ow wat is het mooi maar tegelijkertijd ook het zwaarste wat er is.Niemand kan je er echt goed op voorbereiden, in de praktijk is elk kind anders, elke ouders doen het op hun gevoel en hun manier, en dat is ok.Wat zeker is, is dat we allemaal alleen het beste wensen voor onze kindjes, en daarin helpen wij ze waarin dat kan. Of ze luisteren naar je adviezen is een 2e, maar hoe goed bedoeld ook en het maakt niet uit met hoeveel liefde je soms iets voor ze doet...Soms heb je van die lompe momenten als mama of papa waarin je toch even een schuldgevoel van overhoudt. Of voor langer...