Vasectomie was een feit

Het is nu bijna 3 maanden geleden dat het gedaan is, we wisten het eigenlijk allebei dat we dit als beste optie vonden.

Condooms zijn zoals we zelf helaas ondervonden hebben ook niet altijd betrouwbaar, maar niet alleen dat, het is ook gewoon niet hetzelfde dan zonder. Al toen ons 3e kindje in aantocht was zei mijn man dat hij een vasectomie zou laten doen na dit kindje, genoeg is genoeg.En ja ik deelde dat gevoel, we vonden beiden dat ik van ons 2 al genoeg heb doorstaan met het krijgen van onze 3 kinderen.Laat staan de laatste zwangerschap, nu nog heb ik dagelijks bijv last van mijn rug, ben niet meer zo fit als ik ooit was laten we het zo zeggen. En ik had het over voor mijn kinderen, maar dit is maar 1 van de zoveel voorbeelden waarom ik niet nog eens zwanger wil worden.

Toen hij eindelijk eens de afspraak gemaakt had (in die dingen is mijn man erg slecht in...vergeet alles), voelde het als een grote opluchting, maar ook dat definitieve...En zo ging dat ook op de dag van de ingreep zelf. Voor wie wilt weten wat het inhoudt, dit is het in het kort:

"Vasectomie is het onderbreken van de zaadleiders bij de man om ervoor te zorgen dat er geen zaadcellen in het sperma terechtkomen waardoor de man steriel is."

Hij zag het meest tegenop het gevoel alsof hij in zijn ballen was geschopt, maargoed, hij wist dat het even doorbijten werd paar dagen en dan zouden we van al die stress af moeten zijn. De ingreep zelf was maar heel kort, alleen ik wist niet dat het allemaal wat uitliep, dus ik bleef maar naar de klok kijken en zat al rare scenario's in mijn hoofd te halen (afijn). Godzijdank kwam hij na mijn doemdenken binnenlopen, op het oog toen nog redelijk ok. Maar 2 uur later had hij spijt dat hij niet eerder wat had geslikt. Ik nam de zorg van de kinderen zover ik alles kon op me voor iig 2/3 dagen, en de kinderen hielden we een beetje uit zijn buurt voordat hij een spontaan knie'tje zou krijgen...

Ik heb wel veel gelachen ook om zijn geklaag, het was de griepvariant van de man zeg maar, maar dan x100. Jeetje wat wou hij een hoop praten ineens, klagen, mopperen over de pijn, haha. Hij kon zich nu meer voorstellen hoe ik mij gevoeld had na een geboorte haha. Dat gevoel alsof er een vrachwagen over je heen gewalst is, brr...We zijn de dagen goed doorgekomen en ik verwende hem een aantal dagen zodat hij weer een beetje de oude kon worden. Na 5/6 dagen was het ergste voorbij, hij had geen erge pijn meer, alleen het lopen kon hij nog niet lange stukken doen. En we schrokken ons best suf toen zijn ballen compleet blauw waren....Ik gaf hem een mep op zijn schouder en zei dat niet ALLES gedeeld hoeft te worden, zie het nu weer voor me brr. 

Nu komt het moment van de waarheid eigenlijk en moet hij binnenkort een potje inleveren, dan weten we of de ingreep een succes was. Ook weer spannend...Let's hope so! Er zijn nog echt heel af en toe van die dagen dat ik nadenk, maar dat is je hart en verstand op één lijn krijgen gevoel, we weten het echt 100% zeker, dus brein hou op met dat nadenken..