De kracht van een moeder

Ik ben grootgebracht zonder een vader...Helaas heb ik hem ook maar 3x in mijn leven gezien. Ik wil er verder niet teveel over kwijt, maar mijn moeder was en is altijd mijn steunpilaar geweest. Vroeger al toen ik een klein meisje was ben ik enorm gepest geweest...Ik wist toen serieus niet waarom ze mij altijd moesten hebben. Lag het aan mijn naam? Was het mijn haarkleur? Want ik was de enige die niet blond was....Ik weet alleen dat ik me altijd heel erg onbelangrijk vond, alsof de wereld ook wel verder kon zonder mij. Als ik diep nadenk over mijn dagen....jaren als kindzijnde, waren het zware periodes...Want dat pesten en buitengesloten voelen heeft zeker 5 jaar geduurd. Ik had er ontzettend veel verdriet van. Op school liet ik niet merken dat ik van binnen kapot ging als ik elke keer weer bijv de laatste was die uitgekozen werd bij het gymen...En zeker niet omdat ik dan slecht was in wat we gingen doen, nee....gewoon omdat ik er niet bij hoorde, volgens bijna de hele klas. Bijna, behalve toen mijn hartsvriendinnetje waar ik tot de dag van vandaag nog altijd vriendinnen mee ben. Zij heeft mij altijd bijgestaan, toen de kinderen lelijk deden. Ze kwam wél graag over de vloer bij mij thuis om met MIJ te spelen, en niet om wat ik had. En voor dat ben ik haar nog elke dag dankbaar...Door haar heb ik die zware jaren 'overleefd'. Zo voelde dat toen voor mij, die pijn zit er nog altijd diep van binnen over die periode...

Langzaam aan werd ik ouder, leerde ik dingen, en ontwikkelde ik mijzelf, zoals ieder ander. Maar dat onzekere meisje zat nog altijd in mij gevangen....Gek werd ik ervan! Leerde ik een nieuw persoon kennen, dacht ik alleen maar waarom diegene mij nou leuk zou vinden. Of dat wat er verteld werd wel oprecht was. En waarom zou diegene dan met mij om willen gaan, wat had ik nou te bieden?? Ik heb dan ook gelukkig wel nieuwe vrienden gemaakt, sommige voor het leven later door de jaren heen. Die mensen heb ik al zo lang in mijn leven, die vertrouw ik en voel ik mij mezelf bij. Ik ben eigenlijk allang blij dat ik dat zeggen kan...En zeker in de tijden dat ik het zwaar had, depressie had of gewoon een slechte dag had twijfelde ik dan weer aan van alles en iedereen! Dat eeuwige zeurende geknaag ook van binnen, dat onzeker meisje van toen praatte dan weer tegen me...

Zo werd ik langzaam aan een volwassen vrouw en hadden we ook uiteindelijk samen de kinderwens, en besloten we om te proberen om die wens uit te laten komen. Ik voelde mij tijdens ons 1e kindje heel trots, gewoon eigenlijk heel trots. Trots op mijn lijf, wat ik doe, hoe we het samen doen en voorbereiden op alles, we genoten ervan en keken uit naar ons kindje. Alles ging goed en nergens twijfelde ik aan mezelf als mama....Tot die laatste 10 weken in de zwangerschap. Jeetje wat een onzekerheid kwam er weer bovendrijven! Ik had nooit baby's in mijn handen vastgehad, ik heb nooit op iemand opgepast, was nooit in contact eigenlijk met kleine kinderen of whatever! Hoe the f*ck moet ik nou straks weten wat mijn baby moet??? Wat als ik zijn huiltje niet begrijp en maar wat ga doen? Kreeg ik ineens weer met die spanningen te maken, daar werd ik onzeker van.

In 2012 werd ons prachtig zoontje geboren, en hoewel ik totaal geen ervaring had met iets met kinderen, was hij gelijk liefde op het 1e gezicht. Ik wist dat hij van mij was, en dat ik er alles aan zou doen in mijn leven om hem alles te kunnen geven wat ik kan als mama-zijnde. Om mijn kindje gelukkig te maken, wie hij ook is/wordt!Pas na 4 maanden had ik echt het besef, dit is het, ik ben ZIJN moeder, hij is echt van MIJ! Alles daarvoor leek een vage droom en hij was heus niet van mij...dat was gewoon te mooi om waar te zijn...En toch was het zo. Ik wou onze zoon het liefst met niemand delen haha, zelfs toen hij geboren was hield ik hem het liefst alleen bij mezelf, ondanks dat papa heel graag deed wat papa's doen, had ik het er soms serieus moeite mee dat ik hem dan moest 'delen'! Absurd nietwaar?

Onze zoon werd ouder en hij ging richting zijn 1e verjaardag, tot ik eens in de auto zat met mijn moeder op een dag. Ze zei mij dat ik een geweldige mama was, en dat ze ziet hoe groot ik gegroeid ben in mijn karakter! Dat verlegen meisje was weg, ik kon van mij afbijten (Sorry, soms dan), ik kon eerlijk zijn en zei wat er in mij opkwam. En inderdaad....Ik besefte mij dat het krijgen van een kindje mij heel erg heeft helpen groeien en ontwikkelen hierin. Want ik ben nu niet alleen, ik heb hem (en nu zelfs 3!!!) om voor te zorgen en het goede voorbeeld voor hen te zijn! Zo bijzonder wat kinderen je allemaal geven echt waar, ik ben er zo blij mee! Uiteraard hou ik ook enorm veel van hun kusjes, liefde, gekkigheid van een ieder en gewoon van wie ze zijn. En tuurlijk heb ik nog af en toe van die twijfelmomenten over bepaalde acties van mensen, en kan ik mezelf soms gekmaken om niks eigenlijk...Want op het eind van de dag ben ik een mama, een pittige mama met karakter en die alles doet voor haar kinderen. Dank je wel mijn kleine schatjes dat jullie mij dit gegeven hebben <3 De kracht van een moeder!