Even terug naar mijn vorige blog: Ik beloofde jullie dat het niet mijn laatste zou zijn, en hier ben ik dan eindelijk weer. Ik neem jullie graag mee in wat er allemaal is gebeurd en waar ik nu sta.

Drie weken later. Daar zaten we weer. In het bekende kamertje van de psycholoog. Ik ging eigenlijk standaard zitten op dezelfde stoel waar ik altijd zat, in het midden, en Rick rechts van mij. We bespraken hoe de afgelopen drie weken verlopen zijn. Ik vertelde dat ik nog steeds mijn blog aan het schrijven ben en dat ik merk dat dit mij goed helpt om ook voor mezelf het plaatje helemaal compleet te hebben. Het is ook goed voor de verwerking, en stiekem vind ik het wel leuk om elke week een blog te schrijven over iets wat mij zo bezighoudt.

De afgelopen weken gingen aardig goed. De psycholoog gaf mij een schouderklopje omdat ik alles zo goed heb aangepakt. Ik schrijf een blog, heb een romcom gekeken waarin bevallen werd zonder in volledige paniek te schieten, en ik ben mijn uren op werk weer rustig aan het opbouwen!

Ik merk dat ik weer langzaam opkrabbel. Ik ben trots op mezelf en sta achter elke stap die ik de afgelopen acht maanden heb gezet. Het was zwaar. Bloed, zweet en tranen, maar ik heb het wel mooi gedaan! Ik ben erachter gekomen hoe sterk ik eigenlijk ben. Voor dit alles had ik nooit zo naar mezelf gekeken.

Als ik dit nu teruglees, dacht ik dat dit mijn laatste blog zou zijn. Ik heb jullie meegenomen in een rollercoaster van bijna een jaar. Mocht je alles gelezen hebben, dan wil ik je daar alvast voor bedanken! Helaas is dit nog niet mijn laatste blog. Ik zeg helaas, want dit gebeurde er vorige week:

Vorige week moest ik met Miles naar de kinderfysiotherapie. Miles heeft een te gespannen spierspanning, dus ik vond het tijd om even langs de fysio te gaan met hem. Bij binnenkomst maakten we kennis en moest ik vertellen wat mij opviel aan Miles en wat precies mijn hulpvraag was. Ik heb mijn hulpvraag gesteld en ze begrepen me volledig. Ik had het allemaal goed gezien en ze gingen met Miles aan de slag om hem iets te laten ontspannen. Met Miles nog op mijn schoot vroegen ze naar mijn bevalling. "Heb je een goede bevalling gehad, Nancy?" Slik...

Ik begon heel stoer te zeggen: "Ik kan er nu goed over praten." Ik vervolgde mijn verhaal, maar ik kwam helaas niet ver voordat mijn tranen weer rijkelijk begonnen te vloeien over mijn wangen. Ik dacht: "Wat is dit nu?! Wat gebeurt er met mij?! Ik wil dit niet." Ik kon er eerder over praten zonder tranen, en nu zat ik huilend mijn verhaal weer te vertellen. Wel heel beknopt hoor, niet uitgebreid van begin tot eind. Ik verontschuldigde me tegenover de fysiotherapeut voor mijn tranen en zei: "Ik weet niet zo goed waar dit vandaan komt."

Na de fysiotherapie ben ik naar huis gereden. Ik baalde van mezelf. Het ging zo goed met mij, en nu weer dit. Helaas moet ik de psycholoog weer bellen om toch weer een afspraak te maken. Ik was daar nog niet klaar, natuurlijk, maar ik moet wel eerder langsgaan dan gepland. 

Dit is voorlopig dus wel even mijn laatste blog. Zodra ik hier weer even doorheen ben, zal ik nog een afsluitende blog schrijven. Nogmaals bedankt voor alle reacties en steunberichten van iedereen! Jullie horen binnenkort weer van mij...

We waren een week verder en mijn tweede sessie stond gepland voor die dag.

Ik wist nu wat ik kon verwachten en dat maakt het niet bepaald makkelijker. Het maakte het zelfs eerder moeilijker. Ik wist wederom dat dit weer heftig zou worden en dat de tranen weer rijkelijk zouden gaan vloeien. Iets wat ik altijd wel lastig vind. Ik ben wat dat betreft altijd hard voor mezelf.

De psycholoog pakt het protocol erbij en begint uit te leggen wat de bedoeling is en wat ze van mij gaat verwachten.

De psycholoog gebruikt niet haar vingers, zoals ook mogelijk is, maar een EMDR lamp. Deze is een stuk consequenter dan vingers. De EMDR lamp staat op tafel samen met een mandje waar alle andere spullen in zitten die nodig zijn. Denk aan snoertjes, koptelefoon en buzzers die je kan vasthouden waar trillingen vanaf komen.

De klachten werden steeds erger. Het ging mentaal echt slecht. Ik had de symptomen van PTSS maar nog geen officiële diagnose. Maar de symptomen werden wel erger. Ik had woedeuitbarstingen en ik had nare dromen over bevallingen. Niet over mijn eigen bevalling maar wel gerelateerd. De schrik reacties werden van kwaad tot erger. Als ik op social media zat en er kwam iets voorbij van plaatjes tot bevallingsverhalen dan kreeg ik een schok door mij heen. Die schok voelde ik letterlijk van top tot teen. Ook als ik mensen hoorde praten over bevallingen waar ik bij was, wist ik niet hoe snel ik weg moest zijn. 

Het woordje bevallen had ik allang geskipt uit mijn woordenboek. Daarbij kon ik niet naar films of series kijken waar er iemand ging bevallen. Zelfs al was er iemand zwanger, dan was ik alleen maar bezig met de bevalling die nog moest komen. Enorme spanningsopbouw.

De dag erna was ik weer wat rustiger, maar nog steeds had ik een blok in mijn maag. Ik had een naar gevoel wat niet helemaal lekker zat. Rick en ik hadden na een goed gesprek samen besloten om toch maar het telefoonnummer te bellen die ik op een briefje had. Het briefje die ik had gekregen op de dag van het ontslag uit het ziekenhuis. Ik was duidelijk niet mezelf. Ik had gevraagd aan Rick of hij wilde bellen voor mij. Ik wist van mezelf dat, zodra de telefoon werd opgenomen. ik in huilen zou uitbarsten en het verhaal niet goed kon vertellen. Dit omdat je het dan toch wéér over de bevalling moest hebben en dat lukte mij ineens niet meer zonder te huilen. 

Rick heeft de afdeling verloskunde gebeld en legde het verhaal uit wat er gebeurd was en hoe ik was. Ook het ziekenhuis vond het een goed idee om langs te komen. Rick en de afdeling plande een gesprek in. We zouden een week later al terecht kunnen. Zo gezegd zo gedaan. De dagen ervoor waren intens. Ik was een emotioneel wrak en kon snel boos worden. Mijn gedrag drukt een stempel op het gezinsleven.

Ik vind het belangrijk om jullie wel te vertellen dat ik enorm gek ben op Miles. Ik heb absoluut geen nare gevoelens naar hem toe en het liefst eet ik hem op. Voor mijn gevoel kan hij er ook niets aan doen. Dat even gezegd te hebben. 

Het was dinsdag. Dé dag van het gesprek in het ziekenhuis op de afdeling verloskunde. Ik zat er als een berg tegen op. Ken je dat gevoel wat je vroeger had, als je een presentatie of een spreekbeurt had. Dat gevoel, maar dan x200. Ik moest terug naar de afdeling waar ik geen goede herinneringen aan had en die ik het liefste vermeed.  

We hadden Loïs afgezet bij de kinderopvang en reden door naar het ziekenhuis. Miles was met ons mee. Met lood in mijn schoenen stapte we het ziekenhuis in. Door de draaideuren heen. Halverwege de gang kreeg ik een paniekaanval, ik liep achter de kinderwagen. Uit het niets stopte ik met lopen alsof mijn voeten vast genageld stonden aan de vloer en begon te huilen. In tranen vertelde ik dat ik niet wilde. Ik wilde naar huis toe en was alweer onderweg naar de draaideur om naar buiten te gaan. Rick trekt me terug en zegt: "Jij kan dit. Dit doen we samen en ik wijk weer geen seconde van je zijde. Ik blijf bij je!" Proberend om mijn tranen te drogen liepen we ondertussen naar de lift toe. Ik kreeg een flashback: Ik zie mezelf nog zitten in de rolstoel, mijn best te doen om die weeën op te vangen.

Aangekomen op de afdeling kwam alles weer op me af en kreeg ik een golf van emoties over me heen. Wat vond ik dit eng! Ik dacht bij mezelf: "Sterk houden Nance, sterk houden!" Bij de balie hebben we ons gemeld en werden we naar een kamertje gebracht. Daar kwam de lieve verloskundige aangelopen die mij zo goed geholpen heeft tijdens de bevalling van Miles. Ze kon alle vragen beantwoorden om mijn puzzel compleet te maken. 

Misschien heb je tijdens het lezen van de bevalling in gedachte gehad: "Waarom grijpen ze niet in? Waarom zo lang persweeën?" Die vraag stelde ik mij ook al weken. Dit was de uitgelezen kans om die vraag te kunnen stellen, alleen durfde ik dat niet. Ik wilde er eigenlijk helemaal niet over praten. Gelukkig had Rick dat wel en stelde de vraag aan de verloskundige. Het antwoord luidde: Omdat het begin heel snel ging, verwachtte ze dat het uiteindelijk wel goed zou gaan en continue hoop houdend dat het de laatste centimeter ook zou lukken. Ook omdat het snel ging, zou een keizersnede betekenen dat ik een ontzettend lang herstel zou moeten krijgen. Daarnaast zou ik ook nog beoordeeld moeten worden door de anesthesist (die net als de gynaecoloog nog thuis was). Eindstand zou dit dus geen logisch vervolg zijn. Rick vroeg nog: "Zouden jullie dit weer op dezelfde manier doen?" Volmondig zei de verloskundige: "Ja, zeker weten!"

De verloskundige zag aan mij dat ik er nog veel mee bezig was en dat het mij nog heel veel deed. Ze heeft mij doorgestuurd naar een maatschappelijk werkster. Zij was gespecialiseerd in traumabevallingen. Na een goed gesprek verlieten we we het ziekenhuis weer. Op naar het volgende gesprek.

Ongeveer 2 weken later kon ik bij de maatschappelijk werkster terecht. Ook daar zat ik erg tegen op, zoals met alles, laten we maar zeggen! Alles wat met bevallen te maken had, sprak ik liever niet over en stopte ik weg. Ze was heel erg lief en erg begripvol. Natuurlijk kon ik ook hier niet het verhaal doen, zonder te huilen. Het woordje PTSS heeft ze al vrij snel laten vallen en ook dat wellicht de methode EMDR mij zou helpen. Ze kon hier geen officiële diagnose van maken, maar ze herkende de klachten die ik had met eerdere ervaringen. Ik schrok hier ontzettend van. Het gesprek bleef emotioneel beladen. Ze heeft mij geadviseerd om contact om te nemen met de huisarts en ook heeft zij mij geadviseerd om werk op te hoogte te brengen in wat voor situatie ik zat, zodat ze samen met mij alvast kunnen bedenken wat voor mij passend is met mijn terugkomst op werk. Want direct weer aan het werk, zat er in dit stadium helaas niet in. 

Ik heb die dag erna de huisarts direct opgebeld. Op consult bij de huisarts werd al snel duidelijk dat ik een praktijkondersteuner nodig had om erover te praten wat ik mee had gemaakt. Met de visie daarop om doorgestuurd te worden naar een psycholoog. 

Daarnaast belde ik de dag na het gesprek met de maatschappelijk werkster mijn werk op. Rick moest me hier wel even in overhalen, maar heeft dit gelukkig goed weten te doen. Ik ben iemand met een hoog verantwoordelijkheidsgevoel en ook naar werk toe dus de reacties vond ik best een dingetje. Het gesprek volgde kort nadat ik gebeld had. Ik heb toen verteld hoe de bevalling is verlopen en in wat voor situatie ik nu zit. Hoe ik de afgelopen weken ben. Schrikachtig, huilbuien, heel erg boos kunnen worden. Werk reageerde ontzettend lief en meelevend. Ik heb het daarmee echt getroffen! Samen zijn we tot een goede oplossing gekomen om mij weer heel langzaam en eigen tempo terug te laten keren op de werkvloer. 

Zo, we zitten in de auto. Onderweg naar huis. We belden eerst de kraamzorg op. Wij gaven aan dat we onderweg naar huis waren en daarop zeiden zij dat ze de kraamverzorgster naar ons huis zouden sturen en we die binnen twee uur konden verwachten. Daaropvolgend belde we mijn schoonmoeder op, zodat ze wisten dat wij eraan kwamen. Toch spannend hoe Loïs zou gaan reageren!

We hadden de auto geparkeerd voor ons huis. Mijn schoonmoeder zat binnen met Loïs met smart op ons te wachten. We kwamen de woonkamer binnen. Rick liep voorop met de Maxi-Cosi in zijn handen en ik er strompelend achter aan als een oud omaatje. Ik miste alleen nog een wandelstok. Lopen deed ontzettend veel zeer. 

Rick zette de Maxi-Cosi waar Miles dus in zat op de grond. Hierdoor kon Loïs er makkelijk bij om haar kersverse broertje voor het allereerst te ontmoeten. Ik werd emotioneel van het moment hoe zij reageerde. Ze was zo ontzettend zoet en lief. Dit was de mooiste ontmoeting ooit tussen haar broertje en grote trotse zus!

Miles ligt eindelijk op mijn buik. Het was druk in het ziekenhuis, dus het duurde even voordat Miles werd gecontroleerd en aangekleed. Ik vond het helemaal niet erg dat Miles ondertussen ruim een uur bij mij lag. Ik kon gelukkig even bijkomen van deze best heftige bevalling. Ondertussen kregen we ook wat avondeten. Ik had totaal geen trek, maar nam toch een paar happen van de goulash die Rick voor mij had uitgekozen eerder die dag. 

Na het eten hebben we mijn schoonouders gebeld met het fantastische nieuws dat hun kleinzoon geboren is en dat Loïs er een lief broertje bij had gekregen. Kort daarna verlieten mijn ouders het ziekenhuis en we konden even genieten met z'n drietjes.

Later werd Miles gecontroleerd op zijn apgar score. Hier testen ze hem op zijn reflexen, huidskleur, ademhaling, hartslag en spierspanning. Alles was gelukkig helemaal goed. Op dit moment hebben ze hem ook gewogen en kwamen we erachter dat hij een flink stuk groter was dan zijn zus bij de geboorte. Een echte vent al. Hierna werd hij gewassen en aangekleed in zijn eerste pakje. Wat was hij om op te eten zeg.

Voordat alles weer een beetje rustig was was het al rond 21:15 en we besloten in overleg met de verloskundige om een nachtje te blijven. Er werd voor ons voor een kraam suite klaar gemaakt. Ik werd voorzichtig in de rolstoel gezet en doorgereden naar de kamer waar wij het nachtje mochten blijven. Rick liep met Miles die ondertussen al heerlijk lag te slapen in zijn bedje achter ons aan met de rest van onze spulletjes. Ik keek nog even om en zei: "Ik heb er wel een bende van gemaakt hè?" De verpleegkundige moest lachen en zei: "Geeft helemaal niets. Dat ruimen we allemaal weer op." 

Op de kamer mocht ik gaan douchen. Hier werd ik bij ondersteund door een verpleegkundige, want ik had natuurlijk nog erg weinig kracht in mijn lichaam. Na het douchen en aankleden werd ik niet helemaal lekker. Mijn vingertoppen begonnen te tintelen, mijn oren klapte dicht en ik zag zwarte vlekken. Dit herken ik wel, ik stond op het punt om flauw te vallen. Ik ben snel op bed neergelegd met het voeteneind omhoog. Eenmaal in bed ging het gelukkig allemaal weer snel de goede kant op. Miles werd met zijn wiegje naast mij neergezet. 

Ondertussen liep Rick nog steeds met een T-shirt wat onder het vruchtwater zat rond in het ziekenhuis en hij besloot even naar huis te rijden om schone kleding te halen. Miles werd wakker en was wat huilerig. De verpleegkundige gaf aan dat dit waarschijnlijk kwam door hoofdpijn door de vacuümpomp en dat hij wat misselijk zou kunnen zijn door het inslikken van het vruchtwater waar natuurlijk die ontlasting in zat. Hiervoor kreeg hij een zetpil van paracetamol. Drie kwartier later was Rick weer terug in het ziekenhuis. Ook hij dook even onder de douche en daarna hebben we wat slaap proberen te pakken. 

Na een kleine twee uur slapen werd ik even wakker. Ik moest naar de wc en ik durfde dit niet alleen. Ik was bang dat ik weer niet lekker zou worden. Ik besloot om iemand te roepen. Het ging gelukkig allemaal goed en eenmaal weer in bed ben ik op mijn zij gaan liggen met mijn gezicht richting Miles en ben daarna in slaap gevallen. 

De volgende ochtend was ik alweer vroeg wakker. Ik heb iets van slaap kunnen pakken, maar het was niet heel veel. Rick mocht Miles verschonen en aankleden. Zelf kon ik dit niet want ik kon moeilijk staan door de knip en de hechtingen. Ik had veel pijn. Ik kreeg wel pijnstilling, maar dat werkte niet heel veel naar mijn idee. We kregen een ontbijtje en daarna mocht ik nog even gaan douchen. Ook deze keer nog even met de verpleegkundige in de buurt. Eenmaal klaar heb ik in bed lekker met Miles geknuffeld. Rick heeft de kraamzorg ingelicht dat we straks naar huis mochten en dus werd alles in gang gezet voor ons. Ook daar was personeelstekort, dus we hoopte ontzettend dat we nog wat uren kraamzorg zouden krijgen. De verpleegkundige deed nog een meting bij Miles en als die goed was mochten we lekker gaan. 

Ze kwam nog even bij me staan en vertelde mij dat ik geen standaard bevalling heb gehad, maar een hele heftige. Ze adviseerde mij om er veel over te blijven praten voor een goede verwerking. Voor alle zekerheid kreeg ik een briefje mee met een telefoonnummer erop die ik kon bellen als ik over mijn bevalling wilde praten. Iets wat ze me wel aanraadde te doen.

We mochten gaan, eindelijk naar huis toe. Ik werd in de rolstoel gezet en voor ik eenmaal zat waren we gelijk een kwartier verder, want zitten deed verschrikkelijk veel pijn. De Maxi-Cosi met Miles erin werd op mijn schoot gezet en Rick duwde ons met de tas over zijn schouder naar de auto toe. We kwamen buiten. Wat is frisse lucht toch fijn! Het was gelukkig een stuk minder warm dan gisteren. Nu was het wel echt lekker weer.

Als ik terugkijk op gisteren, dan bedenk ik me hoe heftig mijn bevalling is geweest. Persweeën die 4,5 duurde waren echt geen pretje. Nu ook de verpleegkundige dit vertelde, voelde het wel heel echt aan eigenlijk. Ik heb ook écht een zware bevalling gehad. Ach ja, veel praten met Rick en mijn moeder en dan komt het vast wel goed. Althans, dat dacht ik...

Omdat het zondag was, waren er natuurlijk bijna geen artsen aanwezig. Ze kunnen natuurlijk altijd wel opgeroepen worden mocht dit nodig zijn. Voor spoedgevallen staan ze altijd stand-by. En laat ik nou een spoedgeval geworden zijn. De situatie begon uitzichtloos te worden. Ook voor de verloskundigen en verpleegkundigen.