De weg naar EMDR

De klachten werden steeds erger. Het ging mentaal echt slecht. Ik had de symptomen van PTSS maar nog geen officiële diagnose. Maar de symptomen werden wel erger. Ik had woedeuitbarstingen en ik had nare dromen over bevallingen. Niet over mijn eigen bevalling maar wel gerelateerd. De schrik reacties werden van kwaad tot erger. Als ik op social media zat en er kwam iets voorbij van plaatjes tot bevallingsverhalen dan kreeg ik een schok door mij heen. Die schok voelde ik letterlijk van top tot teen. Ook als ik mensen hoorde praten over bevallingen waar ik bij was, wist ik niet hoe snel ik weg moest zijn. 

Het woordje bevallen had ik allang geskipt uit mijn woordenboek. Daarbij kon ik niet naar films of series kijken waar er iemand ging bevallen. Zelfs al was er iemand zwanger, dan was ik alleen maar bezig met de bevalling die nog moest komen. Enorme spanningsopbouw.

Ik zat op de bank met de afstandsbediening in mijn hand, dat was eigenlijk wel standaard. Dit zodat ik de film of serie door kon spoelen of gelijk met de rode knop op de afstandsbediening uit kon zetten. Dit gebeurde regelmatig. Ik kon het niet kijken zonder te huilen of in paniek te raken.

Ondertussen had ik ook nog steeds elke week de gesprekken met de praktijkondersteuner. Ik moest blijven praten over mijn traumatische bevalling. En de gesprekken bij de praktijkondersteuner waren ter overbrugging tot ik terecht kon bij de psycholoog. Elke week was het weer huilen. Een onuitputtelijke bron van tranen.

We doen een fast forward naar januari. De symptomen zijn zo erg dat het echt een tol begint te eisen in onze gezinssituatie. Rick vertelde mij een avond dat ook hij het erg zwaar heeft. Er is bij hem ook wat druk op werk, maar kan thuis niet tot rust komen door mijn woedeuitbarstingen of constante huilbuien. Ook ben ik bijna nooit de "leuke" moeder voor Loïs. Alles voelt als een moetje, ook haar vermaken kostte mij enorm veel energie.

Maar toen kwam eindelijk het verlossende telefoontje. Ik kon terecht bij de psycholoog. Er ging een licht gevoel van opluchting door mij heen, maar ook ontstond er een brok in mijn keel. Het ontwijken van de gesprekken over bevallen en daarbij MIJN bevalling zullen hiermee ten einde komen. 

De laatste week van januari was de dag van de eerste afspraak bij de psycholoog. Kokhalzend en met buikpijn ging ik er samen met Rick naar toe. Ik wilde niet, ik was misselijk van de zenuwen. In de wachtkamer denk je nog: "Kan ik niet gewoon naar huis? Doen we gewoon alsof er niks aan de hand is." We werden opgehaald uit de wachtkamer en we gingen een kamer in. Ik had gelukkig gelijk een goede klik met mijn behandelaar dus dat was enorm fijn. En waar ik natuurlijk zo tegenop zat, moest ik gaan doen. Ik moest wéér mijn verhaal vertellen. Ik kwam niet verder dan de 3e zin van mijn verhaal of de tranen rolde weer oven mijn wangen. Ik moest mijn gedrag beschrijven hoe ik de afgelopen maanden ben geweest. De zogenaamde symptomen. Rick zat naast me en vulde mij hier en daar bij.

Ik kreeg, zoals we al meerdere malen gehoord hebben van meerdere behandelaars, de diagnose PTSS. Ondanks dat we dit zagen aankomen, kwam dit keihard aan! Ik had een ziekte. Een ziekte die je niet van buiten kan zien. 

De psycholoog adviseerde om de methode EMDR toe te passen. Dit kon gelijk de week erop al. Ze legde uit wat het precies inhield en hoe het in zijn werk zou gaan. Ze vertelde dat ze aan het einde van dit gesprek nog een mail zou sturen met een aantal video's waarin alles wordt uitgelegd wat EMDR is en hoe het werkt.

Je schijnt na de EMDR sessie heel moe te kunnen zijn dus ze vertelde dat het fijn zou zijn om die dag niets meer te plannen en toe te geven aan wat je voelt. Donderdag over een week is Rick jarig, niet echt een geschikte dag voor mij. Rick dacht daar anders over: "Niks is belangrijker, dan dat jij je zo snel mogelijk weer goed gaat voelen!" 

Afspraak ingepland en hij stond in de agenda. Elke donderdag ochtend om 10.00 uur. Ze hebben de afspraken gelijk door gepland zodat er zeker een plekje was. De afspraken die ik niet meer nodig zou hebben, konden er dan altijd uitgehaald worden. Al was dat iets voor later. Ik stond pas aan het begin.

Je kon ervoor kiezen of je elke week EMDR wilde doen of om de week. Ze adviseerde mij om het elke te doen. Ik zal dan snel verbetering merken. Mocht ik het te intensief vinden, dan konden er ook steeds een week tussen laten. Ik heb ervoor gekozen om het elke week te doen. Ik voelde me zo ontzettend rot en wilde heel snel van het nare gevoel af. Aan de andere kant wilde ik het liefst helemaal niet. Ik wil het vermijden. Intens dubbel gevoel. Maar laten we het maar doen. We gaan ervoor!

We liepen naar buiten richting de auto. Alle emoties en spanningen kwamen er weer uit. Wat vond ik dit erg. Het gevoel dat Rick een vriendin heeft met PTSS en dat de kinderen een moeder hebben met PTSS ging er bij mij maar slecht in.

In de week naar de eerste sessie EMDR toe waren verschrikkelijk. Het idee dat ik over een paar dagen terug moest naar mijn bevalling, want dat is wat er gebeurd tijdens de EMDR. Ik heb een aantal keer met mijn telefoon in de handen gestaan om de afspraak af te zeggen, maar vrij snel daarna kreeg ik het gevoel dat dit niet langer meer gaat. Er moest iets veranderen. Dit drukte een behoorlijke stempel op het gezin.

Oké, het is nu donderdag. Het is zover, mijn eerste EMDR sessie. Ik kan niet eten van te voren, ik krijg geen hap door mijn keel. Ik moet zo meteen door een hele zure appel gaan heen bijten. Ik moet terugdenken aan de bevalling. Het opnieuw gaan beleven.

Mijn moeder past even op de kinderen zodat wij samen naar de psycholoog kunnen. Rick gaat mee naar binnen. Er wordt mij heel duidelijk uitgelegd wat we gaan doen en hoe de EMDR sessie in zijn werk gaat. Rick mag bij de sessie aanwezig zijn, maar dan heb je kans dat hij ook de lampjes gaat volgen en misschien iets opborrelt bij hem wat niet de bedoeling is. Als hij naast de psycholoog gaat zitten, heb je weer kans dat ik mij teveel op hem ga focussen in plaats van op de lampjes, dus dat was ook geen oplossing. We besluiten dat hij zal wachten in de wachtkamer tot ik klaar ben.

Hij wenst mij heel veel succes en geeft me een kus en verlaat de kamer. Hij trekt de deur achter zich dicht. Slik! Daar zit ik dan. Ik wil niet. Ik wil hier weg! Help!