EMDR want ik bleef hangen in t moment vd bevalling

We waren een week verder en mijn tweede sessie stond gepland voor die dag.

Ik wist nu wat ik kon verwachten en dat maakt het niet bepaald makkelijker. Het maakte het zelfs eerder moeilijker. Ik wist wederom dat dit weer heftig zou worden en dat de tranen weer rijkelijk zouden gaan vloeien. Iets wat ik altijd wel lastig vind. Ik ben wat dat betreft altijd hard voor mezelf.

Wat we vorige week besproken hebben om weer hetzelfde plaatje/beeld aan te pakken gebeurde dan ook. We gingen weer terug naar dat ene verschrikkelijke moment.

Zoals ik beschreef in mijn vorige blog over hoe de EMDR precies in zijn werk gaat, herhaalde zich. Ik moest opnieuw de lampjes gaan volgen en daarbij weer een cijfer geven hoe hoog mijn spanning is op een schaal van 1 tot 10. Tijdens de EMDR sessie moest ik beschrijven wat ik voelde na het volgen van de lampjes. Ik vertel dat mijn buik zich aanspande en daarna weer ontspande. Er wordt mij verteld dat ik een herbeleving heb en dat ik mijn weeën weer aan het opvangen was. Ik vind het lastig om steeds een cijfer te geven hoe hoog mijn spanning is op dat moment. Is het een 5 of toch nog een 6. Ik deed maar wat goed voelde.

Mijn psycholoog merkte op dat het tappen met mijn handen op mijn bovenarmen niet meer voldoende was. Ik bleef hangen in het moment van tijdens de bevalling. Ik kon niet meer vertellen wat ik in het heden voelde op dat moment. Ik moest nog meer afleiding hebben. Ik kreeg 2 grijze kleine buzzers in mijn handen. Deze werden aangesloten en gaven mij trillingen tijdens het volgen van de lampjes. Om er zo voor te zorgen dat ik afgeleid werd en niet meer zo bleef hangen in het moment van de bevalling. Die buzzers deden gelukkig hun werk en ik kwam uit het moment van de bevalling en kon beschrijven in het hier en nu.

Uiteindelijk sloten we de tweede sessie af met een 5. Al flink gezakt vergeleken met de vorige keer! Nu merkte ik echt verschil! Ik was opgelucht, het voelde alsof er weer meer ruimte was in mijn hoofd. Ook merkte ik het in mijn dagelijks leven, ik had geen nare dromen meer, ik was vrolijker en mijn lontje werd weer wat langer zonder gelijk uit balans te raken. 

Helaas kreeg ik diezelfde week een mental breakdown. Ik wilde mij niet meer zo voelen. Ik heb regelmatig geroepen dat ik overal mee wilde stoppen. Met alle behandelingen van de EMDR en weer volledig gaan werken en de draad weer op te pakken want dan gaat het allemaal vanzelf wel over. Zolang ik er maar niet over na hoefde te denken. Daarnaast begon ik ook met langzaam opbouwen op werk. Ik ging één tot twee keer in de week even naar werk toe voor een uurtje tot 1.5 uur. Puur om weer rustig te wennen. Er was inmiddels veel veranderd. Andere collega’s en wisseling van de kinderen op de groep. Ondanks dat er veel veranderd was voelde ik mij wel heel erg fijn op de groep. De collega’s waren ontzettend lief en begripvol. Ik voelde me echt gesteund.

Tijdens de derde EMDR sessie had ik het nare plaatje/beeld afgesloten met een 0! Neutrale spanning noemde ze het. Wauw van een negen naar een 0! Ik was sceptisch, maar het heeft gelukkig gewerkt. Ik vond de EMDR sessie behoorlijk intens.

Ik moest deze week bij mezelf nagaan of er nog iets is waar ik (onbewust) tegenaan loop of dat ik nog dingen in het dagelijks leven aan het vermijden ben. Helaas was dit het geval. Ik kwam er achter dat ik ouders op het werk aan het vermijden was. Ik wilde niet de vraag: ‘’Hoe gaat het met je?’’

Ik heb dit besproken met mijn psycholoog, hieruit bleek dat mijn hoofd nog zo vol zat, dat ik de vraag ‘’hoe gaat het met je?’’ associeerde met de bevalling. Ik was bang dat ik dan in tranen zou uitbarsten. Dit mocht niet van mezelf, want dan zou ik niet meer professioneel zijn. Ik wilde niet huilen op de groep. Dus als ik dan ouders zou gaan vermijden, kreeg ik ook de vraag niet.

Ik kreeg hier ook EMDR op. Om mij te helpen om de vraag ‘’Hoe gaat met je?’’ niet altijd direct te verbinden aan de bevalling. Dat ik het besef heb, dat mensen (en in dit geval ouders) willen weten hoe het met mij gaat. 

Gelukkig had ik dit binnen één sessie afgesloten en ik liep deur uit met de gedachten dat ik nu wel zin had om ouders weer te gaan ontmoeten. Benieuwd om te zien hoe ik zou reageren in de praktijk. Ik heb geleerd dat het niet erg is om je emotie te laten zien, ik ben ook maar een mens en geen robot. Ik heb met behulp van de psycholoog mezelf aangeleerd om de vraag ‘’Hoe gaat met je?’’ kort te beantwoorden. Een soort standaard zin die mij helpt in die situatie. Heel simpel maar voorbereid: "Ja gaat steeds beter, we pakken langzaam weer de draad op."

Dit wel met in mijn achterhoofd als ouders zouden doorvragen naar mijn bevalling, dat ik dit gelijk zou afkappen. Ouders hebben een tijd geleden al een bericht ontvangen dat ik er voorlopig even uit lig en met een beknopte reden en dat ze voor vragen bij mijn leidinggevende moesten zijn en niet bij mij.

Na de sessie mocht ik er nu drie weken tussen laten om te kijken of ik nóg iets zat waar ik tegen aan zou kunnen lopen.

Drie weken later moest ik opnieuw terug om de dingen te bespreken die nodig waren.. 

Leestip: Deel 3: "Abortus van een drieling, maar het moest van mijn ouders"