Abortus van een drieling: het moest van m'n ouders

Klik hier om de eerdere delen te lezen

Het moment dat ik erachter kwam dat het er 3 waren, ben ik mij rot geschrokken. Hoe moet ik dit gaan doen? Ik woon niet met mijn vriend samen, maar we wilden er wel samen voor gaan. 

Maar nu? Ik kan niet , ik snap niet ik weet het allemaal niet meer… Dat heb ik ook naar mijn verloskundige uitgesproken. Mijn verloskundige vertelde dat 1 van de 3 het hoogst waarschijnlijk niet zou gaan redden, omdat die nog erg aan de kleine kant was. Ik heb toen mijn mindset meteen opgezet alsof het een tweeling zou worden. Ik zat helemaal op een roze/blauwe wolk met het feit dat ik moeder zou worden van een tweeling. Stiekem vond ik het ook wel erg leuk.

Nadat ik de echo had gehad, zakte de grond letterlijk en figuurlijk onder mijn voeten vandaan. Een drieling! Hoe dan? De verloskundige had het nog nooit in haar carrière meegemaakt (zonder ivf). Ik heb geen meerlingen in mijn familie en mijn vriend ook niet. Ik wist niet wat ik meemaakte, ik voelde me zo naar en ik wist niet wat ik moest doen.

Het voelde alsof mijn lichaam mij weer in de steek liet. Ja, ik wil zo graag kindjes… maar een drieling? In mijn eentje. Geen huis. Financieel gezien kon ik dat niet aan. Het brak mijn hart. Ik kon mezelf maar vooral de kindjes geen goed leven bieden. Het heeft me toen en nu nog steeds zoveel verdriet gegeven.

Ik heb naderhand ook een gesprek met mijn vader gehad. Hij gaf allemaal redenen waarom ik voor abortus moest gaan. Al was het niet alleen voor mijzelf, maar ook puur voor de familie. Wat moesten die wel allemaal niet denken? En vrienden? Ik zou dan een negatief beeld hebben.

Ik weet dat ik niet financieel breed zat. Ondanks dat ik gewoon een goede baan heb, woon ik nog thuis. Ik wist van mezelf dat ik die knop om kon zetten. Maar toch voelde het alsof ik enorm onder druk werd gezet door mijn ouders.

Met heel veel verdriet en pijn heb ik toen besloten om de zwangerschap te beëindigen. Ik twijfel nog steeds of het wel echt mijn keuze was. Ik ben zwaar onder druk gezet door mijn ouders en familie, omdat zij andere dingen belangrijker vonden dan wat ik wilde. In 1 week tijd heb ik moeten beslissen en het voelt nog steeds zo verkeerd..🥺

Ik wil zo graag kindjes. Al helemaal na mijn miskramen en nu na de drieling. Ik had over 2 maanden kunnen bevallen, ik had nu zwanger kunnen zijn. Ik zie zoveel vrouwen om me heen die zwanger zijn. Ik ben echt blij voor ze en gun het ze, maar het doet zoveel pijn. Helaas zien sommige mensen dat niet in, waardoor ik 1 vriendin ben verloren.

Zij begreep niet dat ik een abortus liet doen, terwijl ze ook niet begreep hoe ik het ging doen met een drieling. Ik heb haar na de beëindiging niet meer gesproken en ben er in maart via Facebook achtergekomen dat zij in verwachting is. Terwijl ik mijn zwangerschap helemaal met haar gedeeld had, word ik nu totaal door haar buitengesloten.

Waarom? Waarom is het allemaal zo gegaan? Het doet me nog steeds zoveel pijn.

Binnenkort laat ik een tattoo zetten i.v.m. mijn abortus en ik hoop dat ik het stap voor stap een plekje kan geven ❤️

Leestip: Twee dagen waren ze thuis en toen gebeurde er iets verschrikkelijks..