Praten, praten, praten

De dag erna was ik weer wat rustiger, maar nog steeds had ik een blok in mijn maag. Ik had een naar gevoel wat niet helemaal lekker zat. Rick en ik hadden na een goed gesprek samen besloten om toch maar het telefoonnummer te bellen die ik op een briefje had. Het briefje die ik had gekregen op de dag van het ontslag uit het ziekenhuis. Ik was duidelijk niet mezelf. Ik had gevraagd aan Rick of hij wilde bellen voor mij. Ik wist van mezelf dat, zodra de telefoon werd opgenomen. ik in huilen zou uitbarsten en het verhaal niet goed kon vertellen. Dit omdat je het dan toch wéér over de bevalling moest hebben en dat lukte mij ineens niet meer zonder te huilen. 

Rick heeft de afdeling verloskunde gebeld en legde het verhaal uit wat er gebeurd was en hoe ik was. Ook het ziekenhuis vond het een goed idee om langs te komen. Rick en de afdeling plande een gesprek in. We zouden een week later al terecht kunnen. Zo gezegd zo gedaan. De dagen ervoor waren intens. Ik was een emotioneel wrak en kon snel boos worden. Mijn gedrag drukt een stempel op het gezinsleven.

Ik vind het belangrijk om jullie wel te vertellen dat ik enorm gek ben op Miles. Ik heb absoluut geen nare gevoelens naar hem toe en het liefst eet ik hem op. Voor mijn gevoel kan hij er ook niets aan doen. Dat even gezegd te hebben. 

Het was dinsdag. Dé dag van het gesprek in het ziekenhuis op de afdeling verloskunde. Ik zat er als een berg tegen op. Ken je dat gevoel wat je vroeger had, als je een presentatie of een spreekbeurt had. Dat gevoel, maar dan x200. Ik moest terug naar de afdeling waar ik geen goede herinneringen aan had en die ik het liefste vermeed.  

We hadden Loïs afgezet bij de kinderopvang en reden door naar het ziekenhuis. Miles was met ons mee. Met lood in mijn schoenen stapte we het ziekenhuis in. Door de draaideuren heen. Halverwege de gang kreeg ik een paniekaanval, ik liep achter de kinderwagen. Uit het niets stopte ik met lopen alsof mijn voeten vast genageld stonden aan de vloer en begon te huilen. In tranen vertelde ik dat ik niet wilde. Ik wilde naar huis toe en was alweer onderweg naar de draaideur om naar buiten te gaan. Rick trekt me terug en zegt: "Jij kan dit. Dit doen we samen en ik wijk weer geen seconde van je zijde. Ik blijf bij je!" Proberend om mijn tranen te drogen liepen we ondertussen naar de lift toe. Ik kreeg een flashback: Ik zie mezelf nog zitten in de rolstoel, mijn best te doen om die weeën op te vangen.

Aangekomen op de afdeling kwam alles weer op me af en kreeg ik een golf van emoties over me heen. Wat vond ik dit eng! Ik dacht bij mezelf: "Sterk houden Nance, sterk houden!" Bij de balie hebben we ons gemeld en werden we naar een kamertje gebracht. Daar kwam de lieve verloskundige aangelopen die mij zo goed geholpen heeft tijdens de bevalling van Miles. Ze kon alle vragen beantwoorden om mijn puzzel compleet te maken. 

Misschien heb je tijdens het lezen van de bevalling in gedachte gehad: "Waarom grijpen ze niet in? Waarom zo lang persweeën?" Die vraag stelde ik mij ook al weken. Dit was de uitgelezen kans om die vraag te kunnen stellen, alleen durfde ik dat niet. Ik wilde er eigenlijk helemaal niet over praten. Gelukkig had Rick dat wel en stelde de vraag aan de verloskundige. Het antwoord luidde: Omdat het begin heel snel ging, verwachtte ze dat het uiteindelijk wel goed zou gaan en continue hoop houdend dat het de laatste centimeter ook zou lukken. Ook omdat het snel ging, zou een keizersnede betekenen dat ik een ontzettend lang herstel zou moeten krijgen. Daarnaast zou ik ook nog beoordeeld moeten worden door de anesthesist (die net als de gynaecoloog nog thuis was). Eindstand zou dit dus geen logisch vervolg zijn. Rick vroeg nog: "Zouden jullie dit weer op dezelfde manier doen?" Volmondig zei de verloskundige: "Ja, zeker weten!"

De verloskundige zag aan mij dat ik er nog veel mee bezig was en dat het mij nog heel veel deed. Ze heeft mij doorgestuurd naar een maatschappelijk werkster. Zij was gespecialiseerd in traumabevallingen. Na een goed gesprek verlieten we we het ziekenhuis weer. Op naar het volgende gesprek.

Ongeveer 2 weken later kon ik bij de maatschappelijk werkster terecht. Ook daar zat ik erg tegen op, zoals met alles, laten we maar zeggen! Alles wat met bevallen te maken had, sprak ik liever niet over en stopte ik weg. Ze was heel erg lief en erg begripvol. Natuurlijk kon ik ook hier niet het verhaal doen, zonder te huilen. Het woordje PTSS heeft ze al vrij snel laten vallen en ook dat wellicht de methode EMDR mij zou helpen. Ze kon hier geen officiële diagnose van maken, maar ze herkende de klachten die ik had met eerdere ervaringen. Ik schrok hier ontzettend van. Het gesprek bleef emotioneel beladen. Ze heeft mij geadviseerd om contact om te nemen met de huisarts en ook heeft zij mij geadviseerd om werk op te hoogte te brengen in wat voor situatie ik zat, zodat ze samen met mij alvast kunnen bedenken wat voor mij passend is met mijn terugkomst op werk. Want direct weer aan het werk, zat er in dit stadium helaas niet in. 

Ik heb die dag erna de huisarts direct opgebeld. Op consult bij de huisarts werd al snel duidelijk dat ik een praktijkondersteuner nodig had om erover te praten wat ik mee had gemaakt. Met de visie daarop om doorgestuurd te worden naar een psycholoog. 

Daarnaast belde ik de dag na het gesprek met de maatschappelijk werkster mijn werk op. Rick moest me hier wel even in overhalen, maar heeft dit gelukkig goed weten te doen. Ik ben iemand met een hoog verantwoordelijkheidsgevoel en ook naar werk toe dus de reacties vond ik best een dingetje. Het gesprek volgde kort nadat ik gebeld had. Ik heb toen verteld hoe de bevalling is verlopen en in wat voor situatie ik nu zit. Hoe ik de afgelopen weken ben. Schrikachtig, huilbuien, heel erg boos kunnen worden. Werk reageerde ontzettend lief en meelevend. Ik heb het daarmee echt getroffen! Samen zijn we tot een goede oplossing gekomen om mij weer heel langzaam en eigen tempo terug te laten keren op de werkvloer. 

In het gesprek bij de praktijkondersteuner liet ook zij al snel het enge woordje PTSS vallen en gelijk daar achteraan de methode EMDR die eventueel passend zou kunnen zijn bij mij. We hebben aan einde van het gesprek afgesproken dat zij een aantal psychologen op de mail zou zetten. Ik kon er dan zelf één uitkiezen waar ik een goed gevoel bij zou hebben. Ze schakelde snel en diezelfde middag kreeg ik al een mailtje met daarin een lijstje van psychologen. Ik koos een psycholoog waar ik het beste gevoel bij had. Ik stuurde een mailtje terug naar de praktijkondersteuner met daarin mijn keuze. Zij zou het verder in werking zetten. 

Ik kreeg te horen dat ik op de wachtlijst ben gezet en dat ik over ongeveer 12 weken aan de beurt zou zijn. "Twaalf weken?!" Dacht ik nog. Dat klonk zo ontzettend ver weg. Hoe ga ik die lange tijd overbruggen?