Een roze wolk

Miles ligt eindelijk op mijn buik. Het was druk in het ziekenhuis, dus het duurde even voordat Miles werd gecontroleerd en aangekleed. Ik vond het helemaal niet erg dat Miles ondertussen ruim een uur bij mij lag. Ik kon gelukkig even bijkomen van deze best heftige bevalling. Ondertussen kregen we ook wat avondeten. Ik had totaal geen trek, maar nam toch een paar happen van de goulash die Rick voor mij had uitgekozen eerder die dag. 

Na het eten hebben we mijn schoonouders gebeld met het fantastische nieuws dat hun kleinzoon geboren is en dat Loïs er een lief broertje bij had gekregen. Kort daarna verlieten mijn ouders het ziekenhuis en we konden even genieten met z'n drietjes.

Later werd Miles gecontroleerd op zijn apgar score. Hier testen ze hem op zijn reflexen, huidskleur, ademhaling, hartslag en spierspanning. Alles was gelukkig helemaal goed. Op dit moment hebben ze hem ook gewogen en kwamen we erachter dat hij een flink stuk groter was dan zijn zus bij de geboorte. Een echte vent al. Hierna werd hij gewassen en aangekleed in zijn eerste pakje. Wat was hij om op te eten zeg.

Voordat alles weer een beetje rustig was was het al rond 21:15 en we besloten in overleg met de verloskundige om een nachtje te blijven. Er werd voor ons voor een kraam suite klaar gemaakt. Ik werd voorzichtig in de rolstoel gezet en doorgereden naar de kamer waar wij het nachtje mochten blijven. Rick liep met Miles die ondertussen al heerlijk lag te slapen in zijn bedje achter ons aan met de rest van onze spulletjes. Ik keek nog even om en zei: "Ik heb er wel een bende van gemaakt hè?" De verpleegkundige moest lachen en zei: "Geeft helemaal niets. Dat ruimen we allemaal weer op." 

Op de kamer mocht ik gaan douchen. Hier werd ik bij ondersteund door een verpleegkundige, want ik had natuurlijk nog erg weinig kracht in mijn lichaam. Na het douchen en aankleden werd ik niet helemaal lekker. Mijn vingertoppen begonnen te tintelen, mijn oren klapte dicht en ik zag zwarte vlekken. Dit herken ik wel, ik stond op het punt om flauw te vallen. Ik ben snel op bed neergelegd met het voeteneind omhoog. Eenmaal in bed ging het gelukkig allemaal weer snel de goede kant op. Miles werd met zijn wiegje naast mij neergezet. 

Ondertussen liep Rick nog steeds met een T-shirt wat onder het vruchtwater zat rond in het ziekenhuis en hij besloot even naar huis te rijden om schone kleding te halen. Miles werd wakker en was wat huilerig. De verpleegkundige gaf aan dat dit waarschijnlijk kwam door hoofdpijn door de vacuümpomp en dat hij wat misselijk zou kunnen zijn door het inslikken van het vruchtwater waar natuurlijk die ontlasting in zat. Hiervoor kreeg hij een zetpil van paracetamol. Drie kwartier later was Rick weer terug in het ziekenhuis. Ook hij dook even onder de douche en daarna hebben we wat slaap proberen te pakken. 

Na een kleine twee uur slapen werd ik even wakker. Ik moest naar de wc en ik durfde dit niet alleen. Ik was bang dat ik weer niet lekker zou worden. Ik besloot om iemand te roepen. Het ging gelukkig allemaal goed en eenmaal weer in bed ben ik op mijn zij gaan liggen met mijn gezicht richting Miles en ben daarna in slaap gevallen. 

De volgende ochtend was ik alweer vroeg wakker. Ik heb iets van slaap kunnen pakken, maar het was niet heel veel. Rick mocht Miles verschonen en aankleden. Zelf kon ik dit niet want ik kon moeilijk staan door de knip en de hechtingen. Ik had veel pijn. Ik kreeg wel pijnstilling, maar dat werkte niet heel veel naar mijn idee. We kregen een ontbijtje en daarna mocht ik nog even gaan douchen. Ook deze keer nog even met de verpleegkundige in de buurt. Eenmaal klaar heb ik in bed lekker met Miles geknuffeld. Rick heeft de kraamzorg ingelicht dat we straks naar huis mochten en dus werd alles in gang gezet voor ons. Ook daar was personeelstekort, dus we hoopte ontzettend dat we nog wat uren kraamzorg zouden krijgen. De verpleegkundige deed nog een meting bij Miles en als die goed was mochten we lekker gaan. 

Ze kwam nog even bij me staan en vertelde mij dat ik geen standaard bevalling heb gehad, maar een hele heftige. Ze adviseerde mij om er veel over te blijven praten voor een goede verwerking. Voor alle zekerheid kreeg ik een briefje mee met een telefoonnummer erop die ik kon bellen als ik over mijn bevalling wilde praten. Iets wat ze me wel aanraadde te doen.

We mochten gaan, eindelijk naar huis toe. Ik werd in de rolstoel gezet en voor ik eenmaal zat waren we gelijk een kwartier verder, want zitten deed verschrikkelijk veel pijn. De Maxi-Cosi met Miles erin werd op mijn schoot gezet en Rick duwde ons met de tas over zijn schouder naar de auto toe. We kwamen buiten. Wat is frisse lucht toch fijn! Het was gelukkig een stuk minder warm dan gisteren. Nu was het wel echt lekker weer.

Als ik terugkijk op gisteren, dan bedenk ik me hoe heftig mijn bevalling is geweest. Persweeën die 4,5 duurde waren echt geen pretje. Nu ook de verpleegkundige dit vertelde, voelde het wel heel echt aan eigenlijk. Ik heb ook écht een zware bevalling gehad. Ach ja, veel praten met Rick en mijn moeder en dan komt het vast wel goed. Althans, dat dacht ik...