De eerste sessie

De psycholoog pakt het protocol erbij en begint uit te leggen wat de bedoeling is en wat ze van mij gaat verwachten.

De psycholoog gebruikt niet haar vingers, zoals ook mogelijk is, maar een EMDR lamp. Deze is een stuk consequenter dan vingers. De EMDR lamp staat op tafel samen met een mandje waar alle andere spullen in zitten die nodig zijn. Denk aan snoertjes, koptelefoon en buzzers die je kan vasthouden waar trillingen vanaf komen.

Mijn bevalling is verkeerd weggeschreven in mijn hoofd. Als je een gebeurtenis meemaakt dan hoort deze opgeslagen te worden in je korte termijn geheugen. Bij mij is de gebeurtenis rondom mijn bevalling terechtgekomen in mijn lange termijn geheugen. Dit is dan ook de reden geweest dat ik er zo lang last van heb.

De psycholoog stelt de EMDR lamp in op de juiste ooghoogte zodat ik straks goed de lampjes kan volgen. Als de lamp op de juiste hoogte staat dan wordt de snelheid van de lampjes ingesteld. De lampjes mogen niet te langzaam gaan maar op de juiste snelheid dat je ze snel maar goed kan volgen.

Er wordt mij gevraagd of ik mijn handen kruislings op mijn bovenarmen wil plaatsen. Ik moet tijdens het volgen van de lampjes tap bewegingen maken met mijn handen. Eén keer tappen met mijn rechterhand en twee keer tappen met mijn linkerhand. Tijdens de EMDR willen ze je zo veel mogelijk afleiden.

Ze activeren de gebeurtenis weer in je hersenen om deze te plaatsen in je korte termijn geheugen. Ik ben behoorlijk onder de indruk en geloof nog niet helemaal dat dit gaat werken. Er wordt weleens gedacht dat je onder hypnose wordt gebracht. Dat is niet het geval. Ik ben volledig bij en kan alle opdrachten opvolgen die de psycholoog mij opdraagt.

De psycholoog heeft een protocol waar precies in staat wat er moet gebeuren. Hierdoor wordt er geen stap overgeslagen en zal het heel secuur worden uitgevoerd.

Ik moet als eerste met mijn ogen dicht het bevallingsverhaal vertellen en ik mag stoppen wanneer de spanning die ik heb weer afneemt.

Ik begin met vertellen dat we aan komen in het ziekenhuis en dat ik onder de douche sta. Je kan misschien al bedenken dat ik ook deze keer niet ver kwam in mijn verhaal zonder emotioneel te worden. Met mijn ogen nog dicht rollen de tranen over mijn wangen. Ik stop mijn verhaal wanneer ik vertel dat Miles op mijn buik wordt gelegd. Ik stop hier omdat de helse bevalling van pijn eindelijk voorbij is dus ook mijn spanning. Ik open weer mijn ogen.

Daarna moet ik een beeld beschrijven waarvan ik dacht dat dit de meeste spanning oproept. We waren er samen al snel uit. Dit was het moment dat ik op mijn zij lag met mijn gezicht richting Rick en mijn moeder en ondertussen het kussen en de hand van Rick aan het fijnknijpen was van de persweeën die ik al een tijdje probeerde op te vangen.

Ze zag ook aan mij toen ik mijn verhaal vertelde dat ik precies bij dat stukje van mijn verhaal een soort van blokkeerde. Dus het was vrij duidelijk dat dit mij spanning gaf en dat we daarop de EMDR zouden doen. Anders gezegd, deze herinnering gaan we op de juiste manier wegschrijven in mijn geheugen.

De lamp wordt opgestart en er wordt gevraagd of ik de lampjes wil gaan volgen en tegelijkertijd die tap bewegingen te maken met mijn handen op mijn bovenarmen. De lamp wordt stilgezet en ik moet gaan beschrijven wat ik nu voel. Ik voel aan alles dat ik gespannen ben. Mijn bovenbenen gespannen en mijn tenen staan loodrecht op de vloer. Ik raak soms wat uit de maat met mijn tapbewegingen maar ze vertelt me dat dat niet erg is. Echt ritme gevoel heb ik sowieso al niet, dus dat had ik ook niet anders verwacht.

Na het volgen van de lampjes, wordt mij gevraagd wat mijn spanning is op een schaal van één tot tien. Eén is helemaal geen spanning en tien is de hoogste spanning. De spanning die ik op dit moment voel is absoluut een negen en mijn armen staan stijf van de spanning. De psycholoog zegt me dat gevoel vast te houden en volledig te focussen op de lampjes voor de ongeveer komende halve minuut terwijl ik de tapbewegingen maak met mijn handen.

Ze vraagt me daarna hoe hoog de spanning is. Verrek, ik voel de spanning dalen. Ik voel nu een acht in spanning, maar nog een flinke brok in mijn keel. Wederom vraagt ze mij te focussen op de lampjes en het gevoel vast te houden. Jeetje, was is dit zwaar zeg. Maar weer voel ik de spanning iets zakken. Het voelt nu als een zeven.

De psycholoog vertelt me dat het er voor nu op zit. We eindigen met een zeven in spanning. Waar het begin een negen was. Inmiddels zijn we 50 minuten verder. We praten nog even na over wat er allemaal is gebeurd en bespreken wat we volgende week gaan doen. Daarna bedank ik haar en verlaat ik de kamer.

Rick zit op mij te wachten in de wachtkamer en wanneer ik hem zie, begin ik opnieuw te huilen. Ik ben zo blij dat dit voorbij is. Wat is dit heftig zeg. Iets wat je de afgelopen maanden heb vermeden, moet je nu dwars doorheen.

We gaan naar huis, waar Rick voor mij een lekkere lunch maakt. Na die lunch ga ik naar bed. Ik ben mentaal helemaal op.

Ik word nog half verward wakker. Tot mijn verbazing ben ik tweeënhalf uur in slaap geweest. Rick heeft me laten liggen, zodat ik goed kan bijkomen. Ik heb wel last van een beetje hoofdpijn. Schijnt erbij te horen. Ik zie ook vaak flitsen van het beeld waar ik zo op gefocust had vanochtend. Ook dat is volkomen normaal en iets waar de psycholoog mij voor had gewaarschuwd. Niet zo gek, wel vervelend.

Ik denk nog even terug aan de hele sessie. Mijn hemel, wat was heftig. Moet ik dit volgende week weer doen? Daar heb ik echt geen zin in. Ik weet nu wat mij allemaal te wachten staat...

Trending op Mamaplaats: Ik heb verdriet omdat ik nooit een 3e zal krijgen..