1 jaar geleden
Mijn kraamweek
Ging alles wel écht goed?
Zo, we zitten in de auto. Onderweg naar huis. We belden eerst de kraamzorg op. Wij gaven aan dat we onderweg naar huis waren en daarop zeiden zij dat ze de kraamverzorgster naar ons huis zouden sturen en we die binnen twee uur konden verwachten. Daaropvolgend belde we mijn schoonmoeder op, zodat ze wisten dat wij eraan kwamen. Toch spannend hoe Loïs zou gaan reageren!
We hadden de auto geparkeerd voor ons huis. Mijn schoonmoeder zat binnen met Loïs met smart op ons te wachten. We kwamen de woonkamer binnen. Rick liep voorop met de Maxi-Cosi in zijn handen en ik er strompelend achter aan als een oud omaatje. Ik miste alleen nog een wandelstok. Lopen deed ontzettend veel zeer.
Rick zette de Maxi-Cosi waar Miles dus in zat op de grond. Hierdoor kon Loïs er makkelijk bij om haar kersverse broertje voor het allereerst te ontmoeten. Ik werd emotioneel van het moment hoe zij reageerde. Ze was zo ontzettend zoet en lief. Dit was de mooiste ontmoeting ooit tussen haar broertje en grote trotse zus!
Rick nam Miles uit de Maxi-Cosi en ging op de bank zitten. Loïs kon het komende uur haar ogen niet afhouden van Miles en wilde hem al gelijk graag verzorgen. Daar moest ze natuurlijk nog heel even mee wachten. Ook mijn schoonmoeder vond het heel schattig hoe Loïs hiermee omging.
Het duurde niet lang voordat de deurbel ging, de kraamverzorgster stond op de stoep. Een heel lieve meid stapte naar binnen. We hadden het geluk dat we toch de volledige kraamuren kregen, omdat zij nog in haar opleiding zat. Mijn schoonmoeder ging op dat moment ook lekker naar huis.
Ik zat op een eetkamer stoel. Ik moest vanwege de knip op een hardere ondergrond zitten vanwege de zwellingen enzo. Dus de stoel was beter dan de bank. Na het bespreken wat onze wensen waren en wat onze verwachtingen waren werd als eerste mijn hartslag gemeten. Deze was behoorlijk hoog. Ik had het ook erg warm en alles kwam een beetje op mij af, dus ben ik op bed gaan liggen met Miles en samen zijn we in slaap gevallen.
Na een klein uurtje werd ik wakker gemaakt voor de eerste controle. Ze controleren hier je eventuele hechtingen of deze er goed uit zien, je hartslag, temperatuur en de stand van je baarmoeder, hierbij of deze al aan het zakken is naar zijn normale positie. Hierna nam de kraamverzorgster afscheid en ging naar huis toe. Ze zou er de volgende dag weer zijn. De allereerste avond en nacht als een gezinnetje van 4. Omdat ik gek ben op sushi en dit al maanden niet had kunnen eten, had Rick dit besteld en hebben we hier heerlijk van gegeten. Rond 23:15 gaven we de laatste fles van de dag aan Miles en zijn we lekker naar bed gegaan. Gebroken nachten, here we go again!
De eerste nacht verliep eigenlijk prima. Wel weer even wennen om je wekker te zetten voor een voeding, maar we hebben geluk gehad dat Miles een makkelijke baby was. Het was dus ook zo gepiept met zijn tweetjes. Toch nog een beetje geluk na zo'n heftige bevalling. Omdat ik wat hechtingen en een knip had, mocht ik weinig trap lopen. Ook heb ik gekozen om net als bij Loïs geen borstvoeding te geven. Dus Rick ging beneden een flesje klaarmaken en ik ging Miles temperaturen en verschonen. Je moet zijn temperatuur in de gaten houden om te zien of er eventueel een kruik bij moet of af kan. Het was zomer en in huis nog erg warm van gisteren. Dus aan de temperatuur van Miles te zien hadden we niet eens kruiken nodig. Ik was klaar met verschonen en Rick kwam op dat moment naar boven toe. We hebben Miles de fles gegeven, nog even uitbuiken en knuffelen en daarna teruggelegd in zijn wiegje bij ons op de kamer en wij konden ook weer slapen. Drie uur later hetzelfde riedeltje en ook dat ging weer net zo makkelijk.
Het was 8.00 en de kraamverzorgster stond weer op de stoep. We hadden haar de dag ervoor de sleutel gegeven van de voordeur van het huis zodat ze zelf naar binnen kon stappen. Hoeven wij niet naar beneden toe. Ze kwam ons controleren hoe de nacht geweest was en maakte daarna een heerlijk ontbijtje voor ons. Rick ging ondertussen zichzelf aankleden en kleedde daarna Loïs aan. Na het ontbijtje werden mijn controles gedaan en mocht ik gaan douchen.
Elke dag in de kraamweek verliep eigenlijk vrijwel hetzelfde. Ik lag ook overdag meestal boven op bed. Af en toe kwam ik beneden, omdat de slaapkamermuren op mij af kwamen en ik het gevoel kreeg dat ik gek werd. Ik moest soms gewoon even in een andere omgeving zijn én daarbij was het ook veel te mooi weer om op bed te blijven. Rick (die na de bevalling vier verlofweken had) heeft in mijn kraamweek samen mét de kraamzorg mij alles voorgeschoteld wat ik niet mocht hebben tijdens de zwangerschap. Carpaccio, rosbief, gerookte zalm, filet americain, noem het maar op. Ik werd helemaal verwend en in de watten gelegd. Ik geef toe, dat vond ik best lekker.
Buiten het feit dat elke dag vergelijkbaar was, was er wel elke dag iets anders te doen. Ene dag kwam de verloskundige voor een lichamelijke of mentale check-up van mij, de andere dag werd Miles gecontroleerd op zijn gehoor en weer een andere dag kreeg Miles zijn hielprik. De verloskundige kwam om de dag sowieso wel even langs. Het waren verschillende verloskundigen die langskwamen, maar vertelde me allemaal hetzelfde. Hetzelfde wat de kraamverzorgster me ook vertelde: "Blijf praten over je bevalling, vooral met Rick en je moeder." Jaja, dacht ik nog. Dat komt wel goed. Totdat er een dag was dat verloskundige mij vertelde dat het oké is om emotioneel te zijn na zo'n heftige bevalling. En dat brak me en de tranen rolde over mijn wangen. Waar kwam dit vandaan? Waarom heb ik dit zo opgehouden? Voor wie moest ik me groothouden? Vragen die die hele dag in mijn hoofd rondspookte. Het huilen heeft daarbij wel wat opluchting gegeven. Waarschijnlijk zat het even dwars. Kunnen we nu weer verder met het lichamelijk herstel.
Miles kon moeilijk zijn temperatuur regelen met het warme weer. Hij was continue aan de warme kant, waardoor hij van die schattige pakjes en mutjes al snel naar alleen een romper met lange mouwen ging. De kruiken waren daardoor al helemaal niet meer nodig. Vanwege de hoge temperatuur die hij steeds had, viel Miles ook wat af en had hij moeite om boven zijn geboortegewicht te komen. Na een aantal dagen kregen we zijn temperatuur onder controle. Veel in alleen een romper en 's nachts zeker niet meer aantrekken. Hij kwam gelukkig weer aan en dat ging de goede kant op. Ik baalde wel ontzettend van het feit dat hij niet die leuke pakjes en schattige mutsjes op heeft gehad. Helaas, niks aan te doen!
Na 7 dagen kraamzorg te hebben gehad, kwam er een einde aan. Loïs was inmiddels dol op haar geworden, maar we moesten helaas afscheid van haar nemen. De kraamzorg vertelde mij, zoals de verloskundige ook de hele week had gezegd, dat ik veel over de bevalling moest blijven praten. Ik had niet het idee dat ik er weinig over sprak, maar onbewust begroef ik de herinneringen wel. Ik had het idee dat allemaal wel zou overgaan en dat ik er niet zoveel last van had. Tot het de donderdag was een week na de bevalling. Miles is nu anderhalve week oud. Dit was de dag waar ik echt ging twijfelen of het wel echt goed met me ging. Ik huilde om niets en kon ook ineens heel boos zijn. Dit had ik nog nooit gehad. Ik voelde me meerdere keren die dag echt verloren. Wat is dit? Waar kwam dit vandaan?
