We zijn bij het einde

Of toch niet helemaal?

Drie weken later. Daar zaten we weer. In het bekende kamertje van de psycholoog. Ik ging eigenlijk standaard zitten op dezelfde stoel waar ik altijd zat, in het midden, en Rick rechts van mij. We bespraken hoe de afgelopen drie weken verlopen zijn. Ik vertelde dat ik nog steeds mijn blog aan het schrijven ben en dat ik merk dat dit mij goed helpt om ook voor mezelf het plaatje helemaal compleet te hebben. Het is ook goed voor de verwerking, en stiekem vind ik het wel leuk om elke week een blog te schrijven over iets wat mij zo bezighoudt.

De afgelopen weken gingen aardig goed. De psycholoog gaf mij een schouderklopje omdat ik alles zo goed heb aangepakt. Ik schrijf een blog, heb een romcom gekeken waarin bevallen werd zonder in volledige paniek te schieten, en ik ben mijn uren op werk weer rustig aan het opbouwen!

Ik merk dat ik weer langzaam opkrabbel. Ik ben trots op mezelf en sta achter elke stap die ik de afgelopen acht maanden heb gezet. Het was zwaar. Bloed, zweet en tranen, maar ik heb het wel mooi gedaan! Ik ben erachter gekomen hoe sterk ik eigenlijk ben. Voor dit alles had ik nooit zo naar mezelf gekeken.

Als ik dit nu teruglees, dacht ik dat dit mijn laatste blog zou zijn. Ik heb jullie meegenomen in een rollercoaster van bijna een jaar. Mocht je alles gelezen hebben, dan wil ik je daar alvast voor bedanken! Helaas is dit nog niet mijn laatste blog. Ik zeg helaas, want dit gebeurde er vorige week:

Vorige week moest ik met Miles naar de kinderfysiotherapie. Miles heeft een te gespannen spierspanning, dus ik vond het tijd om even langs de fysio te gaan met hem. Bij binnenkomst maakten we kennis en moest ik vertellen wat mij opviel aan Miles en wat precies mijn hulpvraag was. Ik heb mijn hulpvraag gesteld en ze begrepen me volledig. Ik had het allemaal goed gezien en ze gingen met Miles aan de slag om hem iets te laten ontspannen. Met Miles nog op mijn schoot vroegen ze naar mijn bevalling. "Heb je een goede bevalling gehad, Nancy?" Slik...

Ik begon heel stoer te zeggen: "Ik kan er nu goed over praten." Ik vervolgde mijn verhaal, maar ik kwam helaas niet ver voordat mijn tranen weer rijkelijk begonnen te vloeien over mijn wangen. Ik dacht: "Wat is dit nu?! Wat gebeurt er met mij?! Ik wil dit niet." Ik kon er eerder over praten zonder tranen, en nu zat ik huilend mijn verhaal weer te vertellen. Wel heel beknopt hoor, niet uitgebreid van begin tot eind. Ik verontschuldigde me tegenover de fysiotherapeut voor mijn tranen en zei: "Ik weet niet zo goed waar dit vandaan komt."

Na de fysiotherapie ben ik naar huis gereden. Ik baalde van mezelf. Het ging zo goed met mij, en nu weer dit. Helaas moet ik de psycholoog weer bellen om toch weer een afspraak te maken. Ik was daar nog niet klaar, natuurlijk, maar ik moet wel eerder langsgaan dan gepland.

Dit is voorlopig dus wel even mijn laatste blog. Zodra ik hier weer even doorheen ben, zal ik nog een afsluitende blog schrijven. Nogmaals bedankt voor alle reacties en steunberichten van iedereen! Jullie horen binnenkort weer van mij...