Ik heb mezelf weer terug

Even terug naar mijn vorige blog: Ik beloofde jullie dat het niet mijn laatste zou zijn, en hier ben ik dan eindelijk weer. Ik neem jullie graag mee in wat er allemaal is gebeurd en waar ik nu sta.

Dus, ik moest opnieuw een afspraak maken met de psycholoog. Best lastig, want mijn vertrouwde psycholoog was er niet meer. Hierdoor zat ik erg tegen een nieuwe afspraak aan te hikken. Dus daar zat ik dan, een nieuwe psycholoog, een nieuwe start van mijn proces. Met wat aandringen van Rick belde ik toch maar en maakte een afspraak.

Je kunt je voorstellen, ik was behoorlijk zenuwachtig. Zou ze aardig zijn? En ik had echt geen zin om mijn hele verhaal opnieuw te vertellen. Maar goed eenmaal in de wachtkamer werden we geroepen en ik ging zitten, meteen in tranen van de spanning. Het voelde raar om bij een nieuwe psycholoog aan tafel te zitten.

Uiteindelijk klikte het gelukkig meteen tussen ons! Ze was superaardig en begreep me echt. Wat een opluchting! En gelukkig hoefde ik mijn verhaal niet helemaal opnieuw te vertellen, want alles stond al in mijn dossier.

Ze bevestigde dat ik inderdaad een terugval had gehad en we planden weer afspraken voor de komende tijd, inclusief EMDR-sessies. Niet echt iets om naar uit te kijken, maar ja, ik had het eerder doorstaan dus dat moest nu ook maar weer.

Ik moest ook mijn werk inlichten over mijn terugval, net toen ik mijn uren weer aan het opbouwen was. Gelukkig begrepen ze het en kon ik weer een stapje terug doen. Maar ik kreeg alle tijd om weer rustig op te bouwen.

De eerste EMDR-sessie na weken begon met het volgen van lampjes. Kippenvel all over the place, maar het ging goed. Thuis dook ik meteen mijn bed in, doodmoe.

Voor de tweede sessie kreeg ik naast de lampjes ook een koptelefoon op, om me nog meer af te leiden. Lastiger, maar juist goed. Ik werd rustiger en de dagen kregen weer kleur. Langzaam aan voelde ik mezelf weer terugkomen.

Gelukkig hoefde ik voor de derde sessie alleen de koptelefoon te gebruiken. Aan het einde gaf ik aan dat mijn spanning op een neutraal niveau lag.

We spraken af om regelmatig vervolgafspraken te maken, een soort 'onderhoudskuurtje' zoals ik het noemde. Fijn om even te babbelen over wat me bezighield en hoe ik me voelde.

Langzaam krabbelde ik weer op. Het ging beter met me, en ook op het werk kon ik mijn uren weer opbouwen. Dat voelde goed.

In oktober had ik mijn laatste afspraak met de psycholoog. En man, wat voelde dat goed! Ik ben er weer helemaal, voor de volle 100%. Ik heb mijn trauma verwerkt, en hoe! Op eigen kracht, maar met heel veel liefde en steun van mijn omgeving.

Wat eerst uitzichtloos leek, heeft me laten zien hoe sterk ik eigenlijk ben geworden. Ik heb zoveel zelfvertrouwen gekregen in mijn proces.

Als afsluiting van dit hoofdstuk heb ik in december een tatoeage laten zetten, om alles ook echt achter me te laten en waarop ik kan terugkijken hoe sterk ik kan zijn.

Miles is nu anderhalf jaar oud. Ik kon nooit naar de foto's of filmpjes van zijn geboorte kijken die mijn moeder had gemaakt, maar vorige maand overwon ik die angst. Het kostte me wat tranen om naar de foto's en filmpjes te kijken, maar dat ik voelde dat dat oké was. Het waren geen tranen uit angst, maar meer een gevoel van trots. Bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Het schrijven ervan, heeft mij ontzettend geholpen het afgelopen jaar. En daarmee sluit ik deze reis af.