1 jaar geleden
Mijn superheld
Het einde nadert
Omdat het zondag was, waren er natuurlijk bijna geen artsen aanwezig. Ze kunnen natuurlijk altijd wel opgeroepen worden mocht dit nodig zijn. Voor spoedgevallen staan ze altijd stand-by. En laat ik nou een spoedgeval geworden zijn. De situatie begon uitzichtloos te worden. Ook voor de verloskundigen en verpleegkundigen.
De verloskundigen hebben rond 17:00 contact met gynaecoloog gezocht. Hij hielt mij en de baby in de gaten op zijn laptop aan de keukentafel. Hij kreeg alle data en gegevens door van ons. Mijn metingen, belangrijke informatie van de baby en een continue overdrachten van de verloskundige. Daarbij ook wat er allemaal de afgelopen uren was gebeurd en wat ze allemaal al gedaan hadden om die verschrikkelijke laatste centimeter weg te werken.
Ik was al een tijd bezig met een persweeën weg te zuchten, ongeveer 3,5 uur lang had ik al persweeën en nog steeds die laatste centimeter nog niet weg. Ik baalde enorm en er leek geen einde meer aan te komen. De verloskundige die mijn bevalling zou verzorgen vanuit de verloskundigenpraktijk gaf rond 17:30 ook aan bij Rick dat zij niet veel meer zou kunnen doen en dat we in goede handen waren in het ziekenhuis. In overleg met Rick is zij rond die tijd ook naar huis gegaan. We zijn nu echt volledig in handen van het ziekenhuispersoneel.
Na nog 45 minuten wisselen van zij en persweeën wegzuchten hoorde ik in de verte dat de verloskundige de gynaecoloog had opgeroepen. Ze gaf aan dat hij onderweg was en dat het niet lang zou duren voordat hij er zou zijn. En tussen alle pijn, voelde ik een lichte opluchting. Is het einde dan nu echt in zicht? Er komen hulptroepen aan. Eindelijk.
Na voor mijn gevoel tien minuten stond er een lange man in de deuropening. Ik was net een flinke wee aan het wegzuchten, maar dacht nog bij mezelf: "Hij moet óf naast het ziekenhuis wonen óf hij woont in het ziekenhuis in een kamer zo ingericht, dat het net een huiskamer lijkt." Waar je wel niet over nadenkt op zo'n moment..
De gynaecoloog, de superheld van de dag. Hij ging staan bij het voeteneind. Hij was gewoon in zijn vrijetijdskleding. Het was ontzettend heet, dus ook hij had gewoon een T-shirt met een spijkerbroek en gympies. Naar mijn idee wit shirt, maar volgens Rick was die zwart. Achteraf lijkt mij zwart ook wel beter. Koken in een wit shirt is al niet slim, laat staan een bevalling uitvoeren.
Zijn volgende woorden stelde mij tot rust, ondanks de pijn: "Nancy, ik ga je helpen. Dit moet echt verschrikkelijk voor je zijn. We moeten goed samenwerken en je moet echt even naar mij luisteren." Ik knikte ja en gaf aan mee te helpen. Ik wil hier vanaf, zo snel mogelijk.
Hij beoordeelde de situatie, maakte vliegensvlug een plan en gaf bij de verpleeg- en verloskundige aan wat hij nodig had. Zij kwamen aan met "de schaar" en een vacuümpomp. Hij kwam met het grove geschut. Heel even was ik bang, maar dat duurde niet lang. Ik wilde hier namelijk gewoon vanaf en zo snel mogelijk ook.
Hij legde uit wat we gingen doen. Hij zou een knip gaan zetten en de vacuümpomp gebruiken om de baby ter wereld te krijgen. Daar schrok ik niet zo van eigenlijk. De knip had ik ook bij de bevalling van Loïs gehad en ik weet nog goed dat het net klonk als knippen in kipfilet. Er zat wel een kleine twist aan ten opzichte van de vorige knip. Bij Loïs was ik verdoofd. Daar was nu geen tijd voor. Hij ging de knip zetten tijdens een wee. Zijn zin was net klaar en mijn lichaam pakte gelijk door. Er kwam een wee aan. Laatste keer wegzuchten. Eindelijk. Toen de wee voorbij was, was de knip al gezet. Ik heb niks door gehad van de knip. Ik voelde het niet en ik hoorde het niet.
Vervolgens pakte hij de vacuüm pomp erbij. Ik weet nog dat ik er naar keek, het leek op een theezeefje maar dan zonder handvat maar met ijzeren touwtjes. Waar je wel niet op let terwijl je kapot gaat van de pijn. Ik was altijd in de veronderstelling dat de vacuümpomp altijd van plastic was en dat het ook echt leek op een "pomp". Niets bleek minder waar te zijn.
Hij bracht deze naar binnen bij mij. Dit voelde wel even raar en je merkt hier wel écht wat van. Hij zette de vacuümpomp op het bolletje van de baby en het voelde een beetje, het woord zegt het eigenlijk al, alsof het allemaal vacuüm werd getrokken van binnen. Ik moest wachten tot ik weer een perswee had en dan mocht eindelijk gaan persen. Iets wat ik de afgelopen vier uur heb moeten inhouden en wegzuchten.
De wee begon en ik moest gaan persen. Ik gebruikte alle kracht die ik nog in mij had en perste zo hard als ik kon. Ondertussen was de gynaecoloog aan het wikken en trekken. Mijn wee zwakte af en ik moest toen ook stoppen met persen. Gelukkig duurde het niet lang voor de volgende wee opkwam en mocht ik weer mee persen. De gynaecoloog stond te trekken aan het pompje alsof er een kalfje ter wereld kwam en hing letterlijk aan het andere eind van de pomp. Zo ontzettend veel kracht zat erachter. Het moment dat het hoofdje staat, dat gevoel alsof je van onderen in vuur en vlam staat, en dan nam natuurlijk mijn wee af. Ik moest weer wachten op de volgende. Ik was op. Dit waren echt de laatste loodjes en die wegen echt het allerzwaarst.
Ik riep: "De volgende wee komt eraan!". "Zo hard als je kan!" riep de gynaecoloog. Kin op de borst, knieën in mijn nek en met al mijn kracht perste ik zo hard als ik kon. De gynaecoloog trok weer met zijn volle gewicht aan de baby. En JA! Daar kwam het kleine wonder! Rick stond vlak naast me en er zat achter de baby nog een behoorlijke druk met vruchtwater. Dit kwam vrij alsof er een ballon klapte. Rick zat er letterlijk he-le-maal onder. Maar dat maakte allemaal niet meer uit. Onze kleine zoon is geboren. Lieve kleine Miles Pieter.
De navelstreng zat nog om zijn nek, maar gelukkig niet strak. De gynaecoloog draaide deze er met één beweging vanaf en gaf hem aan mij. Wat een intense opluchting. Een bevalling van 8 uur, waarvan 4,5 uur persweeën. Terwijl ik dit typ, moet ik nog even slikken. Mijn tranen rolde over mijn wangen en werd geknuffeld door Rick en mijn moeder. Ik was naast opgelucht ook ontzettend gelukkig. Maar bovenal was ik ook erg trots op mezelf. Ik had het geflikt!
De gynaecoloog hechte mij van onderen en feliciteerde ons met de geboorte van Miles. Daarna verliet hij de kamer en kregen we natuurlijk beschuit met muisjes. Blauw-witte muisjes. En ja, ik mocht eindelijk cola. Die had ik wel verdiend, zeiden ze nog.
Rick was ondertussen onze dierbaren aan het bellen en ik belde mijn vader. Ik kon hem vertellen dat Miles Pieter vernoemd is naar zijn opa. Mijn vader was zo trots. Met de vader-dochterband die wij hebben, kwam hij direct naar het ziekenhuis om zijn kleinzoon te ontmoeten.
Oh wat een fijn gevoel! De bevalling is eindelijk voorbij! Toch?
