Twee dagen voor ik officieel weer moest beginnen met werken en mijn verlof was afgelopen werd ik geopereerd. Het was natuurlijk wel duidelijk dat ik niet kon gaan werken maar hier wilde ik niet aan geloven. Ik wilde absoluut niet de ziektewet in maar had geen enkele keus. Ik had een maand nodig om me weer wat beter te voelen. Die maand heb ik gebruikt om te slapen. Oh en tussendoor te slapen. Meer deed ik niet. Ik was compleet onderuit geschopt door mijn eigen lichaam. Ik was op en ik kon niet meer. Lichamelijk niet maar mentaal ook niet. Het was mei en gelukkig begon de zon te schijnen. Dit deed me goed. Mijn dochter deed het fantastisch. Ze sliep bijna de hele dag en als ze wakker was dan was ze tevreden. Dit was voor korte duur want na een halfuur viel ze alweer in slaap. Ik kon dus goed herstellen. Maar ik had niet door wat er allemaal bij kwam kijken. Ik heb 1,1,5 maand thuis gezeten na mijn verlof. Daarna ben ik gaan opbouwen met werken. Dit was erg heftig. Onze dochter was inmiddels 5 maanden en er was ontzettend veel gebeurd. Ik wilde mijn kindje helemaal niet alleen laten. Niet nog een keer. Het voelde vreselijk en mijn hoofd begon te suisen. 2 uur 'werken' en de rest van de dag kon ik niks meer. Ik maakte toen de fout om mijn dochter meteen op te halen van het kinderdagverblijf. Ik voelde me namelijk enorm schuldig als ik dit niet deed. Ik moest daarna eigenlijk gewoon gaan rusten. Maar dit kon ik niet. Totdat ik het niet meer vol hield en alles teveel werd. Ik was inmiddels opgebouwd  naar 1 hele dag en het was de bedoeling om naar 1,5 dag te gaan totdat ik een terugval kreeg. Ik kon alleen maar huilen. Mijn lichaam riep me terug en ik baalde hier enorm van. Dit was ik niet gewend. Mijn vriend heeft me toen toegesproken en sindsdien liet ik onze dochter bij het kinderdagverblijf en viel ik na het werken huilend in slaap. Ik vond het vreselijk. Ik had het gevoel dat ik haar weer in de steek liet. In de ziekenhuis periode heb ik haar ook in de steek gelaten. Inmiddels weet ik dat dat niet zo is maar toen voelde het zo. Op het werk was er gedoe met wisselingen van locatiemanagers waardoor ik geen begeleiding heb gekregen tijdens mijn reïntegratie. Dit is een grote fout geweest vanuit het bedrijf. Daarom heeft het een halfjaar geduurd voor ik verder kon gaan met opbouwen. Ik zat nog steeds maar op 2 dagen. Ik had er inmiddels vrede mee en probeerde de roze wolk terug te halen en er toch nog even op te kunnen zitten. Totdat we in januari een nieuwe locatiemanager kregen en ik eindelijk meegenomen werd en begeleid werd. Ik wilde heel graag binnen het jaar uit de ziektewet. Kosten wat het kost. Want na een jaar moet je in een tweede spoor en moet je gaan solliciteren. Dit wilde ik niet. Het was niet mijn schuld dat het een halfjaar heeft geduurd voor ik verder kon opbouwen.  Ik heb zo vaak om hulp gevraagd. Ik voelden me niet begrepen en vreselijk alleen. En dit na zo'n vreselijke periode. Ik voelde me niet meer fijn op het werk. Tot in januari dus. Eindelijk schot in de zaak. Ik moest mijn verhaal weer opnieuw vertellen maar eindelijk iemand met levenservaring en die me snapte. Er werd ook excuses aangeboden omdat ze mijn documenten zijn kwijt geraakt. Heel slecht dit natuurlijk maar het gebeurd wel degelijk. Omdat we inmiddels alweer eind januari zaten hadden we een opbouw schema gemaakt om voor het einde van mijn ziektewet jaar eruit te zijn. Dit was volgens de bedrijfsarts niet een heel goed en ergonomisch plan maar ik wilde uit de ziektewet.  Ik had er lang genoeg in gezeten. Hij ging uiteindelijk akkoord. Maar dit was niet makkelijk voor mij. Ik kreeg enorme stress en wat ik in een halfjaar zou moeten doen moest ik nu in 2 maanden gaan doen.. Wordt vervolgd

Jeetje wat een heftige periode. Een kindje krijgen hadden wij ons wel anders voorgesteld. Alles wat mis kon gaan is bij ons mis gegaan. Eerst bij mij de heftige bloeding waardoor ik 2 liter bloed verloren ben en met spoed naar het ziekenhuis moest. Daarna was de kraamweek ook niet bepaald hoe je het voor je ziet. Er zijn toen zoveel zorgen geweest omdat ik gewoon vanaf het begin het gevoel had dat er iets niet goed was. Tijdens de kraam periode was ik te zwak om iets te doen door het bloedverlies. Ik heb in die periode niet heel veel meegekregen. Mijn vriend deed alle luiers en badjes. Bij de badjes ging ik op bed zitten  want staan hield ik het niet vol. Zo was ik er toch een beetje bij. Wandelen hebben we niet gedaan omdat onze dochter niet genoeg aankwam in gewicht. Mijn vriend heeft het in die periode zo ontzettend goed gedaan. Hij verzorgde zowel onze dochter als mij. Daarnaast haalde hij boodschappen en maakte het huis schoon. Net toen de kraamhulp weg was kwamen we tot het besef dat er echt iets niet goed zat met onze pasgeboren dochter. Ze kwam niet goed aan in gewicht maar ze begon ook slechter te drinken. Haar temperatuur was constant net iets te laag en dat terwijl ze heel de dag extra dik was aangekleed en lekker warm lag op mijn borst of naast mij met 2 kokende kruiken. Het voelde nier goed. Die avond zou er kraambezoek komen maar we hadden besloten dat ik haar de volgende dag zou gaan wegen op het consultatiebureau. Ik wist eigenlijk zeker dat ze afgevallen was omdat ze zo weinig dronk. En het werd niet bepaald beter. Maar ik kon amper op mijn benen staan. Hoe kreeg ik haar in de auto en hoe ging ik dit allemaal doen. Ik had geen kracht en was snel duizelig. Het werd me allemaal teveel. We hebben toen het bezoek maar afgebeld en ik zat er even helemaal doorheen. Mijn vriend moest de volgende dag weer gaan werken. Zijn 5 dagen verlof zaten er dan op. Wie verzint het ook om een kersverse papa maar 5 dagen verlof te geven. Gelukkig is het nu allemaal net iets beter geregeld. Mijn vriend had achter mijn rug om geregeld dat mijn zus mee ging. Dit vond ik zo lief. Ik zat er echt doorheen en wist gewoon niet hoe ik het allemaal moest gaan doen. Die nacht kreeg onze dochter koorts. Een baby van 7 dagen oud en koorts is gewoon niet goed. Ik belde meteen de verloskundige op en ik maakte mijn vriend alvast wakker omdat ik verwacht had dat we naar het ziekenhuis moesten. Maar nee, ik moest eerst vanalles proberen. Bovenop de deken leggen, na een halfuur nog eens temperaturen en wat kleertjes uittrekken. Het voelde niet goed en ik werd toen ook een beetje kwaad. En toch ga je er op zo'n moment vanuit dat de professional het wel weet. Je doet het. Inmiddels was het alweer ochtend en zijn we gaan wegen. Ze was inderdaad afgevallen. De verpleegkundige daar vertrouwde het niet en verwees ons onmiddellijk door naar de kinderarts. Hier hebhebben ze van allerlei onderzoeken gedaan en ging het steeds slechter met onze dochter. Ik voelde me zo ontzettend slecht. Ik had overal pijn, mijn borsten waren bakstenen en ik kon niet fatsoenlijk zitten en al helemaal niet staan. De stress werd ook alsmaar erger en ik voelde dat onze dochter hulp nodig had. Het leek steeds slechter te gaan. De volgende ochtend werd ze doorgestuurd naar het Radboud UMC en maakte ze een echo van haar buik. Ze dachten dat er iets mis was met haar darmen. En dit was zo. Het was heel erg mis. Haar darm zat omzichzelf gedraaid waardoor die geen bloedtoevoer meer had en aan het afsterven was. Ze heeft 2 heftige buikoperaties gehad waar ze 25 cm darm hebben moeten verwijderen. Dit was al afgestorven. 2,5 week heeft ze moeten revalideren en gelukkig is alles goed gekomen. Maar niet dankzij de verloskundige. Als het aan hun had gelegen dan was haar hele darm afgestorven en was ze komen te overlijden. Ze was zo ontzettend klein, ons eerste kindje en zo ontzettend lief, dapper en sterk. Dat ze dit heeft overleeft is een wonder. Ons wonder en dit besef ik me elke dag. Na de ziekenhuis periode kwam ik erachter dat ik nog een placentarest in mijn baarmoeder had zitten. Heel mijn verlof heb ik dagelijks onwijs veel bloed verloren. Een menstruatie was er niks bij. Toen we erachter kwamen kwam corona om de hoek kijken en was het code zwart in alle ziekenhuizen. Waardoor mijn operatie uitgesteld werd. Ik weet niet hoe ik die periode door ben gekomen maar het enige wat ik deed was een blokje om en de rest van de dag lag ik met mijn dochter op de bank. Ik verzwakte steeds meer en maakte me al druk om hoe ik dit moest gaan doen na mijn verlof. Over 6 weken moest ik alweer aan het werk...

Het is alweer even geleden dat ik heb geschreven. Ik ben de afgelopen maandag druk bezig geweest met mijn verwerkingsproces. Dit heeft nogal wat voeten in de aarde gehad. Na mijn operatie voor mijn placentarest weg te laten halen ben ik pas echt begonnen met herstellen. Dit heeft ongeveer 2 maanden geduurd. Lichamelijk was ik na 2 maanden na mijn operatie en na 4 maanden na de geboorte van onze dochter hersteld. Een soort van dan. In die maanden heb ik 's middags nog elke dag moeten slapen. Als mijn dochter sliep dook ik ook mijn bed in. Vaak werd ze na een halfuur huilend wakker. Dit zijn nachtmerries geweest denken wij. Daarna sliep ze gelukkig meteen weer in. Maar ik was wel wakker. Daarna viel ik weer in slaap en werd ik vaak gebroken wakker. De rest van de dag deed ik niet zoveel. Heel langzaam kwamen er wat huishoudelijke taken bij. Maar ik was gewoon ontzettend snel moe. Mijn leven bestond uit slapen en voor mijn dochter zorgen. Gelukkig sliep ze veel zodat ik ook echt tot rust kon komen. Wij zagen onze kraamperiode natuurlijk anders. Maar dat het allemaal zo is gelopen kun je je van te voren echt niet bedenken. Mijn locatiemanager had al meteen geschakeld met het uwv want ik kon natuurlijk niet beginnen met werken. We hadden afgesproken dat ik 1 juli zou beginnen met opbouwen. 1 dag in de week een paar uurtjes boventallig. Ik dacht dat dit me wel ging lukken en we hadden een mooi schema bedacht. Niet wetende dat dit me nooit ging lukken. Na die paar uur werken was ik totaal kapot en gesloopt.  Na 2 uur ben ik naar huis gegaan. Mijn hoofd suisde aan alle kanten en het liefste barstte ik in huilen uit. Mijn lichaam deed zoveel pijn. Vooral de onderkant, wat mij deed herinneren aan mijn pijn in onze ziekenhuis tijd. Toen ik klaar was met die paar uurtjes 'werken' ging ik onze dochter ophalen bij mijn schoonmoeder. En wat was ik blij dat ik thuis was. 3 uur lang heeft onze dochter geslapen inclusief ik zelf.  Daarna ben ik om half 9 naar boven gegaan en sliep ik tot de volgende morgen onze dochter wakker werd om 7 uur. Je kunt zoiets niet uitleggen maar toen wist ik dat dit nog even ging duren. Ik had mezelf niet in de hand. Mijn lijf kende ik niet meer en het voelde alsof ik door haar in de steek gelaten werd. Het is zo ontzettend frustrerend om vanaf 0 te moeten beginnen. Maar mijn lichaam heeft klap na klap na klap gehad. Dus toen mijn lichaam echt weer van mij werd was ik zeker een halfjaar verder. Een halfjaar? Wat zeg ik, onze dochter is nu een jaar en sinds een aantal weken kan ik soms weer wat langer opblijven en echt weer het huishouden helemaal bijhouden. Wat me ook frustreerde waren en zijn mensen die zeggen 'ja ik ben na een dag werken ook moe' geloof me, je hebt geen idee. Het heeft zo ontzettend veel tijd nodig gehad. En dit had ik niet verwacht. Maar tijdens dat proces kwam ik er ook achter dat ik niet alleen lichamelijk moest herstellen. Maar ook mentaal. Ik vond het bijvoorbeeld geen probleem om onze dochter weg te brengen. Ik dacht dat er iets mis was met mij. Je hoort altijd verhalen over moeders die met tranen in hun ogen afscheid moeten nemen. Waarom had ik dit niet? Zou ik niet van mijn dochter houden? Jawel, dat wist ik zeker. Dit heeft me best wel dwars gezeten. Misschien komt dat nog wel bedacht ik me. Maar tot op de dag vandaag hen ik er geen moeite mee. Zou het komen omdat we in de ziekenhuis tijd al elke avond afscheid moesten nemen? Dat denk ik nu namelijk. Elke avond brak mijn hart. Terwijl onze dochter lag te vechten op de IC moesten wij met lood in onze schoenen en een brok in onze keel naar het Ronald mc Donald huis. Zo dichtbij maar toch zo ver weg van onze pasgeboren dochter. Niet kunnen slapen omdat ik aan het denken was aan haar. Zou ze huilen? En ik troost haar niet. Ik ben niet bij haar. Even bellen hoe het met haar is. Ja, dat deed ik. Midden in de nacht in mijn kraamweken. Daarna liep ik verkreukeld door een donkere gang op zoek naar een kolfapparaat. Vervolgens er geen kunnen vinden, terug de donkere gang door en mijn wekker een uur later zetten. Zo zagen mijn nachten eruit. O en tussendoor mijn maandverband verwisselen elk uur. Ik bloedde zoveel dat ik die elk uur moest verwisselen. Natuurlijk kun je dan niet herstellen. Natuurlijk heb je dan stress. En natuurlijk was ik op. Maar je gaat door. Je moet. Alles voor die kleine frummel. Maar het aller belangrijkste wat je hoort te doen als moeder heb ik niet kunnen doen. Er voor haar zijn. En dat breekt me nu nog elke dag.

En dan ben je thuis van een operatie aan je baarmoeder. Eindelijk weer mijn dochtertje kunnen vasthouden. Ergens was ik bang dat ik het niet zou halen, dat ik bijvoorbeeld leeg zou bloeden. De operatie opzich is niet heel spannend. Er moest simpelweg  een placentarest verwijderd worden. Maar de risico's, zoals je die bij elke operatie hebt zijn toch beangstigend. Wat me vooral eenzaam maakte was dat ik alleen in het ziekenhuis was. Stel dat er een complicatie zou optreden, stel dat er opeens ergens een bloeding zou ontstaan, dit was een van de risico's, en ik zou dood bloeden dan zou ik alleen gaan. Zonder mn lieve dochtertje van net een paar maanden oud. En zonder mn allerliefste vriend die er altijd voor me is. Maar er nu gewoonweg niet mag zijn vanwege de coronamaatregelen. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen en mocht ik aan het einde van de dag naar huis. De hele avond heb ik knuffelend op de bank gezeten met mijn lieve dochter. Ik had verlof, bevallingsverlof, je weet wel. Verlof dat je lekker kan genieten van je pasgeboren kindje. Dit heeft er vanaf het begin niet ingezeten. Het was niet voor ons weggelegd. We zijn in mijn verlof alleen maar in ziekenhuizen geweest, stress gehad, zorgen om onze dochter. Het scheelde niet veel of ze was er niet meer geweest. Dan was ik hier een heel ander verhaal aan het typen. En ook ik lees hier de ergste verhalen van moeders die je je maar kan voorstellen. Ik heb er geen woorden voor als je je kindje echt moet verliezen. Ik weet hoe het is als dit bijna gebeurd, maar ik weet er niks van hoe het echt is, hoe het echt zal zijn. Ik wil alleen graag mijn verhaal delen omdat ik het kwijt moet en er hier veel mensen bij elkaar zijn. Misschien ergens steun vinden of erkenning zoeken? Toen ik thuis kwam van de operatie kon ik eindelijk beginnen met herstellen. Lichamelijk maar ook mentaal. Het is pittig om op 2 manieren te moeten herstellen. Mijn lichaam heeft zo ontzettend veel klappen gehad, dat ik totaal kapot was. En dan heb ik het niet eens over het mentale gebied. Mentaal zat ik er ook totaal doorheen. Mijn lichaam deed pijn en mijn hoofd was een en al suis. Ik kon niet veel doen op een dag en dat frustreerde me. Inmiddels waren we alweer 2 maanden verder na de bevalling maar ik was er nog erger aan toe dan net na de bevalling. Na de bevalling heb ik 2 liter bloed verloren, dit is heftig. Daarna zijn we erachter gekomen dat ons dochtertje ernstig ziek was. Ze is 3 weken opgenomen geweest in het Radboud UMC in Nijmegen met een volvulus en een lymfatische malformatie. Heel kort gezegd zat haar dunne darm om zichzelf heen gedraaid. Hij was om zijn eigen as gedraaid waardoor het geen bloed meer kreeg. Haar darm was aan het afsterven toen ze erachter kwamen. Te laat maar net op tijd. Ze heeft 2 heftige buikoperaties gehad waarbij er 25 cm darm is verwijderd wat al was afgestorven. Als we een dag later waren geweest was haar hele darm pakket afgestorven en was ze komen te overlijden. Het is een ontzettend heftige periode voor ons geweest. Nadat ze mee naar huis mocht kwam ik erachter dat ik nog een placentarest in mijn baarmoeder had zitten. Ook dat nog. Omdat ik veel bloed verloor maar er niet mee naar de huisarts ben gegaan heb ik een hele lange periode rondgelopen met heel veel bloed verlies. Ik ben daardoor nog meer verzwakt geraakt terwijl ik al aardig aan het einde van mijn latijn zat. Onze dochter wordt volgende maand alweer één jaar en ik zit nog steeds in mijn herstelperiode. Ik werk 4 dagen en ik zit nu 'nog maar' op 2 dagen. Het gaat mij te langzaam. Eind april ben ik geopereerd en 1 juli ben ik begonnen met opbouwen van mijn werk. Eerst een paar uur, dit heeft echt wel een aantal weken geduurd voor dit goed ging. Als ik na die 2 uurtjes klaar was dan wilde ik het liefste naar bed. In een donkere kamer tot rust komen. Mijn hoofd suisde en ik kon dan helemaal niks meer. Heel langzaam kwam ik tot een halve dag en ook dit heeft heel wat weken geduurd voor dit echt goed ging. Voor de buitenwereld is het makkelijk. Je gaat opbouwen dus dan zal je volgende maand weer volledig aan de slag zijn. Of ik kreeg een opmerking: werk jij nog steeds maar een halve dag? Dat kwetste me enorm. Mentaal zat ik er zo doorheen en was ik super trots dat ik een halve dag kon werken. Ik ben pedagogisch medewerker en wij maken lange dagen. Zo is mijn halve dag van 7.30 - 13.30 uur en van te voren ben ik al een paar uur bezig geweest om mijn dochter weg te brengen. Dit heeft niemand in de gaten. Net zoals niemand in de gaten heeft hoe erg ik was gesloopt. Over al mijn grenzen ben ik heen gegaan. Alles wat je juist niet mag doen na een bevalling had ik wel gedaan, moest ik doen voor mijn dochter. Inmiddels zit ik dus op 2 dagen werken maar corona heeft roet in het eten gegooid. Dit heeft voor mij gunstig uitgepakt. Hier zal ik later meer over vertellen.

Ik lag dus op de operatietafel in een onbekend ziekenhuis. Ik voelde me zo erg alleen. Ik dacht even dat ik me niet naarder kon voelen. En meteen na die gedachte kreeg ik een enorme steek in mijn buik die ik uiteraard niet hoorde te voelen. Ik dacht even dat ze iets geraakt hadden en ik dood zou bloeden. Helemaal alleen. Zonder mijn vriend en dochter. Ik had zo'n enorme pijn dat ik het uit gilde. Het meisje naast me vertelde me dat ik niks hoorde te voelen en dat ze me medicatie zou toedienen. Dit was o.a. morfine. Daarna slonk de pijn gelukkig. Maar die paar minuten die ik pijn had leken wel uren te duren. Gelukkig was het daarna snel klaar en mocht ik naar de uitslaapkamer. Ik werd weer door de gangen gereden en de tranen stonden in mijn ogen. Ik wilde gewoon naar huis. Lekker met mijn dochter knuffelen. Maar omdat ik in een keer veel medicatie had gekregen moest ik wat langer blijven. Later kreeg ik te horen dat ze inderdaad een bloedvat hadden geraakt. Dit was een van de risico's. Waarom ik pijn scheuten kreeg wisten ze niet precies. Op de uitslaapkamer ben ik even weggedommeld. Ik was zo ontzettend moe. Ik hoopte zo erg dat het hierna klaar zou zijn. Dat ik kon gaan herstellen. Toen ik wakker werd was ik heel erg misselijk. Dit kwam door de morfine. Mijn benen kon ik nog niet bewegen. Mijn tenen kon ik steeds meer bewegen. De verpleegkundige vroeg me of ik iets wilde eten en zei dat ik eerst moest plassen en dat ik dan nog een paar uurtjes moest blijven zodat ze zeker wisten dat het bloeden minder werd. Ze verschoonde het matje wat onder me lag. Deze was inmiddels doordrenkt met bloed. Dit zou normaal zijn maar het moest wel snel minder worden. Ik had een lekker soepje besteld met wat ander eten. Ik lustte wel iets. Daarna heb ik meteen om mijn telefoon gevraagd zodat ik kon bellen. Ik heb mijn vriend laten weten dat het goed is gegaan. Daarna mijn ouders, broer en zus. Ik ben daarna nog een paar uur gebleven en toen mocht ik eindelijk naar huis. Ik nam mijn gekolfde melk mee en stapte in de auto. Ik was zo blij om mijn vriend en mijn dochter weer te zien. Wat is dit eenzaam zeg, zei ik. Onze locatiemanager van het werk had mij gevraagd hoe het was verlopen en stond erop dat ik de ziektewet in ging. Zo kon ik niet aan het werk. Op donderdag ben ik geopereerd en zou die maandag eeoprop moeten beginnen. Wat een fijn verlof heb ik gehad zeg. Not. In eerste instantie wilde ik dit niet natuurlijk, want ze had dit al vaker voorgesteld. Ik wilde het alleen nog niet onder ogen zien. Ik de ziektewet in. Nooit. Maar nu had ik geen keuze. Er stonden nog 6 weken op de planning voor ik weer kon tillen of werken. Wat baalde ik hiervan zeg. Toen ik thuis op de bank plofte merkte ik hoe moe ik was. Mijn benen, de onderkant, mijn lijf maar ook mijn hoofd. Mijn vriend was zo lief om 2 dagen vrij te pakken. Dan had hij met het weekend erbij 3 dagen om voor mij te zorgen. Zo lief. Die 6 weken gingen snel, veel te snel. De eerste paar weken kon ik nog niet veel. Het huishouden lukte echt nog niet. Ik was blij als ik de dag door was gekomen om voor mijn dochtertje te zorgen. Als zij 's middags ging slapen, kroop ik ook in bed. Ik kon dan met gemak 2 uur achter elkaar slapen. Totaal gebroken was ik. Door alles wat er de afgelopen maanden is gebeurd. Mijn herstel ging me te langzaam. Veel te langzaam. En door het coronavirus mocht er op dat moment niemand in huis komen. Mijn moeder wilde anders maar al te graag komen poetsen. Maar dat mocht dus niet. Mijn vriend heeft mij toen zo ontzettend gesteund. Hij werkte heel de dag, ' s avonds kookte hij en in het weekend deed hij het huishouden. Ik ben die maanden elke dag om 20 uur naar bed gegaan. Het was dan echt klaar voor mij. 'S ochtends voedde ik mijn dochter en als ik haar weer in het wiegje legde ging ik ook weer terug naar bed. Onze dochter heeft tot en met 5 maanden in het wiegje gelegen. Ik denk dat ik de verloren tijd wilde inhalen want je zou denken dat ze er dan niet meer in zouden passen. Maar ze sliep er super goed in en ik kon haar zo lekker dichtbij me houden en tegelijkertijd in de gaten houden. We zijn inmiddels 10 maanden verder na de geboorte van ons dochtertje en ik zit nog steeds deels in de ziektewet. Wie had dat gedacht. Lichamelijk en mentaal ben ik zo gesloopt en gebroken geweest. Maar dit zal ik in een volgende blog vertellen.

Mijn vriend had me afgezet in het vreemde ziekenhuis. Vanwege het coronavirus hadden ze in mijn eigen ziekenhuis geen capaciteiten voor mijn operatie. Wij wonen in Brabant, dat was toendertijd de brandhaard. Omdat ik zo verzwakt was geworden viel ik letterlijk met de deur in huis. Ik liep door de draaideur en viel om, zo tegen de grond. Er kwamen mensen op me afgelopen maar ik zei dat het mezelf wel lukte om op te staan. Ik heb me daarna aangemeld en na ongeveer een kwartier wachten werd ik geroepen. Ik werd gewogen en er werden vragen gesteld. Heel veel vragen. Daarna heb ik me omgekleed en kreeg ik zo'n mooie blauwe jurk aan. Ik ging in bed liggen en na een paar minuten werd ik door de gangen gereden. De voor mij vreemde gangen. Het voelde een beetje beangstigent. Geen telefoon, een onbekend ziekenhuis, mijn dochtertje van een paar maanden oud niet om me heen en ook wist ik dat er niemand voor mij ging zijn na de operatie. Vanwege het virus mocht er namelijk niemand mee. Ergens had ik het minder erg verwacht. Ergens leefde ik naar de operatie toe zodat ik er vanaf was en dat ik verder kon. Maar het viel vies tegen. Ik werd naar een zaal gereden waar ik de ruggenprik kreeg. In eerste instantie zou de operatie gebeuren onder algehele  narcose. Maar vanwege het virus was dit een te groot risico. Ook moest je een covid-19 test ondergaan en een scan van je longen laten maken. In de zaal lagen meerdere mensen die allemaal een ruggenprik kregen. Dit vond ik heel bijzonder. Het is toch ergens een enorme privé kwestie. En als je zo andere personen ziet liggen geeft dit een niet zo fijn gevoel. Ik werd voorbereid voor het infuus te prikken. Dit was voor de medicijnen die ze konden geven. De anesthesist vertelde mij dat de ruggenprik minder zeer zou doen dan het infuus te prikken. Dit vonden in ieder geval de meeste vrouwen die dit hadden gehad zei ze. Dit was dus haar ervaring. Ik kan je vertellen dat ik geen mietje ben. De bevalling heb ik zonder pijnstillers of wat dan ook gedaan. En geloof me dat mijn 6 uur durende bevalling enorm heftig en pijnlijk was. Omdat ik borstvoeding gaf en ik snel last had van een overproductie begon ik te lekken. Toen ik dit aangaf werd er van alle kanten geholpen. Maar ze hadden niet verwacht dat ik zo erg zou lekken. Ik kreeg wat zoogcompressen maar die hielpen niet. In die 2,5 maand dat onze dochter oud was zijn wij nergens anders geweest dan het ziekenhuis. Daarnaast had ik daarvoor niet kunnen kolven en mijn dochter had om half 6 voor het laatst gedronken. Het was toen 9 uur voor ik geholpen werd. Op die maanden drinkt je kindje elke 3 uur. Ik zat al ver over die tijd heen en met een overproductie wil het al helemaal.. ongelooflijk trouwens dat je een overproductie kan kweken terwijl je zoveel stress hebt gehad de afgelopen tijd. Maar goed, ik begon voor een goeie te lekken en de zoogcompressen hielden het niet. Het stroomde over mijn buik, zo langs mijn benen. De anesthesist zag het en riep om maandverband. 'Oh wat zonde zeg, je zou het eigenlijk moeten opvangen'. Wat heb jij een goeie productie en we moesten met zn alle lachen terwijl er 2 mensen met maandverband kwamen aanhollen en die tegen mijn borsten aan plakten met verband tape. Daarna moest ik met mijn benen bungelend over het bed gaan hangen en zette de anesthesist de ruggenprik. Je krijgt eerst een voorverdoving en daarna komt de 'echte' prik. Zoals ik zei ik ben geen mietje maar God wat deed die prik veel pijn. Zeker omdat ze zeiden dat de meeste vrouwen het infuus prikken pijnlijker vinden en ik met 2 vingers in mijn neus die prik liet zetten, had ik niet verwacht dat die prik zo'n pijn deed en ik schrok daar ook van. Ik schoot door de pijn en de schrik omhoog waardoor de anesthesist zei dat ik recht moest blijven zitten. Ja hallo dacht ik bij mezelf het doet pijn! Daarna kwam meteen de 'echte prik' oh wat deed die prik zeer zeg. Ik kon bijna niet stil zitten en het leek minuten te duren voor de naald er weer uit gehaald werd. Ik zei dat ze moesten stoppen en ik trok mijn rug recht. Ze riepen beiden dat ik stil moest blijven zitten. Au! Riep ik hard. Ik voelde mijn rug en benen tintelen en alles werd warm. Laat dit stoppen dacht ik in mezelf. Ik voelde ook dat de naald er weer uit gehaald werd. Het is dat ik niet kon lopen maar anders was ik weggelopen. Wat deed dit zeer! Ik werd terug in mijn bed gelegd en mijn benen begon ik steeds minder te voelen. Dat is een gek gevoel. Daarna was het wachten totdat de gynaecoloog klaar was. Ze deden nog een paar testen om te kijken of de verdoving goed zijn werk had gedaan. Daarna werd ik naar de OK gebracht. Je kunt je er alleen iets bij voorstellen als je zelf ooit een ruggenprik hebt gehad maar wat een naar gevoel is dat. Ze legden mijn benen omhoog in steunem maar het leek alsof het niet mijn benen waren. Ik wist dat het mijn benen waren maar het leek alsof ze met poppen benen aan het sjouwen waren. Echt bizar. Ze deden nog wat testen en ik hoorde het metalen 'gereedschap' tegen elkaar aan schuiven. Een meisje naast mij stelde me gerust en vertelde precies wat ze gingen doen. Dat was super fijn. Ik probeerde aan 'leuke' dingen te denken. Maar het enige waar ik op dat moment aan kon denken was aan mijn dochter. Het beeld van toen zij op de operatietafel lag kwam naar boven. Die felle operatiekamer lampen hielpen niet echt mee. Er stonden toen ook heel veel mensen in de kamer, net zoals nu dacht ik. Ik kreeg een heel naar gevoel. Daarop volgde een hele harde steek in mijn buik, wat ik niet hoorde te voelen. Ik schreeuwde het uit en mijn tranen kon ik niet meer bedwingen. 

De volgende dag had ik een afspraak bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. En mijn voorgevoel werd werkelijkheid. Ik kreeg een inwendige echo en ze zag al meteen iets zitten wat er niet thuis hoorde. Ik zag het zelfs. Het was een best groot stuk. Aan de ene kant baalde ik maar aan de andere kant werd er nu eindelijk iets gedaan aan het overmatige bloedverlies waar ik mee kampte. De buikkrampen waren ook niet niks en werden alleen maar erger. Soms waren ze zo heftig dat ik in elkaar kroop, alles uit mijn handen liet vallen en het uitschreeuwde. Het was inmiddels maart en het coronavirus kwam om de hoek kijken. Er waren 2 opties om de placenta rest te verwijderen. Het werd sowieso operatief onder algehele narcose. Maar dat kon door middel van een curettage, dan zuigen ze het weg. Of een andere manier en dan schrapen ze het weg. De gynaecoloog wilde het liefste dat laatste omdat er met een curettage grotere risico's aan vast zaten. Zo konden ze mn baarmoederwand perforeren en dan moesten ze de operatie staken. Er zat dan een gaatje in mijn baarmoeder waardoor dat weer eerst moest genezen en de operatie dus uitgesteld moest worden. Dit klonk heel erg onprettig. Maar vooral omdat mijn baarmoeder nog heel week was durfde ze dat niet aan. Ik zou dan nog moeten wachten want deze operatie mocht pas 3 maanden na de bevalling. De vraag was of ik er mee door kon lopen. Ja natuurlijk kan dat maar dat zou ik niet heel erg prettig vinden. Ik verging van de pijn en ik verzwakte steeds meer. Schijnbaar kan het ook gevaarlijk worden als de placenta rest er niet uit wordt gehaald. Je kan een spontane bloeding krijgen die niet stopt en waardoor ik alsnog met spoed geopereerd zou moeten worden. Ik was de hele dag alleen thuis met mijn dochter van een maand oud. Doodeng vond ik het. De gynaecoloog stelde voor om het weg te schrapen, dit zou eerder kunnen. Ik mocht er die dag nog even over nadenken en de volgende ochtend terug bellen voor de uiteindelijke beslissing. Ik heb het er thuis met mijn vriend over gehad en eigenlijk waren we het er over eens dat het zo snel mogelijk moest gebeuren. Net die avond werden de regels strenger en alles ging op slot. De reguliere zorg werd afgezegd en dus mijn operatie ook. Ik baalde enorm. Ook dit nog, maar goed, er zijn zoveel mensen die iets hebben wat nog veel erger is. Dus ik klaag niet. Het bloedverlies werd met de week erger net zoals mijn buikkrampen. Ik verzwakte enorm en kon soms niet meer op mijn benen staan. Wanneer mijn dochter sliep ging ik ook slapen. Soms sliep ze 2,5 uur en ik dus ook. Vanwege het coronavirus mocht er niemand bij mij thuis komen want ik was een enorm risico geval voor het covid-19 virus. Mijn moeder wilde mij heel graag helpen in het huishouden maar dit ging niet. Mijn vriend heeft toen alle huishoudelijke taken op zich genomen. Als hij thuis kwam van het werken dan kookte hij en in het weekend deed hij stofzuigen, de was etc. Hij is toen zo'n enorme steun voor mij geweest. Ik voelde mij enorm schuldig. Ik zag eruit als een wrak en zo voelde ik me ook. Vanaf het moment dat onze dochter mee haar huis mocht ben ik elke ochtend een heel klein blokje om gaan lopen. Om er zowel voor mijn dochter als voor mijzelf even uit te zijn. Maar zelfs dit lukte niet meer. Ik lag de hele dag op de bank samen met mijn dochter die het ontzettend goed deed. Ik gaf nog borstvoeding en dat kostte mij ontzettend veel energie, die ik eigenlijk niet had. Maar no way dat dit de reden zou zijn dat ik moest stoppen met borstvoeding geven. Ik heb er nog ongeveer anderhalve maand mee rond gelopen. Toen ging het echt niet meer. De regels werden wat soepeler en de reguliere zorg werd weer opgepakt. Ik werd opgeroepen. Eind april werd ik geopereerd. Letterlijk die week daarna zou ik weer moeten beginnen met werken. Dit was natuurlijk een hele goede grap want dat ging me never nooit lukken. Toch had ik het gevoel dat dit me moest gaan lukken. Ik ben geen opgever en had me er helemaal op ingesteld totdat mijn werkgever zei dat ze de ziektewet ging regelen. Hier stemde ik uiteindelijk mee in. Ik baalde enorm omdat dit iets is wat ik juist niet wilde. Met pijn en moeite heb ik tot de 36e week doorgewerkt tijdens mijn zwangerschap. Dit zodat ik de resterende 2 weken mee kon nemen voor na de bevalling. Zodat ik nog lekker 2 weken extra kon genieten van mn kleine meid. Zodra je de ziektewet ingaat dan moet je met 34 weken met verlof. Tot de laatste dag heb ik fulltime gewerkt. Ik ben pedagogisch medewerker op een peutergroep en dit is vaak pittig en al helemaal als je zwanger bent. Er zijn maar weinig vrouwen die het tot de 36 week volhouden. Zo enorm trots ik toen was, zo teleurgesteld was ik daarna. Maar ik had natuurlijk geen keus. Na de operatie stond er nog 6 weken voor om te herstellen en rustig aan te doen. 23 april was de dag dat het ging gebeuren. Mijn vriend bleef bij onze dochter want door de coronaregels mocht er niemand met mij mee. Mijn vriend zou me om 6.30 uur afzetten bij het voor ons vreemde ziekenhuis waar ze toendertijd alleen de reguliere zorg oppakte, de rest moest ik alleen doen. Ik keek er niet echt tegenop, ik leefde er een beetje naartoe. Zodat het daarna eindelijk klaar was. Maar toen de dag daar was, mijn vriend me afzetten en ik weer afscheid moest nemen van mn kleine meid, moest ik toch even slikken en liet ik wat tranen gaan.

Na de eerste operatie van ons dochtertje zijn we vaak gebeld door de kinderarts van het vorige ziekenhuis en door de verloskundige die ons niet heeft doorgestuurd. Ze voelde zich schuldig, dat hoorde ik aan alles. De kinderarts gaf het toe, dat vonden wij fijn. Hij vertelde me dat hij in een tunnel leefde en totaal niet heeft gezien dat het de verkeerde kant op ging. Hij ging links in de tunnel terwijl hij naar rechts had moeten gaan. Totaal de verkeerde kant op dus. Ook vroeg hij of hij nog iets kon betekenen. Op dat moment hadden we daar natuurlijk totaal geen behoefte aan. Echt geen enkele. Op de een of andere manier heeft de verloskundige ons echt boos gemaakt. Zij hebben keer op keer niet doorgehad dat ze zo ziek was en alleen maar meer zieker aan het worden was. Terwijl we toch elke keer met duidelijke symptomen kwamen. Wij snappen echt wel dat zij hun werk doen en dat ze er niet zijn om baby's ziek te laten worden. Maar zij kunnen ook fouten maken. En dat hebben ze bij ons gedaan. Hele grote fouten wat bijna het leven heeft gekost van onze dochter. Wat zeg ik, als het aan hun had gelegen dan was ze er niet meer geweest. Je merkt denk ik wel dat ik nu nog steeds boos ben. Maar daar zit gewoon nog steeds heel veel verdriet in. Na drie weken mocht onze dochter weer met ons mee naar huis. Ze zat toen pas weer net op haar geboortegewicht. Toen was ze een maand oud. Ze was dus super dun. Op de dag dat we naar huis mochten, wat we toen nog niet wisten, sneeuwde het. Prachtig was het. Ik hou van sneeuw en achteraf is het natuurlijk prachtig. Ik heb er een foto van gemaakt. Ik in de rolstoel met mijn vriend op de achtergrond die me duuwde en dan de sneeuw.. een prachtig moment. We pakte alles in wat we nog in het Ronald McDonald huis hadden liggen. Pizza's en al mn gekolfde melk. Daarvan heb ik ook een foto, dat zijn dan de foto's met een verhaal. Dat zijn de speciale foto's voor altijd. Thuis probeerde ik er alles aan te doen om haar aan te laten komen maar ik hoefde er niet veel moeite voor te doen. Ze dronk als een tierelier en de kilo's vlogen eraan. Ze kreeg bolle wangetjes, 'stiekjes' om haar polsen en spekjes aan haar benen. Ze deed het zo ontzettend goed. Maar voor ons was het dood eng natuurlijk. Elke dag zagen we mensen voorbij komen lopen met een maxi-cosi. Ouders die hun kindje lekker mee naar huis mochten nemen. Ik keek zo uit naar die dag. De dag dat ze mee naar huis mocht was echt onbeschrijfelijk. Aan de ene kant durf je niet naar huis omdat je bang bent dat het mis gaat. En aan de andere kant wil je natuurlijk super graag  naar huis. Eindelijk hoef je 's avonds niet meer je dochter achter te laten in het ziekenhuis. Geen tranen, geen stress. Maar wel zorgen natuurlijk. Je bent continue met haar bezig. Dat ben je al wanneer je kindje gezond is, laat staan als je zoiets hebt meegemaakt. Toen we naar huis mochten hebben we iedereen persoonlijk bedankt. Ook de kinderchirurg die de harde woorden gebruikte. Zij heeft tenslotte haar leventje gered. Natuurlijk maken zij ook slechte dingen mee en maken zij verhalen mee waarbij het wel echt fout afloopt. Maar we waren zo dankbaar. En dat wilde we gewoon laten weten. Ze waren sowieso allemaal zo lief voor haar en voor ons geweest. Toen we thuis kwamen wisten we niet zo goed wat we moesten doen. Onze dochter was een maand oud maar het voelde alsof ze net geboren was. Ook voelde ik me zo. Ik kreeg ineens hele heftige buikkrampen en verloor nog steeds heel veel bloed. De volgende dag heb ik meteen de verloskundige gebeld. Ik mocht het nog even aankijken. Een paar dagen later werden de krampen zo heftig dat ik nog een keer belde. Toen kreeg ik gelukkig iemand anders aan de lijn. De verloskundige die bij de bevalling is geweest. Zij vond het wel raar dat ik nog steeds zoveel bloed verloor. Ze heeft meteen overleg met de gynaecoloog en ik mocht meteen langs komen. Zij vertrouwde het ook niet. Die nacht ben ik een stukje verloren. Ik vond het lijken op een vlees stukje. Ik ben natuurlijk meteen gaan googlen en kwam de 'placenta rest' tegen. Dit schijnt gevaarlijk te kunnen worden. Ik was natuurlijk lichtelijk in paniek en hoopte dat het snel de volgende dag was. Ik verloor ondertussen zoveel bloed dat ik 's nachts zelfs twee keer mijn wekker moest zetten om mijn maandverband te wisselen. Dit gaat natuurlijk nergens over maar als een verloskundige zegt dat dit bij een nasleep van de bevalling en de fluxus kan horen, dan geloof je dat. Onze dochter sliep op dat moment eigenlijk al door maar ik maakte haar wakker om er maar voeding in te krijgen. Ik denk als ik haar toen al liet liggen dat ze al lekker de nacht door sliep. Ze had zo hard haar slaap nodig voor het herstel dus ja ik voel me nu stom als ik daar over nadenk maar ik deed op dat moment wat goed voelde. Mensen stelde natuurlijk de welbekende vraag 'en slaapt ze al door' ik weet het niet zei ik dan. Ik maak haar nog wakker voor een nachtvoeding. Mensen verklaarde me voor gek, maar mensen snappen het ook niet als je zoiets niet hebt meegemaakt. En dat achtervolgt me nu zelfs nog steeds

Ik kan nu wel stellen dat als je kindje in het ziekenhuis ligt, je een totaal ander leven hebt. Je krijgt niks van de buitenwereld mee. Social media interesseert je geen biet en appjes beantwoord je alleen maar omdat het moet. De dag na haar eerste operatie, waar het allemaal begon, belde de verloskundige op. Ze wilde graag weten hoe het ging want ze had gehoord dat we waren doorgestuurd naar het Radboud UMC. De avond toen ons meisje werd opgenomen in het Bernhoven ziekenhuis in Uden, was ze nog langs geweest. Ze had net een bevalling achter de rug en ze vroeg zich af hoe het ging. Niet wetende wat ons nog allemaal te wachten stond. Toen ze belde lag onze dochter van iets meer dan een week oud op de intensive care afdeling. Ze had net een zware buikoperatie achter de rug. Ze hebben haar buikje open gemaakt, haar darmen eruit gehaald waar ze een cyste tegen kwamen. Dit heet een lymfatische malformatie en dat is een genetische afwijking. Wat dit precies inhield wisten wij toen ook nog niet. Door de cyste is haar darm gaan draaien. Zodanig dat hij in de knel kwam te zitten en afgesnoerd werd. Omdat het zolang duurde voor ze hier achter kwamen is haar darm stukje voor stukje gaan afsterven omdat er geen ontlasting doorheen kon en uiteindelijk ook geen bloed. Dan sterft het natuurlijk af. Toen ik dit vertelde tegen de verloskundige hoorde ik haar echt even slikken. Ik weet nog dat ze vroeg of ze nu 'klaar' waren. Maar er stond de volgende dag nog een operatie te wachten. Op zo'n moment sta je zo ontzettend machteloos. Je kan je pasgeboren kindje gewoon in een fractie van een seconden verliezen. De kinderchirurg vertelde ons toendertijd dat we geen dag later hoefde te komen, dan was ze er niet meer geweest. Ik wil hier niet over nadenken, ik kan hier niet over nadenken. Op het moment dat ik dit schrijf ligt ze lekker te slapen. Ik kijk op de camera en telkens als ik dat doe denk ik bij mezef: ze was er bijna niet meer geweest. En dan springen de tranen in mijn ogen. Ik hoop dat ik ooit op de camera kan kijken zonder dat ik deze gedachten heb. Maar tegelijkertijd ben ik zo dankbaar dat ze er nog is. Ook denk ik dan weer aan die verloskundige die ze niet meteen heeft doorgestuurd. Ik belde midden in de nacht, voor ons toen net een week oude dochtertje die koorts had, slecht dronk, zwarte poep had, ondertemperatuur had en gewoon hartstikke ziek was en aan het vechten was voor haar leven. God wat heeft ze veel pijn gehad moeten hebben. Nu nog word ik boos als ik daaraan terug denk. Ongelooflijk. Ook de kinderarts van het Bernhoven ziekenhuis heeft vaak gebeld. Ik denk wel om de dag om te vragen hoe het ging. Hij voelde zich ontzettend schuldig. Ook daar heeft het veel te lang geduurd voordat ze eindelijk werd doorgestuurd. 1 dag na haar geboorte spuugde ze al groen gallig, hiervoor is ze toen opgenomen geweest. Maar niemand wist hoe ziek ze echt was. Ze heeft alle allarmbellen laten zien maar niemand die het zag. Ze heeft zo hard om hulp geroepen maar niemand die haar hoorde. De kinderarts van het andere ziekenhuis vertelde me dat hij in een tunnel leefde op dat moment. Hij wist niet wat onze dochter had. Ze liet van alles zien maar niks paste in hun plaatje. Een kindje met een volvulus en lymfatische malformatie krijgen zij ook nooit binnen of hebben ze nog nooit meegemaakt. Dit was de eerste keer en dat hebben ze geweten  ook.