Mijn lange herstel periode

En dan ben je thuis van een operatie aan je baarmoeder. Eindelijk weer mijn dochtertje kunnen vasthouden. Ergens was ik bang dat ik het niet zou halen, dat ik bijvoorbeeld leeg zou bloeden. De operatie opzich is niet heel spannend. Er moest simpelweg  een placentarest verwijderd worden. Maar de risico's, zoals je die bij elke operatie hebt zijn toch beangstigend. Wat me vooral eenzaam maakte was dat ik alleen in het ziekenhuis was. Stel dat er een complicatie zou optreden, stel dat er opeens ergens een bloeding zou ontstaan, dit was een van de risico's, en ik zou dood bloeden dan zou ik alleen gaan. Zonder mn lieve dochtertje van net een paar maanden oud. En zonder mn allerliefste vriend die er altijd voor me is. Maar er nu gewoonweg niet mag zijn vanwege de coronamaatregelen. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen en mocht ik aan het einde van de dag naar huis. De hele avond heb ik knuffelend op de bank gezeten met mijn lieve dochter. Ik had verlof, bevallingsverlof, je weet wel. Verlof dat je lekker kan genieten van je pasgeboren kindje. Dit heeft er vanaf het begin niet ingezeten. Het was niet voor ons weggelegd. We zijn in mijn verlof alleen maar in ziekenhuizen geweest, stress gehad, zorgen om onze dochter. Het scheelde niet veel of ze was er niet meer geweest. Dan was ik hier een heel ander verhaal aan het typen. En ook ik lees hier de ergste verhalen van moeders die je je maar kan voorstellen. Ik heb er geen woorden voor als je je kindje echt moet verliezen. Ik weet hoe het is als dit bijna gebeurd, maar ik weet er niks van hoe het echt is, hoe het echt zal zijn. Ik wil alleen graag mijn verhaal delen omdat ik het kwijt moet en er hier veel mensen bij elkaar zijn. Misschien ergens steun vinden of erkenning zoeken? Toen ik thuis kwam van de operatie kon ik eindelijk beginnen met herstellen. Lichamelijk maar ook mentaal. Het is pittig om op 2 manieren te moeten herstellen. Mijn lichaam heeft zo ontzettend veel klappen gehad, dat ik totaal kapot was. En dan heb ik het niet eens over het mentale gebied. Mentaal zat ik er ook totaal doorheen. Mijn lichaam deed pijn en mijn hoofd was een en al suis. Ik kon niet veel doen op een dag en dat frustreerde me. Inmiddels waren we alweer 2 maanden verder na de bevalling maar ik was er nog erger aan toe dan net na de bevalling. Na de bevalling heb ik 2 liter bloed verloren, dit is heftig. Daarna zijn we erachter gekomen dat ons dochtertje ernstig ziek was. Ze is 3 weken opgenomen geweest in het Radboud UMC in Nijmegen met een volvulus en een lymfatische malformatie. Heel kort gezegd zat haar dunne darm om zichzelf heen gedraaid. Hij was om zijn eigen as gedraaid waardoor het geen bloed meer kreeg. Haar darm was aan het afsterven toen ze erachter kwamen. Te laat maar net op tijd. Ze heeft 2 heftige buikoperaties gehad waarbij er 25 cm darm is verwijderd wat al was afgestorven. Als we een dag later waren geweest was haar hele darm pakket afgestorven en was ze komen te overlijden. Het is een ontzettend heftige periode voor ons geweest. Nadat ze mee naar huis mocht kwam ik erachter dat ik nog een placentarest in mijn baarmoeder had zitten. Ook dat nog. Omdat ik veel bloed verloor maar er niet mee naar de huisarts ben gegaan heb ik een hele lange periode rondgelopen met heel veel bloed verlies. Ik ben daardoor nog meer verzwakt geraakt terwijl ik al aardig aan het einde van mijn latijn zat. Onze dochter wordt volgende maand alweer één jaar en ik zit nog steeds in mijn herstelperiode. Ik werk 4 dagen en ik zit nu 'nog maar' op 2 dagen. Het gaat mij te langzaam. Eind april ben ik geopereerd en 1 juli ben ik begonnen met opbouwen van mijn werk. Eerst een paar uur, dit heeft echt wel een aantal weken geduurd voor dit goed ging. Als ik na die 2 uurtjes klaar was dan wilde ik het liefste naar bed. In een donkere kamer tot rust komen. Mijn hoofd suisde en ik kon dan helemaal niks meer. Heel langzaam kwam ik tot een halve dag en ook dit heeft heel wat weken geduurd voor dit echt goed ging. Voor de buitenwereld is het makkelijk. Je gaat opbouwen dus dan zal je volgende maand weer volledig aan de slag zijn. Of ik kreeg een opmerking: werk jij nog steeds maar een halve dag? Dat kwetste me enorm. Mentaal zat ik er zo doorheen en was ik super trots dat ik een halve dag kon werken. Ik ben pedagogisch medewerker en wij maken lange dagen. Zo is mijn halve dag van 7.30 - 13.30 uur en van te voren ben ik al een paar uur bezig geweest om mijn dochter weg te brengen. Dit heeft niemand in de gaten. Net zoals niemand in de gaten heeft hoe erg ik was gesloopt. Over al mijn grenzen ben ik heen gegaan. Alles wat je juist niet mag doen na een bevalling had ik wel gedaan, moest ik doen voor mijn dochter. Inmiddels zit ik dus op 2 dagen werken maar corona heeft roet in het eten gegooid. Dit heeft voor mij gunstig uitgepakt. Hier zal ik later meer over vertellen.