Eerst onze pasgeboren dochter een operatie, nu ik (deel 3)

Ik lag dus op de operatietafel in een onbekend ziekenhuis. Ik voelde me zo erg alleen. Ik dacht even dat ik me niet naarder kon voelen. En meteen na die gedachte kreeg ik een enorme steek in mijn buik die ik uiteraard niet hoorde te voelen. Ik dacht even dat ze iets geraakt hadden en ik dood zou bloeden. Helemaal alleen. Zonder mijn vriend en dochter. Ik had zo'n enorme pijn dat ik het uit gilde. Het meisje naast me vertelde me dat ik niks hoorde te voelen en dat ze me medicatie zou toedienen. Dit was o.a. morfine. Daarna slonk de pijn gelukkig. Maar die paar minuten die ik pijn had leken wel uren te duren. Gelukkig was het daarna snel klaar en mocht ik naar de uitslaapkamer. Ik werd weer door de gangen gereden en de tranen stonden in mijn ogen. Ik wilde gewoon naar huis. Lekker met mijn dochter knuffelen. Maar omdat ik in een keer veel medicatie had gekregen moest ik wat langer blijven. Later kreeg ik te horen dat ze inderdaad een bloedvat hadden geraakt. Dit was een van de risico's. Waarom ik pijn scheuten kreeg wisten ze niet precies. Op de uitslaapkamer ben ik even weggedommeld. Ik was zo ontzettend moe. Ik hoopte zo erg dat het hierna klaar zou zijn. Dat ik kon gaan herstellen. Toen ik wakker werd was ik heel erg misselijk. Dit kwam door de morfine. Mijn benen kon ik nog niet bewegen. Mijn tenen kon ik steeds meer bewegen. De verpleegkundige vroeg me of ik iets wilde eten en zei dat ik eerst moest plassen en dat ik dan nog een paar uurtjes moest blijven zodat ze zeker wisten dat het bloeden minder werd. Ze verschoonde het matje wat onder me lag. Deze was inmiddels doordrenkt met bloed. Dit zou normaal zijn maar het moest wel snel minder worden. Ik had een lekker soepje besteld met wat ander eten. Ik lustte wel iets. Daarna heb ik meteen om mijn telefoon gevraagd zodat ik kon bellen. Ik heb mijn vriend laten weten dat het goed is gegaan. Daarna mijn ouders, broer en zus. Ik ben daarna nog een paar uur gebleven en toen mocht ik eindelijk naar huis. Ik nam mijn gekolfde melk mee en stapte in de auto. Ik was zo blij om mijn vriend en mijn dochter weer te zien. Wat is dit eenzaam zeg, zei ik. Onze locatiemanager van het werk had mij gevraagd hoe het was verlopen en stond erop dat ik de ziektewet in ging. Zo kon ik niet aan het werk. Op donderdag ben ik geopereerd en zou die maandag eeoprop moeten beginnen. Wat een fijn verlof heb ik gehad zeg. Not. In eerste instantie wilde ik dit niet natuurlijk, want ze had dit al vaker voorgesteld. Ik wilde het alleen nog niet onder ogen zien. Ik de ziektewet in. Nooit. Maar nu had ik geen keuze. Er stonden nog 6 weken op de planning voor ik weer kon tillen of werken. Wat baalde ik hiervan zeg. Toen ik thuis op de bank plofte merkte ik hoe moe ik was. Mijn benen, de onderkant, mijn lijf maar ook mijn hoofd. Mijn vriend was zo lief om 2 dagen vrij te pakken. Dan had hij met het weekend erbij 3 dagen om voor mij te zorgen. Zo lief. Die 6 weken gingen snel, veel te snel. De eerste paar weken kon ik nog niet veel. Het huishouden lukte echt nog niet. Ik was blij als ik de dag door was gekomen om voor mijn dochtertje te zorgen. Als zij 's middags ging slapen, kroop ik ook in bed. Ik kon dan met gemak 2 uur achter elkaar slapen. Totaal gebroken was ik. Door alles wat er de afgelopen maanden is gebeurd. Mijn herstel ging me te langzaam. Veel te langzaam. En door het coronavirus mocht er op dat moment niemand in huis komen. Mijn moeder wilde anders maar al te graag komen poetsen. Maar dat mocht dus niet. Mijn vriend heeft mij toen zo ontzettend gesteund. Hij werkte heel de dag, ' s avonds kookte hij en in het weekend deed hij het huishouden. Ik ben die maanden elke dag om 20 uur naar bed gegaan. Het was dan echt klaar voor mij. 'S ochtends voedde ik mijn dochter en als ik haar weer in het wiegje legde ging ik ook weer terug naar bed. Onze dochter heeft tot en met 5 maanden in het wiegje gelegen. Ik denk dat ik de verloren tijd wilde inhalen want je zou denken dat ze er dan niet meer in zouden passen. Maar ze sliep er super goed in en ik kon haar zo lekker dichtbij me houden en tegelijkertijd in de gaten houden. We zijn inmiddels 10 maanden verder na de geboorte van ons dochtertje en ik zit nog steeds deels in de ziektewet. Wie had dat gedacht. Lichamelijk en mentaal ben ik zo gesloopt en gebroken geweest. Maar dit zal ik in een volgende blog vertellen.