Bijna 1,5 jaar later

Jeetje wat een heftige periode. Een kindje krijgen hadden wij ons wel anders voorgesteld. Alles wat mis kon gaan is bij ons mis gegaan. Eerst bij mij de heftige bloeding waardoor ik 2 liter bloed verloren ben en met spoed naar het ziekenhuis moest. Daarna was de kraamweek ook niet bepaald hoe je het voor je ziet. Er zijn toen zoveel zorgen geweest omdat ik gewoon vanaf het begin het gevoel had dat er iets niet goed was. Tijdens de kraam periode was ik te zwak om iets te doen door het bloedverlies. Ik heb in die periode niet heel veel meegekregen. Mijn vriend deed alle luiers en badjes. Bij de badjes ging ik op bed zitten  want staan hield ik het niet vol. Zo was ik er toch een beetje bij. Wandelen hebben we niet gedaan omdat onze dochter niet genoeg aankwam in gewicht. Mijn vriend heeft het in die periode zo ontzettend goed gedaan. Hij verzorgde zowel onze dochter als mij. Daarnaast haalde hij boodschappen en maakte het huis schoon. Net toen de kraamhulp weg was kwamen we tot het besef dat er echt iets niet goed zat met onze pasgeboren dochter. Ze kwam niet goed aan in gewicht maar ze begon ook slechter te drinken. Haar temperatuur was constant net iets te laag en dat terwijl ze heel de dag extra dik was aangekleed en lekker warm lag op mijn borst of naast mij met 2 kokende kruiken. Het voelde nier goed. Die avond zou er kraambezoek komen maar we hadden besloten dat ik haar de volgende dag zou gaan wegen op het consultatiebureau. Ik wist eigenlijk zeker dat ze afgevallen was omdat ze zo weinig dronk. En het werd niet bepaald beter. Maar ik kon amper op mijn benen staan. Hoe kreeg ik haar in de auto en hoe ging ik dit allemaal doen. Ik had geen kracht en was snel duizelig. Het werd me allemaal teveel. We hebben toen het bezoek maar afgebeld en ik zat er even helemaal doorheen. Mijn vriend moest de volgende dag weer gaan werken. Zijn 5 dagen verlof zaten er dan op. Wie verzint het ook om een kersverse papa maar 5 dagen verlof te geven. Gelukkig is het nu allemaal net iets beter geregeld. Mijn vriend had achter mijn rug om geregeld dat mijn zus mee ging. Dit vond ik zo lief. Ik zat er echt doorheen en wist gewoon niet hoe ik het allemaal moest gaan doen. Die nacht kreeg onze dochter koorts. Een baby van 7 dagen oud en koorts is gewoon niet goed. Ik belde meteen de verloskundige op en ik maakte mijn vriend alvast wakker omdat ik verwacht had dat we naar het ziekenhuis moesten. Maar nee, ik moest eerst vanalles proberen. Bovenop de deken leggen, na een halfuur nog eens temperaturen en wat kleertjes uittrekken. Het voelde niet goed en ik werd toen ook een beetje kwaad. En toch ga je er op zo'n moment vanuit dat de professional het wel weet. Je doet het. Inmiddels was het alweer ochtend en zijn we gaan wegen. Ze was inderdaad afgevallen. De verpleegkundige daar vertrouwde het niet en verwees ons onmiddellijk door naar de kinderarts. Hier hebhebben ze van allerlei onderzoeken gedaan en ging het steeds slechter met onze dochter. Ik voelde me zo ontzettend slecht. Ik had overal pijn, mijn borsten waren bakstenen en ik kon niet fatsoenlijk zitten en al helemaal niet staan. De stress werd ook alsmaar erger en ik voelde dat onze dochter hulp nodig had. Het leek steeds slechter te gaan. De volgende ochtend werd ze doorgestuurd naar het Radboud UMC en maakte ze een echo van haar buik. Ze dachten dat er iets mis was met haar darmen. En dit was zo. Het was heel erg mis. Haar darm zat omzichzelf gedraaid waardoor die geen bloedtoevoer meer had en aan het afsterven was. Ze heeft 2 heftige buikoperaties gehad waar ze 25 cm darm hebben moeten verwijderen. Dit was al afgestorven. 2,5 week heeft ze moeten revalideren en gelukkig is alles goed gekomen. Maar niet dankzij de verloskundige. Als het aan hun had gelegen dan was haar hele darm afgestorven en was ze komen te overlijden. Ze was zo ontzettend klein, ons eerste kindje en zo ontzettend lief, dapper en sterk. Dat ze dit heeft overleeft is een wonder. Ons wonder en dit besef ik me elke dag. Na de ziekenhuis periode kwam ik erachter dat ik nog een placentarest in mijn baarmoeder had zitten. Heel mijn verlof heb ik dagelijks onwijs veel bloed verloren. Een menstruatie was er niks bij. Toen we erachter kwamen kwam corona om de hoek kijken en was het code zwart in alle ziekenhuizen. Waardoor mijn operatie uitgesteld werd. Ik weet niet hoe ik die periode door ben gekomen maar het enige wat ik deed was een blokje om en de rest van de dag lag ik met mijn dochter op de bank. Ik verzwakte steeds meer en maakte me al druk om hoe ik dit moest gaan doen na mijn verlof. Over 6 weken moest ik alweer aan het werk...