Eerst onze pasgeboren dochter een operatie, nu ik deel 1

De volgende dag had ik een afspraak bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. En mijn voorgevoel werd werkelijkheid. Ik kreeg een inwendige echo en ze zag al meteen iets zitten wat er niet thuis hoorde. Ik zag het zelfs. Het was een best groot stuk. Aan de ene kant baalde ik maar aan de andere kant werd er nu eindelijk iets gedaan aan het overmatige bloedverlies waar ik mee kampte. De buikkrampen waren ook niet niks en werden alleen maar erger. Soms waren ze zo heftig dat ik in elkaar kroop, alles uit mijn handen liet vallen en het uitschreeuwde. Het was inmiddels maart en het coronavirus kwam om de hoek kijken. Er waren 2 opties om de placenta rest te verwijderen. Het werd sowieso operatief onder algehele narcose. Maar dat kon door middel van een curettage, dan zuigen ze het weg. Of een andere manier en dan schrapen ze het weg. De gynaecoloog wilde het liefste dat laatste omdat er met een curettage grotere risico's aan vast zaten. Zo konden ze mn baarmoederwand perforeren en dan moesten ze de operatie staken. Er zat dan een gaatje in mijn baarmoeder waardoor dat weer eerst moest genezen en de operatie dus uitgesteld moest worden. Dit klonk heel erg onprettig. Maar vooral omdat mijn baarmoeder nog heel week was durfde ze dat niet aan. Ik zou dan nog moeten wachten want deze operatie mocht pas 3 maanden na de bevalling. De vraag was of ik er mee door kon lopen. Ja natuurlijk kan dat maar dat zou ik niet heel erg prettig vinden. Ik verging van de pijn en ik verzwakte steeds meer. Schijnbaar kan het ook gevaarlijk worden als de placenta rest er niet uit wordt gehaald. Je kan een spontane bloeding krijgen die niet stopt en waardoor ik alsnog met spoed geopereerd zou moeten worden. Ik was de hele dag alleen thuis met mijn dochter van een maand oud. Doodeng vond ik het. De gynaecoloog stelde voor om het weg te schrapen, dit zou eerder kunnen. Ik mocht er die dag nog even over nadenken en de volgende ochtend terug bellen voor de uiteindelijke beslissing. Ik heb het er thuis met mijn vriend over gehad en eigenlijk waren we het er over eens dat het zo snel mogelijk moest gebeuren. Net die avond werden de regels strenger en alles ging op slot. De reguliere zorg werd afgezegd en dus mijn operatie ook. Ik baalde enorm. Ook dit nog, maar goed, er zijn zoveel mensen die iets hebben wat nog veel erger is. Dus ik klaag niet. Het bloedverlies werd met de week erger net zoals mijn buikkrampen. Ik verzwakte enorm en kon soms niet meer op mijn benen staan. Wanneer mijn dochter sliep ging ik ook slapen. Soms sliep ze 2,5 uur en ik dus ook. Vanwege het coronavirus mocht er niemand bij mij thuis komen want ik was een enorm risico geval voor het covid-19 virus. Mijn moeder wilde mij heel graag helpen in het huishouden maar dit ging niet. Mijn vriend heeft toen alle huishoudelijke taken op zich genomen. Als hij thuis kwam van het werken dan kookte hij en in het weekend deed hij stofzuigen, de was etc. Hij is toen zo'n enorme steun voor mij geweest. Ik voelde mij enorm schuldig. Ik zag eruit als een wrak en zo voelde ik me ook. Vanaf het moment dat onze dochter mee haar huis mocht ben ik elke ochtend een heel klein blokje om gaan lopen. Om er zowel voor mijn dochter als voor mijzelf even uit te zijn. Maar zelfs dit lukte niet meer. Ik lag de hele dag op de bank samen met mijn dochter die het ontzettend goed deed. Ik gaf nog borstvoeding en dat kostte mij ontzettend veel energie, die ik eigenlijk niet had. Maar no way dat dit de reden zou zijn dat ik moest stoppen met borstvoeding geven. Ik heb er nog ongeveer anderhalve maand mee rond gelopen. Toen ging het echt niet meer. De regels werden wat soepeler en de reguliere zorg werd weer opgepakt. Ik werd opgeroepen. Eind april werd ik geopereerd. Letterlijk die week daarna zou ik weer moeten beginnen met werken. Dit was natuurlijk een hele goede grap want dat ging me never nooit lukken. Toch had ik het gevoel dat dit me moest gaan lukken. Ik ben geen opgever en had me er helemaal op ingesteld totdat mijn werkgever zei dat ze de ziektewet ging regelen. Hier stemde ik uiteindelijk mee in. Ik baalde enorm omdat dit iets is wat ik juist niet wilde. Met pijn en moeite heb ik tot de 36e week doorgewerkt tijdens mijn zwangerschap. Dit zodat ik de resterende 2 weken mee kon nemen voor na de bevalling. Zodat ik nog lekker 2 weken extra kon genieten van mn kleine meid. Zodra je de ziektewet ingaat dan moet je met 34 weken met verlof. Tot de laatste dag heb ik fulltime gewerkt. Ik ben pedagogisch medewerker op een peutergroep en dit is vaak pittig en al helemaal als je zwanger bent. Er zijn maar weinig vrouwen die het tot de 36 week volhouden. Zo enorm trots ik toen was, zo teleurgesteld was ik daarna. Maar ik had natuurlijk geen keus. Na de operatie stond er nog 6 weken voor om te herstellen en rustig aan te doen. 23 april was de dag dat het ging gebeuren. Mijn vriend bleef bij onze dochter want door de coronaregels mocht er niemand met mij mee. Mijn vriend zou me om 6.30 uur afzetten bij het voor ons vreemde ziekenhuis waar ze toendertijd alleen de reguliere zorg oppakte, de rest moest ik alleen doen. Ik keek er niet echt tegenop, ik leefde er een beetje naartoe. Zodat het daarna eindelijk klaar was. Maar toen de dag daar was, mijn vriend me afzetten en ik weer afscheid moest nemen van mn kleine meid, moest ik toch even slikken en liet ik wat tranen gaan.