Mijn verwerkingsproces

Het is alweer even geleden dat ik heb geschreven. Ik ben de afgelopen maandag druk bezig geweest met mijn verwerkingsproces. Dit heeft nogal wat voeten in de aarde gehad. Na mijn operatie voor mijn placentarest weg te laten halen ben ik pas echt begonnen met herstellen. Dit heeft ongeveer 2 maanden geduurd. Lichamelijk was ik na 2 maanden na mijn operatie en na 4 maanden na de geboorte van onze dochter hersteld. Een soort van dan. In die maanden heb ik 's middags nog elke dag moeten slapen. Als mijn dochter sliep dook ik ook mijn bed in. Vaak werd ze na een halfuur huilend wakker. Dit zijn nachtmerries geweest denken wij. Daarna sliep ze gelukkig meteen weer in. Maar ik was wel wakker. Daarna viel ik weer in slaap en werd ik vaak gebroken wakker. De rest van de dag deed ik niet zoveel. Heel langzaam kwamen er wat huishoudelijke taken bij. Maar ik was gewoon ontzettend snel moe. Mijn leven bestond uit slapen en voor mijn dochter zorgen. Gelukkig sliep ze veel zodat ik ook echt tot rust kon komen. Wij zagen onze kraamperiode natuurlijk anders. Maar dat het allemaal zo is gelopen kun je je van te voren echt niet bedenken. Mijn locatiemanager had al meteen geschakeld met het uwv want ik kon natuurlijk niet beginnen met werken. We hadden afgesproken dat ik 1 juli zou beginnen met opbouwen. 1 dag in de week een paar uurtjes boventallig. Ik dacht dat dit me wel ging lukken en we hadden een mooi schema bedacht. Niet wetende dat dit me nooit ging lukken. Na die paar uur werken was ik totaal kapot en gesloopt.  Na 2 uur ben ik naar huis gegaan. Mijn hoofd suisde aan alle kanten en het liefste barstte ik in huilen uit. Mijn lichaam deed zoveel pijn. Vooral de onderkant, wat mij deed herinneren aan mijn pijn in onze ziekenhuis tijd. Toen ik klaar was met die paar uurtjes 'werken' ging ik onze dochter ophalen bij mijn schoonmoeder. En wat was ik blij dat ik thuis was. 3 uur lang heeft onze dochter geslapen inclusief ik zelf.  Daarna ben ik om half 9 naar boven gegaan en sliep ik tot de volgende morgen onze dochter wakker werd om 7 uur. Je kunt zoiets niet uitleggen maar toen wist ik dat dit nog even ging duren. Ik had mezelf niet in de hand. Mijn lijf kende ik niet meer en het voelde alsof ik door haar in de steek gelaten werd. Het is zo ontzettend frustrerend om vanaf 0 te moeten beginnen. Maar mijn lichaam heeft klap na klap na klap gehad. Dus toen mijn lichaam echt weer van mij werd was ik zeker een halfjaar verder. Een halfjaar? Wat zeg ik, onze dochter is nu een jaar en sinds een aantal weken kan ik soms weer wat langer opblijven en echt weer het huishouden helemaal bijhouden. Wat me ook frustreerde waren en zijn mensen die zeggen 'ja ik ben na een dag werken ook moe' geloof me, je hebt geen idee. Het heeft zo ontzettend veel tijd nodig gehad. En dit had ik niet verwacht. Maar tijdens dat proces kwam ik er ook achter dat ik niet alleen lichamelijk moest herstellen. Maar ook mentaal. Ik vond het bijvoorbeeld geen probleem om onze dochter weg te brengen. Ik dacht dat er iets mis was met mij. Je hoort altijd verhalen over moeders die met tranen in hun ogen afscheid moeten nemen. Waarom had ik dit niet? Zou ik niet van mijn dochter houden? Jawel, dat wist ik zeker. Dit heeft me best wel dwars gezeten. Misschien komt dat nog wel bedacht ik me. Maar tot op de dag vandaag hen ik er geen moeite mee. Zou het komen omdat we in de ziekenhuis tijd al elke avond afscheid moesten nemen? Dat denk ik nu namelijk. Elke avond brak mijn hart. Terwijl onze dochter lag te vechten op de IC moesten wij met lood in onze schoenen en een brok in onze keel naar het Ronald mc Donald huis. Zo dichtbij maar toch zo ver weg van onze pasgeboren dochter. Niet kunnen slapen omdat ik aan het denken was aan haar. Zou ze huilen? En ik troost haar niet. Ik ben niet bij haar. Even bellen hoe het met haar is. Ja, dat deed ik. Midden in de nacht in mijn kraamweken. Daarna liep ik verkreukeld door een donkere gang op zoek naar een kolfapparaat. Vervolgens er geen kunnen vinden, terug de donkere gang door en mijn wekker een uur later zetten. Zo zagen mijn nachten eruit. O en tussendoor mijn maandverband verwisselen elk uur. Ik bloedde zoveel dat ik die elk uur moest verwisselen. Natuurlijk kun je dan niet herstellen. Natuurlijk heb je dan stress. En natuurlijk was ik op. Maar je gaat door. Je moet. Alles voor die kleine frummel. Maar het aller belangrijkste wat je hoort te doen als moeder heb ik niet kunnen doen. Er voor haar zijn. En dat breekt me nu nog elke dag.