De opbouw fase moest versneld worden

Twee dagen voor ik officieel weer moest beginnen met werken en mijn verlof was afgelopen werd ik geopereerd. Het was natuurlijk wel duidelijk dat ik niet kon gaan werken maar hier wilde ik niet aan geloven. Ik wilde absoluut niet de ziektewet in maar had geen enkele keus. Ik had een maand nodig om me weer wat beter te voelen. Die maand heb ik gebruikt om te slapen. Oh en tussendoor te slapen. Meer deed ik niet. Ik was compleet onderuit geschopt door mijn eigen lichaam. Ik was op en ik kon niet meer. Lichamelijk niet maar mentaal ook niet. Het was mei en gelukkig begon de zon te schijnen. Dit deed me goed. Mijn dochter deed het fantastisch. Ze sliep bijna de hele dag en als ze wakker was dan was ze tevreden. Dit was voor korte duur want na een halfuur viel ze alweer in slaap. Ik kon dus goed herstellen. Maar ik had niet door wat er allemaal bij kwam kijken. Ik heb 1,1,5 maand thuis gezeten na mijn verlof. Daarna ben ik gaan opbouwen met werken. Dit was erg heftig. Onze dochter was inmiddels 5 maanden en er was ontzettend veel gebeurd. Ik wilde mijn kindje helemaal niet alleen laten. Niet nog een keer. Het voelde vreselijk en mijn hoofd begon te suisen. 2 uur 'werken' en de rest van de dag kon ik niks meer. Ik maakte toen de fout om mijn dochter meteen op te halen van het kinderdagverblijf. Ik voelde me namelijk enorm schuldig als ik dit niet deed. Ik moest daarna eigenlijk gewoon gaan rusten. Maar dit kon ik niet. Totdat ik het niet meer vol hield en alles teveel werd. Ik was inmiddels opgebouwd  naar 1 hele dag en het was de bedoeling om naar 1,5 dag te gaan totdat ik een terugval kreeg. Ik kon alleen maar huilen. Mijn lichaam riep me terug en ik baalde hier enorm van. Dit was ik niet gewend. Mijn vriend heeft me toen toegesproken en sindsdien liet ik onze dochter bij het kinderdagverblijf en viel ik na het werken huilend in slaap. Ik vond het vreselijk. Ik had het gevoel dat ik haar weer in de steek liet. In de ziekenhuis periode heb ik haar ook in de steek gelaten. Inmiddels weet ik dat dat niet zo is maar toen voelde het zo. Op het werk was er gedoe met wisselingen van locatiemanagers waardoor ik geen begeleiding heb gekregen tijdens mijn reïntegratie. Dit is een grote fout geweest vanuit het bedrijf. Daarom heeft het een halfjaar geduurd voor ik verder kon gaan met opbouwen. Ik zat nog steeds maar op 2 dagen. Ik had er inmiddels vrede mee en probeerde de roze wolk terug te halen en er toch nog even op te kunnen zitten. Totdat we in januari een nieuwe locatiemanager kregen en ik eindelijk meegenomen werd en begeleid werd. Ik wilde heel graag binnen het jaar uit de ziektewet. Kosten wat het kost. Want na een jaar moet je in een tweede spoor en moet je gaan solliciteren. Dit wilde ik niet. Het was niet mijn schuld dat het een halfjaar heeft geduurd voor ik verder kon opbouwen.  Ik heb zo vaak om hulp gevraagd. Ik voelden me niet begrepen en vreselijk alleen. En dit na zo'n vreselijke periode. Ik voelde me niet meer fijn op het werk. Tot in januari dus. Eindelijk schot in de zaak. Ik moest mijn verhaal weer opnieuw vertellen maar eindelijk iemand met levenservaring en die me snapte. Er werd ook excuses aangeboden omdat ze mijn documenten zijn kwijt geraakt. Heel slecht dit natuurlijk maar het gebeurd wel degelijk. Omdat we inmiddels alweer eind januari zaten hadden we een opbouw schema gemaakt om voor het einde van mijn ziektewet jaar eruit te zijn. Dit was volgens de bedrijfsarts niet een heel goed en ergonomisch plan maar ik wilde uit de ziektewet.  Ik had er lang genoeg in gezeten. Hij ging uiteindelijk akkoord. Maar dit was niet makkelijk voor mij. Ik kreeg enorme stress en wat ik in een halfjaar zou moeten doen moest ik nu in 2 maanden gaan doen.. Wordt vervolgd