Eerst onze pasgeboren dochter een opertie, nu ik deel 2

Mijn vriend had me afgezet in het vreemde ziekenhuis. Vanwege het coronavirus hadden ze in mijn eigen ziekenhuis geen capaciteiten voor mijn operatie. Wij wonen in Brabant, dat was toendertijd de brandhaard. Omdat ik zo verzwakt was geworden viel ik letterlijk met de deur in huis. Ik liep door de draaideur en viel om, zo tegen de grond. Er kwamen mensen op me afgelopen maar ik zei dat het mezelf wel lukte om op te staan. Ik heb me daarna aangemeld en na ongeveer een kwartier wachten werd ik geroepen. Ik werd gewogen en er werden vragen gesteld. Heel veel vragen. Daarna heb ik me omgekleed en kreeg ik zo'n mooie blauwe jurk aan. Ik ging in bed liggen en na een paar minuten werd ik door de gangen gereden. De voor mij vreemde gangen. Het voelde een beetje beangstigent. Geen telefoon, een onbekend ziekenhuis, mijn dochtertje van een paar maanden oud niet om me heen en ook wist ik dat er niemand voor mij ging zijn na de operatie. Vanwege het virus mocht er namelijk niemand mee. Ergens had ik het minder erg verwacht. Ergens leefde ik naar de operatie toe zodat ik er vanaf was en dat ik verder kon. Maar het viel vies tegen. Ik werd naar een zaal gereden waar ik de ruggenprik kreeg. In eerste instantie zou de operatie gebeuren onder algehele  narcose. Maar vanwege het virus was dit een te groot risico. Ook moest je een covid-19 test ondergaan en een scan van je longen laten maken. In de zaal lagen meerdere mensen die allemaal een ruggenprik kregen. Dit vond ik heel bijzonder. Het is toch ergens een enorme privé kwestie. En als je zo andere personen ziet liggen geeft dit een niet zo fijn gevoel. Ik werd voorbereid voor het infuus te prikken. Dit was voor de medicijnen die ze konden geven. De anesthesist vertelde mij dat de ruggenprik minder zeer zou doen dan het infuus te prikken. Dit vonden in ieder geval de meeste vrouwen die dit hadden gehad zei ze. Dit was dus haar ervaring. Ik kan je vertellen dat ik geen mietje ben. De bevalling heb ik zonder pijnstillers of wat dan ook gedaan. En geloof me dat mijn 6 uur durende bevalling enorm heftig en pijnlijk was. Omdat ik borstvoeding gaf en ik snel last had van een overproductie begon ik te lekken. Toen ik dit aangaf werd er van alle kanten geholpen. Maar ze hadden niet verwacht dat ik zo erg zou lekken. Ik kreeg wat zoogcompressen maar die hielpen niet. In die 2,5 maand dat onze dochter oud was zijn wij nergens anders geweest dan het ziekenhuis. Daarnaast had ik daarvoor niet kunnen kolven en mijn dochter had om half 6 voor het laatst gedronken. Het was toen 9 uur voor ik geholpen werd. Op die maanden drinkt je kindje elke 3 uur. Ik zat al ver over die tijd heen en met een overproductie wil het al helemaal.. ongelooflijk trouwens dat je een overproductie kan kweken terwijl je zoveel stress hebt gehad de afgelopen tijd. Maar goed, ik begon voor een goeie te lekken en de zoogcompressen hielden het niet. Het stroomde over mijn buik, zo langs mijn benen. De anesthesist zag het en riep om maandverband. 'Oh wat zonde zeg, je zou het eigenlijk moeten opvangen'. Wat heb jij een goeie productie en we moesten met zn alle lachen terwijl er 2 mensen met maandverband kwamen aanhollen en die tegen mijn borsten aan plakten met verband tape. Daarna moest ik met mijn benen bungelend over het bed gaan hangen en zette de anesthesist de ruggenprik. Je krijgt eerst een voorverdoving en daarna komt de 'echte' prik. Zoals ik zei ik ben geen mietje maar God wat deed die prik veel pijn. Zeker omdat ze zeiden dat de meeste vrouwen het infuus prikken pijnlijker vinden en ik met 2 vingers in mijn neus die prik liet zetten, had ik niet verwacht dat die prik zo'n pijn deed en ik schrok daar ook van. Ik schoot door de pijn en de schrik omhoog waardoor de anesthesist zei dat ik recht moest blijven zitten. Ja hallo dacht ik bij mezelf het doet pijn! Daarna kwam meteen de 'echte prik' oh wat deed die prik zeer zeg. Ik kon bijna niet stil zitten en het leek minuten te duren voor de naald er weer uit gehaald werd. Ik zei dat ze moesten stoppen en ik trok mijn rug recht. Ze riepen beiden dat ik stil moest blijven zitten. Au! Riep ik hard. Ik voelde mijn rug en benen tintelen en alles werd warm. Laat dit stoppen dacht ik in mezelf. Ik voelde ook dat de naald er weer uit gehaald werd. Het is dat ik niet kon lopen maar anders was ik weggelopen. Wat deed dit zeer! Ik werd terug in mijn bed gelegd en mijn benen begon ik steeds minder te voelen. Dat is een gek gevoel. Daarna was het wachten totdat de gynaecoloog klaar was. Ze deden nog een paar testen om te kijken of de verdoving goed zijn werk had gedaan. Daarna werd ik naar de OK gebracht. Je kunt je er alleen iets bij voorstellen als je zelf ooit een ruggenprik hebt gehad maar wat een naar gevoel is dat. Ze legden mijn benen omhoog in steunem maar het leek alsof het niet mijn benen waren. Ik wist dat het mijn benen waren maar het leek alsof ze met poppen benen aan het sjouwen waren. Echt bizar. Ze deden nog wat testen en ik hoorde het metalen 'gereedschap' tegen elkaar aan schuiven. Een meisje naast mij stelde me gerust en vertelde precies wat ze gingen doen. Dat was super fijn. Ik probeerde aan 'leuke' dingen te denken. Maar het enige waar ik op dat moment aan kon denken was aan mijn dochter. Het beeld van toen zij op de operatietafel lag kwam naar boven. Die felle operatiekamer lampen hielpen niet echt mee. Er stonden toen ook heel veel mensen in de kamer, net zoals nu dacht ik. Ik kreeg een heel naar gevoel. Daarop volgde een hele harde steek in mijn buik, wat ik niet hoorde te voelen. Ik schreeuwde het uit en mijn tranen kon ik niet meer bedwingen.