Onze pasgeboren dochter werd zieker en zieker deel 14

Na de eerste operatie van ons dochtertje zijn we vaak gebeld door de kinderarts van het vorige ziekenhuis en door de verloskundige die ons niet heeft doorgestuurd. Ze voelde zich schuldig, dat hoorde ik aan alles. De kinderarts gaf het toe, dat vonden wij fijn. Hij vertelde me dat hij in een tunnel leefde en totaal niet heeft gezien dat het de verkeerde kant op ging. Hij ging links in de tunnel terwijl hij naar rechts had moeten gaan. Totaal de verkeerde kant op dus. Ook vroeg hij of hij nog iets kon betekenen. Op dat moment hadden we daar natuurlijk totaal geen behoefte aan. Echt geen enkele. Op de een of andere manier heeft de verloskundige ons echt boos gemaakt. Zij hebben keer op keer niet doorgehad dat ze zo ziek was en alleen maar meer zieker aan het worden was. Terwijl we toch elke keer met duidelijke symptomen kwamen. Wij snappen echt wel dat zij hun werk doen en dat ze er niet zijn om baby's ziek te laten worden. Maar zij kunnen ook fouten maken. En dat hebben ze bij ons gedaan. Hele grote fouten wat bijna het leven heeft gekost van onze dochter. Wat zeg ik, als het aan hun had gelegen dan was ze er niet meer geweest. Je merkt denk ik wel dat ik nu nog steeds boos ben. Maar daar zit gewoon nog steeds heel veel verdriet in. Na drie weken mocht onze dochter weer met ons mee naar huis. Ze zat toen pas weer net op haar geboortegewicht. Toen was ze een maand oud. Ze was dus super dun. Op de dag dat we naar huis mochten, wat we toen nog niet wisten, sneeuwde het. Prachtig was het. Ik hou van sneeuw en achteraf is het natuurlijk prachtig. Ik heb er een foto van gemaakt. Ik in de rolstoel met mijn vriend op de achtergrond die me duuwde en dan de sneeuw.. een prachtig moment. We pakte alles in wat we nog in het Ronald McDonald huis hadden liggen. Pizza's en al mn gekolfde melk. Daarvan heb ik ook een foto, dat zijn dan de foto's met een verhaal. Dat zijn de speciale foto's voor altijd. Thuis probeerde ik er alles aan te doen om haar aan te laten komen maar ik hoefde er niet veel moeite voor te doen. Ze dronk als een tierelier en de kilo's vlogen eraan. Ze kreeg bolle wangetjes, 'stiekjes' om haar polsen en spekjes aan haar benen. Ze deed het zo ontzettend goed. Maar voor ons was het dood eng natuurlijk. Elke dag zagen we mensen voorbij komen lopen met een maxi-cosi. Ouders die hun kindje lekker mee naar huis mochten nemen. Ik keek zo uit naar die dag. De dag dat ze mee naar huis mocht was echt onbeschrijfelijk. Aan de ene kant durf je niet naar huis omdat je bang bent dat het mis gaat. En aan de andere kant wil je natuurlijk super graag  naar huis. Eindelijk hoef je 's avonds niet meer je dochter achter te laten in het ziekenhuis. Geen tranen, geen stress. Maar wel zorgen natuurlijk. Je bent continue met haar bezig. Dat ben je al wanneer je kindje gezond is, laat staan als je zoiets hebt meegemaakt. Toen we naar huis mochten hebben we iedereen persoonlijk bedankt. Ook de kinderchirurg die de harde woorden gebruikte. Zij heeft tenslotte haar leventje gered. Natuurlijk maken zij ook slechte dingen mee en maken zij verhalen mee waarbij het wel echt fout afloopt. Maar we waren zo dankbaar. En dat wilde we gewoon laten weten. Ze waren sowieso allemaal zo lief voor haar en voor ons geweest. Toen we thuis kwamen wisten we niet zo goed wat we moesten doen. Onze dochter was een maand oud maar het voelde alsof ze net geboren was. Ook voelde ik me zo. Ik kreeg ineens hele heftige buikkrampen en verloor nog steeds heel veel bloed. De volgende dag heb ik meteen de verloskundige gebeld. Ik mocht het nog even aankijken. Een paar dagen later werden de krampen zo heftig dat ik nog een keer belde. Toen kreeg ik gelukkig iemand anders aan de lijn. De verloskundige die bij de bevalling is geweest. Zij vond het wel raar dat ik nog steeds zoveel bloed verloor. Ze heeft meteen overleg met de gynaecoloog en ik mocht meteen langs komen. Zij vertrouwde het ook niet. Die nacht ben ik een stukje verloren. Ik vond het lijken op een vlees stukje. Ik ben natuurlijk meteen gaan googlen en kwam de 'placenta rest' tegen. Dit schijnt gevaarlijk te kunnen worden. Ik was natuurlijk lichtelijk in paniek en hoopte dat het snel de volgende dag was. Ik verloor ondertussen zoveel bloed dat ik 's nachts zelfs twee keer mijn wekker moest zetten om mijn maandverband te wisselen. Dit gaat natuurlijk nergens over maar als een verloskundige zegt dat dit bij een nasleep van de bevalling en de fluxus kan horen, dan geloof je dat. Onze dochter sliep op dat moment eigenlijk al door maar ik maakte haar wakker om er maar voeding in te krijgen. Ik denk als ik haar toen al liet liggen dat ze al lekker de nacht door sliep. Ze had zo hard haar slaap nodig voor het herstel dus ja ik voel me nu stom als ik daar over nadenk maar ik deed op dat moment wat goed voelde. Mensen stelde natuurlijk de welbekende vraag 'en slaapt ze al door' ik weet het niet zei ik dan. Ik maak haar nog wakker voor een nachtvoeding. Mensen verklaarde me voor gek, maar mensen snappen het ook niet als je zoiets niet hebt meegemaakt. En dat achtervolgt me nu zelfs nog steeds