Gekkenwerk! Dat waren de laatste weken in december. We hadden eindelijk ons eerste echte IUI behandeling en shit wat keek ik daar naaruit en tegenop tegelijkertijd. Toen was het wachten, wachten en nog meer wachten. Gelukkig had ik drie weken vakantie en moest er in huis nog wel wat gebeuren. Voor kerst met trillende handjes een test gedaan en ja hoor, positief! En daar gingen alle radartjes weer want ja wie zegt dat het nu wel goed zou gaan.. 

De teleurstellingen volgden elkaar nogal op de afgelopen periode. Al twee keer werd de cyclus afgekapt omdat er teveel follikels waren. Poe, zou het dan nog een keer wel goed komen.. In het ziekenhuis zijn en blijven ze optimistisch maar ons, vooral mij, was de moed nogal in de schoenen gezakt. De vorige keer zat ik op 125 eenheden maar daar ging de boel veel te hard op. Voor deze (derde ronde) was dan ook besloten terug te gaan naar 87.5 en te kijken wat dit ging doen. Op dag 10 was er nog niks te zien. Nog niet eens wat in de buurt kwam van groei, balen.. Afgelopen maandag wederom gecheckt op dag 13. Wederom vrij weinig maar wel een follikel van 13mm aan de rechterkant, wellicht dat dit iets ging worden. Gewoon blijven doorgaan op dit aantal eenheden want ze willen niet weer een explosie van grote follikels creëren. Op woensdag wederom gecheckt en wat bleek, aan de linkerkant zat nu een follikel van zo'n 17mm. Het was er eentje maar hoe dit zo snel kon vond de fertiliteitsarts ook een raadsel. Donderdag nog eens checken of er niet anderen nog een sprintje hadden getrokken maar gelukkig niet. Met brieven en een potje gingen we vanochtend op naar de eerste IUI in het ziekenhuis. Klamme trillende handjes om eerlijk te zijn. Poe wat vond ik dat spannend zeg. Om 08.45 moest het potje worden ingeleverd. Verdere uitleg of alles goed was hebben we niet gehad wat we beide toch wel een beetje vreemd vonden. Wellicht dat ik daar maandag nog even een telefoontje aan besteed. Om 10.00 uur was het zover en om 10.07 stonden we weer buiten. Geen pretje met dat gedraai van die eendenbek maar het viel mij gelukkig mee. Nu op het wachtbankje en hopen. En wat zijn nou twee weken zou je zeggen toch. Het duurt mij nu al te lang ;).

Na de grote teleurstelling van 20 dagen geleden hebben we de scherven weer enigszins aan elkaar geplakt en zijn we met vol goede moed opnieuw begonnen. Zelf wilde ik graag mijn eigen menstruatie afwachten in plaats van dit via medicatie op te wekken. Na ongeveer twee weken zou deze zich wel weer aandienen gaven ze aan. Heel fijn, zo kon ik eerst nog even heerlijk met mij moeder genieten van een midweekje in de bossen (zie foto). We hebben elke dag wel flink wat kilometers gemaakt te voet of op de fiets. Wel echt enorm genoten van Doorn en omgeving en wat hadden we een geluk met het weer. Zelfs in t-shirt nog op het terras gezeten genietend van de zon, heerlijk. Uitgerust was dan ook het plan om vrijdag nog op te passen en daarna huiswaarts te gaan. Vreemd genoeg verloor ik vrijdagochtend een klein beetje bloed. Dit ging over in steeds meer en zo was ik na amper een week na de laatste follikelmeting al ongesteld. Stond natuurlijk niet echt in de planning maar vooruit maar weer. Zo konden we wel meteen snel door naar ronde 2 dacht ik nog in mijn achterhoofd. 

Waar ik moet beginnen weet ik eigenlijk niet. De laatste tijd merk ik wel dat het mij goed doet om hier te schrijven over mijn ervaringen en dat het ergens een beetje lucht geeft wetende dat er zoveel meer zijn die in hetzelfde schuitje zitten. Hoe pijnlijk het soms is als de mensen om je heen zwanger worden en waar je nog een nep lach vandaan moet toveren bij de zoveelste babyshower of geboorte. En ondanks dat probeer ik toch echt positief te blijven, maar er zijn zat breekpunten, waaronder vandaag. 

Poe, inmiddels zitten we al op dag 20 of iets dergelijks. We hadden geen vlekkeloze start met de verkeerde medicatie, blauwe plekken en rode stippen van het bloed. We waren daarna erg hoopvol want het kon alleen maar beter gaan toch? Niet dus. 

Na de prikles in het ziekenhuis zijn de eerste 10 prikken met Menopur inmiddels gezet.

Het is alweer even geleden dat ik hier voor het laatst iets heb geschreven. Het is nogal een chaotische periode geweest vol met emoties. Helaas is ons grote droom nog steeds niet in vervulling gegaan waardoor we nu een stapje verder gaan in het proces.

Heb je dat ook wel eens? Het feit dat je ter plekke zou willen verdwijnen, buiten zou willen staan schreeuwen of in een hoekje onder een kleedje de ogen uit je hoofd wil janken. Er zijn vast veel meer die er last van hebben en toch voel ik mij ontzettend alleen, zeker nu.

Poe, eigenlijk was het mijn idee helemaal niet om hier daadwerkelijk te gaan schrijven. Vaak lees ik verhalen waar ik mij in kan vinden maar wie weet kan ik op deze wijze ook mensen een hart onder de riem steken, want weet, je bent echt niet alleen.