Onderweg...

Gekkenwerk! Dat waren de laatste weken in december. We hadden eindelijk ons eerste echte IUI behandeling en shit wat keek ik daar naaruit en tegenop tegelijkertijd. Toen was het wachten, wachten en nog meer wachten. Gelukkig had ik drie weken vakantie en moest er in huis nog wel wat gebeuren. Voor kerst met trillende handjes een test gedaan en ja hoor, positief! En daar gingen alle radartjes weer want ja wie zegt dat het nu wel goed zou gaan.. 

Begin januari hadden we last minute nog een stedentrip geboekt naar New York. Een verademing om de zinnen even te kunnen verzetten. Uiteraard de toerist uitgehangen en alle highlights bij langs geweest. Dat deze stad nooit slaapt is ook echt niet gelogen zeg. Na New York moest er weer gewerkt worden. Poe, wat een zenuwen voor die eerste echo in de 2e week van januari. Gelukkig zagen we een prachtige baby met een kloppend hartje. 

Fastforward naar nu (inmiddels 13 weken) ziet alles er goed uit. Uit de 13 weken echo kwam helemaal niks gelukkig, de baby loopt op schema en alles is goed gesloten en zoals het moet zijn. Het geeft iets van geruststelling maar alsnog blijft er zo'n spook in mijn hoofd zitten die niet rustig kan genieten na alles wat er is gebeurd. Daar zal ik vast niet de enige in zijn maar mocht iemand nog tips hebben over loslaten dan hoor ik het graag ;). Mede daardoor is het enige baby-achtige wat we hebben, allemaal gekregen. Ik krijg het mentaal nog niet voor elkaar om van alles aan te schaffen maar dat komt vast vanzelf. 

Begin april staat de 20 weken op de planning en tot die tijd gaan we gewoon lekker genieten, hartje luisteren en misschien toch iets kleins aanschaffen, wie weet.