Een stapje verder

Het is alweer even geleden dat ik hier voor het laatst iets heb geschreven. Het is nogal een chaotische periode geweest vol met emoties. Helaas is ons grote droom nog steeds niet in vervulling gegaan waardoor we nu een stapje verder gaan in het proces.

Een best wel enge stap eigenlijk hoe meer ik erover nadenk. We hebben samen veel gesproken over hoe het gaat en hoe we ons voelen. We raken elkaar helaas steeds verder kwijt in dit traject waardoor we meer dan eens op het punt hebben gestaan om te stoppen. Dit hebben we ook voorgelegd in het ziekenhuis waar we een afspraak hadden vorige week. Gelukkig is daar altijd een luisterend oor en veel begrip voor de situatie. We vechten elkaar soms de toko uit (of nouja vooral ik) en kunnen elkaar bijna elke maand wel een een week niet luchten. Niet erg bevorderlijk voor de relatie natuurlijk vandaar ook dat we graag wilden kijken naar hoe nu verder.

Vanuit het ziekenhuis is een vervolg traject voorgesteld omdat het toch al 2 jaar duurt en ook de hoogste dosering niet dat oplevert wat we willen dat het oplevert. Het vervolg traject is dan meteen wel een echt medisch traject. Nu was het natuurlijk al medisch maar met IUI en inseminatie doen we er naar mijn idee en gevoel toch een soort schep bovenop. Best confronterend ook moet ik zeggen, het idee dat mijn lichaam mij/ons in de steek laat. 

We hebben er inmiddels uitgebreid over gesproken. Het geeft ergens ook weer een beetje hoop wat het traject van nu niet meer deed. Daarnaast zou het minder van invloed moeten zijn op de hormoonhuishouding. Wellicht vechten we elkaar dan iets minder de tent uit elke maand ;). 

Toch zit er ook een groot stuk angst. Met name die voor naalden.. Morgen is de zogenoemnde prikles. Als er iemand is met positieve ervaring dan hoor ik het graag want ik zie er als een blok tegenop.

Ik blijf mijzelf voorhouden dat het voor het goede doel is. Hopelijk wordt het sprankje hoop over zo'n negen maanden eindelijk beloond.