De eerste IUI

De teleurstellingen volgden elkaar nogal op de afgelopen periode. Al twee keer werd de cyclus afgekapt omdat er teveel follikels waren. Poe, zou het dan nog een keer wel goed komen.. In het ziekenhuis zijn en blijven ze optimistisch maar ons, vooral mij, was de moed nogal in de schoenen gezakt. De vorige keer zat ik op 125 eenheden maar daar ging de boel veel te hard op. Voor deze (derde ronde) was dan ook besloten terug te gaan naar 87.5 en te kijken wat dit ging doen. Op dag 10 was er nog niks te zien. Nog niet eens wat in de buurt kwam van groei, balen.. Afgelopen maandag wederom gecheckt op dag 13. Wederom vrij weinig maar wel een follikel van 13mm aan de rechterkant, wellicht dat dit iets ging worden. Gewoon blijven doorgaan op dit aantal eenheden want ze willen niet weer een explosie van grote follikels creëren. Op woensdag wederom gecheckt en wat bleek, aan de linkerkant zat nu een follikel van zo'n 17mm. Het was er eentje maar hoe dit zo snel kon vond de fertiliteitsarts ook een raadsel. Donderdag nog eens checken of er niet anderen nog een sprintje hadden getrokken maar gelukkig niet. Met brieven en een potje gingen we vanochtend op naar de eerste IUI in het ziekenhuis. Klamme trillende handjes om eerlijk te zijn. Poe wat vond ik dat spannend zeg. Om 08.45 moest het potje worden ingeleverd. Verdere uitleg of alles goed was hebben we niet gehad wat we beide toch wel een beetje vreemd vonden. Wellicht dat ik daar maandag nog even een telefoontje aan besteed. Om 10.00 uur was het zover en om 10.07 stonden we weer buiten. Geen pretje met dat gedraai van die eendenbek maar het viel mij gelukkig mee. Nu op het wachtbankje en hopen. En wat zijn nou twee weken zou je zeggen toch. Het duurt mij nu al te lang ;).