Samen lachen, spelen, eten delen, slapen, handen wassen. En zo zijn er nog wel een aantal. Vanaf de geboorte zijn de meisjes onafscheidelijk van elkaar en daar komt niemand tussen. Althans daar leek het op. Tot op die ene bewuste dag dat Omi twee nieuwe "persoontjes" mee nam. Jenna was er niet bij weg te krijgen en had al snel vriendschap gesloten met de blonde. Amy ging liever nog even alleen spelen, met een schuin oog het nieuwe persoontje in de gaten houdend. 

Daar zit ik dan, met mijn twee mooie dametjes aan de thee. Het liefst drinken ze hetzelfde als mama. Maar dat gaat voor hun het komende jaar nog niet op. Ze moeten het voorlopig nog even doen met lichtgele limonade uit een drinkbeker met tuitje. Terwijl ik rustig mijn “koekje bij de thee” op eet peuzelen ze rustig hun rozijntjes op.

Zonneschijn, gras kriebelt aan je blote voeten, genietend van een lekkere kop muntthee en de rust om je heen doordat veel mensen in de buurt op vakantie zijn. Dus dan komt ook gelijk het stukje kijken van waar haal je dan je oppas vandaan. Zelf heb ik gelukkig geen oppas nodig voor mijn mannetje en kleine dames. Ik zou zo ook niet zo goed weten wie het aan zou durven om op mijn kindjes te passen. Mensen denken vaak dat ik mijn handen eraan vol heb, maar in werkelijkheid is het anders. Het is genieten van het leven om je heen dat opgroeit en bloeit.

Daar staan we dan, te wachten tot Quin uit school komt gerend met zijn vriendjes. Mama's, papa's, opa's en oma's stapelen zich op om hun kroost weer veilig op te halen. Hier en daar hoor je een gesprekje over het weer of over het afgelopen weekend. Maar ook voel ik ogen prikken, ik merk dat we weer is worden bekeken. Zinnen als: "is zij nou groter of zij, en zie jij verschil? Ze lijken toch wel erg op elkaar". Zodra mensen de tijd hebben gaan ze er is goed voor staan en bekijken en keuren mijn éénjarige goudblonde dametjes van top tot teen. Soms komen er zelfs meningsverschillen van, wie heeft er nu gelijk? En ja hoor, daar komt mama of oma aangelopen om het toch maar even te vragen. 

De adventskalender is bijna aan zijn eind gekomen en heeft zijn taak voor dit jaar er al weer op zitten. Morgenochtend zal Quin voor de laatste keer met een grote lach op zijn gezicht 's ochtends vragen of hij weer een deurtje open mag maken. En hoe klein de verrassing achter het laatste deurtje dan ook is, het magische moment is bijna groter te noemen dan bij het vinden van de cadeautjes onder de kerstboom.

Liefde, geliefd worden, houden van, ik kan niet zonder je, en zo zijn er nog veel meer. We groeien er bijna allemaal mee op. Als je jong bent dan begrijp je nog niet zo goed wat die woorden allemaal inhouden en zijn het alleen maar woorden. Een knuffel, lach, aai over je bol of kus doen je veel meer dan die woorden alleen. Tenzij ze gepaard gaan met een speciale blik in de ogen, want op één of andere manier herkennen zelfs baby's deze blik. Ze weten wat je voelt en leren op die manier invulling te geven aan de onbekende woorden. 

Een huwelijksaanzoek is iets wat je niet zomaar doet, hier denk je goed over na. En niet alleen waarom je dit doet maar ook hoe je dit gaat doen. Ik heb altijd geroepen dat ik niet wil trouwen maar toch begon het bij mij te kriebelen. Ook al is er niets dat je nog meer kan verbinden met iemand dan samen kinderen hebben. Ik ging dit doen, ik wilde met hem trouwen. Het idee lag al klaar, alleen de foto liet op zich wachten waardoor ik het moest uitstellen en het niet kon uitvoeren op vaderdag. Ergens is hier een reden voor geweest dat het op zich heeft laten wachten. Want nog niet lang daarna knapte er weer na een aardige tijd iets tussen ons. 

Elke mama heeft en krijgt ermee te maken met de standaard vragen die gaan over de voedingen van je kindjes. Of ze nou al geboren zijn of dat ze al lang naar school gaan. Het is lange tijd taboe geweest om je kindje flesvoeding te geven in plaats van borstvoeding en dan vooral met de wetenschap erachter als het had gekund. Veel mama's weten dan vaak niet wat ze moeten antwoorden en krijgen soms zelfs het gevoel dat ze hierin hebben gefaald omdat ze de fles hebben gegeven. Tegenwoordig is het bijna omgedraaid en is het bijna uniek als je borstvoeding geeft in plaats van de fles. 

Het is mooi weer en je besluit nog even naar dat ene leuke winkeltje te gaan voor dat lieve kleine babyvestje. Wanneer je om je heen kijkt valt het je op dat er toch best wel veel vrouwen ineens zwanger zijn. Zou het weer de tijd ervoor zijn?
Zelf had ik het ook, ik zag ineens overal zwangere vrouwen lopen. Er zijn er zelfs 4 na mij bevallen hier in het dorp en hier op Mamaplaats was er ook een spontane babyboom. Nu valt het mij op dat er heel veel mama's met kinderwagens op pad gaan en zie ik amper nog zwangere dames. Dit zelfde had ik tijdens de zwangerschap van Quin ook. Zouden we van nature eerder de vrouwen spotten die in de zelfde levensperiode zitten als wijzelf, of is dit het stukje van langzaam door krijgen dat je nu tot een soort van genootschap hoort.