"Rustig" theemomentje

Daar zit ik dan, met mijn twee mooie dametjes aan de thee. Het liefst drinken ze hetzelfde als mama. Maar dat gaat voor hun het komende jaar nog niet op. Ze moeten het voorlopig nog even doen met lichtgele limonade uit een drinkbeker met tuitje. Terwijl ik rustig mijn “koekje bij de thee” op eet peuzelen ze rustig hun rozijntjes op.

Althans wat je rustig zou kunnen noemen. Eerst één voor één rustig naar het mondje brengend. Ley kijkt niet op of om, enkel naar haar bakje met de bruine rozijntjes. Het lijken voor haar wel kleine diamantjes. Want ze bewaakt ze zonder blikken of blozen wetend dat de vijand elk moment toe kan slaan en dat het dan ineens weg zou kunnen zijn. Amy wiebelt en stuitert vrolijk op en neer in haar stoel, al ritmisch de rozijntjes in haar mondje te sturen. Het lijkt steeds sneller te gaan, van één voor één gaan we naar twee, of drie tegelijk. De blik valt op het bakje van haar zus, dan weer op die van haar zelf. Haar bakje is bijna leeg, die van Ley nog niet. Je ziet haar denken, ze kijkt nog een keer naar de verdediging van haar zus die nog steeds haar bakje goed vast houd en niet op of om kijkt. Maar dan buigt Amy naar voren, trekt aan het bakje en graait alle rozijntjes die eruit vliegen om ze zo snel mogelijk naar binnen te werken voor Ley ze nog heeft kunnen redden. Het is een aanval met verdediging van nog geen eens een minuut tijd, handjes en armpjes lijken in elkaar verstrengeld met de bakjes ertussenin. Met als resultaat dat alle rozijntjes zijn verdwenen. Beide bakjes zijn leeg en de mondjes zijn gevuld. Amy geeft haar grootste lach en Ley haar gezichtje begint te ontspannen en er vormt zich een lief ingehouden lachje.

Na even rust te hebben gehouden, pakken ze tegelijk hun beker. Je zou denken dat ze dorst zouden hebben na alle rozijntjes. Amy wil een slok nemen en weer is daar het bedenkelijke gezichtje. Ze doet het niet. Ze pakt het bakje waar de rozijntjes in hebben gezeten en schud met alle macht het drinken in het bakje. Terwijl Amy het aan het bedenken was, zat Ley rustig te drinken. Maar bij het zien van de daad bedacht ze zich geen moment en doet ze vrolijk mee. De lichtgele limonade vliegt behalve in de bakjes alle kanten op (zo fijn hé die anti-lek bekers van tegenwoordig, die totaal niet anti-lek zijn).

Op zo’n moment zit ik aan de eettafel kleine slokjes te drinken uit mijn veel te hete thee die maar niet wil afkoelen en eet ik rustig mijn koekje op, al genietend van het moment dat de dames de wereld en vooral zichzelf aan het ontdekken zijn. Waarom zou ik hier op dit moment tegen in gaan. De gedachte is wel eens bij mij binnen gekomen en geloof me ik heb het ook wel is gedaan. Maar het hoort er nou eenmaal bij, net zoals het opruimen van je huis en het dweilen van de vloer, wat ik zo meteen ook ga doen als ik deze twee plakkerige dametjes weer schoon in bed heb gelegd voor hun slaapje.