Van tweeling naar drieling

Samen lachen, spelen, eten delen, slapen, handen wassen. En zo zijn er nog wel een aantal. Vanaf de geboorte zijn de meisjes onafscheidelijk van elkaar en daar komt niemand tussen. Althans daar leek het op. Tot op die ene bewuste dag dat Omi twee nieuwe "persoontjes" mee nam. Jenna was er niet bij weg te krijgen en had al snel vriendschap gesloten met de blonde. Amy ging liever nog even alleen spelen, met een schuin oog het nieuwe persoontje in de gaten houdend. 

Zoals dat bij kinderen vaak gaat, waren de nieuwe "persoontjes" opgegaan tussen de andere dingen. Ze hadden niet echt een klik of iets wat daar op lijkt. Tot dat Amy een half jaar later het bruine "persoontje" weer tegen kwam. Er ontstonden gesprekken in de taal die alleen zij begrijpen. Er werd geknuffeld, kusjes gegeven, samen eten en samen slapen. Ze gingen samen op pad, met aan de ene hand haar zusje en aan de andere het bruine "persoontje". Op een dag merkte ik dat het bruine "persoontje" een wondje had en dat hij toch best wel snel afviel. Terwijl het toch echt elke dag mee at aan tafel. 's Avonds lagen ze samen lief te slapen op één kussen. Zachtjes liep ik naar binnen en heb ik het bruine "persoontje" uit bed gehaald om het wondje te verzorgen, waarnaar het weer lekker tegen Amy kon aan kruipen om verder te slapen. 

Een jaar later is Amy nog steeds onafscheidelijk met het bruine "persoontje" die inmiddels luistert naar de naam Beer. Hij gaat nog steeds mee naar de supermarkt, met ritjes op de fiets, mee op visite en zelfs onder de douche. Overal waar Amy is, is Beer ook. Haar boterham met hageltjes deelt ze alleen niet meer met Beer. Die zijn ook veel te lekker! Maar van de pastasaus en mayonaise mag Beer toch echt elke keer nog een likje. 

Laatst gingen ze op de foto op school bij Quin. Natuurlijk moest Beer ook mee op de foto. Nu is het wachten op de dag dat we samen in het fotoalbum bladeren en ze gaat vragen: "Mama waarom heb je me toen ik  klein was overal met die bruine Beer op de foto laten gaan?".