Zoek de "kleine" verschillen

Daar staan we dan, te wachten tot Quin uit school komt gerend met zijn vriendjes. Mama's, papa's, opa's en oma's stapelen zich op om hun kroost weer veilig op te halen. Hier en daar hoor je een gesprekje over het weer of over het afgelopen weekend. Maar ook voel ik ogen prikken, ik merk dat we weer is worden bekeken. Zinnen als: "is zij nou groter of zij, en zie jij verschil? Ze lijken toch wel erg op elkaar". Zodra mensen de tijd hebben gaan ze er is goed voor staan en bekijken en keuren mijn éénjarige goudblonde dametjes van top tot teen. Soms komen er zelfs meningsverschillen van, wie heeft er nu gelijk? En ja hoor, daar komt mama of oma aangelopen om het toch maar even te vragen. 

Elke keer verbaas ik mij er weer over dat mensen het verschil niet kunnen zien tussen mijn dametjes. Want zoveel lijken ze toch niet op elkaar? Of heb ik dat mis. Oké ik geef toe, zo af en toe heb ik het ook wel is mis. Maar dat heb ik vaak al binnen een paar seconden door. Vanaf dag 1 zag ik mijn dametjes elk al als uniek mensje, en zo zie ik ze nog steeds. Yenna had al bij de geboorte een bos met haar, was groter en had een lieve zachte uitstraling. Ook had ze een ooievaarsbeet op haar voorhoofd, kreeg ze op de dag dat ik officieel uitgerekend was een aardbeivlek op haar linkerarmpje en heeft ze Anisocorie, waarbij er op sommige momenten een verschil is tussen de grootte van de pupillen. Amy daar in tegen was een stuk kleiner, had amper haartjes en was echt een prematuurtje, met een doerakken blik in haar ogen en een ooievaarsbeet in haar nekje. 

Nu zijn ze bijna even groot, hebben hetzelfde goudblonde haar met hier en daar een eigenwijs krulletje. Met karakters die ontzettend uiteen lopen maar elkaar super aanvullen. Zo is Amy gebaad bij hulp, ze wil het liefst de hele dag iemand om haar heen hebben. Zolang je haar maar het gevoel geeft dat je er bent vind ze het goed, zodat ze als ze het nodig vind je hulp kan vragen. Ze is wat verlegen en als ze merkt dat ze wordt bekeken dan kruipt ze het liefst snel weg. Al vroeg hadden we door dat ze van de fijne motoriek is. De kleinste kruimeltjes werden al snel tussen vinger en duim gepakt en opgegeten, en zwaaien doet ze als een klein prinsesje in de dop. Yenna is totaal het tegenovergestelde. Ze vind het leuk om lekker samen gek te doen, maar wil wel graag dingen alleen oplossen. Figuurtjes in een vormpje plaatsen doet ze net zolang tot het is gelukt. Leren lopen? Daar wil ze totaal geen hulp bij hebben, dat kan ze allemaal zelf. Zo zelfstandig als ze op die momenten wil zijn, zo zorgzaam is ze als ze merkt dat iemand pijn heeft of verdrietig is. Dan komt ze met alle liefde een mega knuffel brengen en een aai over je hoofd. Zwaaien, ja dat doet ze zeker, alleen zwiert wel haar hele arm sierlijk mee. 

Toch zie ook ik dat ze steeds meer op elkaar beginnen te lijken. Ben je benieuwd of ik ze uit elkaar kan blijven houden, en hoe ze samen de wereld ontdekken, blijf dan mijn blogs volgen.