Het magische moment

De adventskalender is bijna aan zijn eind gekomen en heeft zijn taak voor dit jaar er al weer op zitten. Morgenochtend zal Quin voor de laatste keer met een grote lach op zijn gezicht 's ochtends vragen of hij weer een deurtje open mag maken. En hoe klein de verrassing achter het laatste deurtje dan ook is, het magische moment is bijna groter te noemen dan bij het vinden van de cadeautjes onder de kerstboom.

Door mijn kindjes besef ik mij steeds vaker dat we het allemaal niet zelf in de hand hebben. Zo normaal als het lijkt dat we de feestdagen gezellig met familie of vrienden door brengen, of alleen al met je eigen gezinnetje. Zo kon ik er vorig jaar alleen maar van dromen. Maar gelukkig kwam die droom ook uit. De meisjes kwamen vorig jaar nog net voor de kerst naar huis, waardoor wij met ons eigen gezinnetje de kerstdagen konden vieren.  De gedachte dat er dit jaar weer veel ouders rondlopen met diezelfde droom, zorgt er voor dat dit een magisch moment voor mij is geworden. Geen cadeau kan deze gedachte overtreffen. Want het is niet vanzelfsprekend dat we allemaal samen zijn met de kerst. Dat we omringd worden met vrienden of familie. 

Zo zag ik laatst een oproepje in de krant, dat ze pleeggezinnen zochten voor de feestdagen. Zodat kinderen uit verschillende leeftijdsgroepen ook een fijne kerst kunnen krijgen met de liefde die ze verdienen. Ik heb de oproep deze keer gelaten voor wat het was, maar toch houdt het mij bezig. Het is weer die gedachte, alleen dit keer van een kind, dat ze graag een "thuis" zouden willen hebben. Dat ze graag samen willen zijn met de feestdagen. Ik weet dat ik het ze dit jaar niet zou kunnen bieden, hoe graag ik dat ook zou willen. Maar eens komt er een moment dat er een extra kindje bij ons met de feestdagen rond springt, danst en plezier maakt, die net zoals alle andere kindjes een magisch moment verdient en dan wordt overladen met alle liefde die het nodig heeft.