Nadat Anna was geboren, wilde ik na anderhalve maand mijn werk in de kinderopvang voortzetten. Na anderhalve maand thuis gezeten te hebben, waarin ik mijn dagen vulde met huilen, slapen, wandelen en mij ontzettend leeg voelen, vond ik het tijd om mijn leven weer op te pakken. 

Na het hele traject van verschillende hulpverleners en instanties konden wij voor ons gevoel de wereld weer aan. Sem ging naar groep 1 en dat ging goed. We hielden de lijn met school wel kort, zodat er van beide kanten duidelijkheid was hoe het met Sem ging. Thuis kon Sem wel regelmatig een uitbarsting hebben, maar dat hadden we liever dan dat dit op school gebeurde. Al is dit jammer genoeg wel een paar keer gebeurd. Achteraf gezien gebeurde dit vaak als er iets onverwachts gebeurde of wanneer het te druk was voor hem. Sem vond het nog steeds lastig om zijn emotie te reguleren, te begrijpen en te uiten. Dus in het weekend en na school plande we weinig. Zodat hij kon bijkomen en wij geen overprikkeld kind thuis hadden. 

DEEL 2

DEEL 1

Na bijna tien weken in het ziekenhuis gelegen te hebben, mocht Sem naar huis. Met een waslijst aan tips, tricks en een lieve zwaai van de verpleegkundigen liepen wij het ziekenhuis uit. Thuis aangekomen kwam gelijk de eerste uitdaging. Sem verslikte zich nog steeds snel, dus moesten wij hem op zijn zij, met zijn hoofd iets omhoog voeden. Toch wel spannend zo de eerste keer thuis voeden, maar als snel was het vanzelfsprekend. En als Sem zich verslikte, wisten wij dat we zijn armen omhoog moesten doen en soms zelfs even in zijn gezicht blazen, zodat hij zich herpakken kon. 

De eerste dagen na de bevalling moest ik in het ziekenhuis blijven vanwege de keizersnede. Ik op de verloskundige afdeling en Sem op de NICU. “Even” naar Sem of hem vasthouden was er niet bij. Dat was een hele operatie, om van de ene naar de andere afdeling te komen met bed en al. Spontaan zou de komende weken niet in ons woordenboek voorkomen. 

Met bijna 31 weken zwangerschap, reed Danny mij in een rolstoel richting de verloskundige afdeling. De weeën waren begonnen, dus we mochten direct naar het ziekenhuis komen. Op de ctg waren de weeën goed zichtbaar. Er werd besloten om mij in ieder geval op te nemen en weeënremmers te geven. Longrijping had ik gelukkig al gehad en ik was bijna 31 weken zwanger, dus wij waren vrij rustig en lieten alles op ons afkomen. 

Een positieve test in handen. Ik deed de test ‘s ochtends gelijk toen ik moest plassen. Danny lag nog te slapen. Ik rende naar boven, maakte hem wakker en zei “we worden weer papa en mama, ik ben weer zwanger”. 

Na de crematie van Anna, was het leeg en stil. In ons en in ons huis. Ik was bevallen, mijn lichaam en geest waren moeder geworden. Maar ik had geen kindje om voor te zorgen. Mijn borsten produceerde melk, maar ik had geen kindje om te voeden.. Ik voelde me verantwoordelijk en voelde zo die drang om Anna te beschermen.