De mogelijk latere gevolgen van een premature baby

DEEL 1

Toen Sem een jaar of twee was, kreeg hij een eigen wil. Zoals elk kindje van die leeftijd. Maar al snel merkte wij dat wanneer het niet ging zoals Sem in zijn hoofd had of zoals wij het hadden uitgelegd, er bij Sem een soort kortsluiting ontstond. Sem werd dan vreselijk boos/agressief, begon te huilen en te gillen en zonderde zichzelf dan af, door in een hoek te gaan staan. Als we hem dan rustig probeerde te krijgen door tegen hem te praten of hem aan te raken, werd het nog erger. Je kind niet kunnen of mogen troosten in zo’n situatie is hartverscheurend. Hij duwde zich van ons af. Sem’s gedrag werd steeds heftiger, ook naar andere kindjes toe. Uit het niets kon hij ze pijn doen. Daarnaast begon Sem al vrij snel met bonken en “fladderen”. In bed bonkte hij met zijn hoofd tegen de rand van zijn ledikant en later tegen de muur. 

Toen Sem naar de peuterspeelzaal mocht, hoopte we dat hij daar zijn ei kwijt zou kunnen en zou leren omgaan met andere kindjes en regels. Maar niets was minder waar.. Sem speelde niet met andere kindjes en als hij in de kring moest zitten, kwam de boosheid weer omhoog en konden de leidsters niks met hem. Ook dan stond hij huilend en gillend in de hoek. Omdat Sem’s gedrag niet minder werd en de leidsters ook niet goed wisten wat ze met hem aanmoesten, werd besloten om Sem tijdelijk van de peuterspeelzaal af te halen. Lastig en tegelijkertijd de juiste keuze. 

Omdat ook wij niet meer wisten wat we met Sem’s gedrag aan moesten, heb ik de huisarts ingeschakeld. Dat kinderen een eigen wil hebben en soms heel boos kunnen zijn is normaal. Maar Sem vertoonde abnormaal gedrag. Ook al was het mijn eigen kind, ik moest dit erkennen en er iets mee doen, want dit kon niet langer. Danny maakte lange dagen op zijn werk, dus de zorg voor Sem kwam grotendeels op mijn schouders. Ondertussen ging ik er ook bijna aan onderdoor. Wanneer je elke dag alleen maar boosheid en agressie van je kind ontvangt en weinig tot geen liefde, laad je niet meer op. Mijn emmer was ook vol. 

De huisarts was gelukkig zeer meelevend en meedenkend. We werden doorverwezen naar MEE. Een organisatie die gespecialiseerd is in het helpen van mensen op vele vlakken. Na een aantal gesprekken werd er een test afgenomen bij Sem. Hij was toen 3 jaar oud, dus we mochten er niet te veel van verwachten. Meestal testen ze kinderen vanaf een jaar of 6. Ondanks zijn leeftijd kwam uit de test naar voren dat Sem hechtingsproblemen heeft en hij paste ook in het plaatje van ODD (Oppositional Defiant Disorder). Toen ik las wat dit precies inhoudt, ging er een wereld voor mij en ons open. Dit was precies Sem. De puzzelstukjes vielen in elkaar en van zijn hechtingsproblemen keek ik niet eens op. Sem heeft nooit die eerste liefde en aanrakingen gevoeld toen hij geboren werd. In plaats van kalmte en rust, moest hij beademd worden, kreeg een infuus en alles was steriel, dus hij heeft ons niet eens kunnen ruiken. Ondanks het “label” was ik zo opgelucht. Ik heb het niet verkeerd aangevoeld en verkeerd gedaan. Doordat ik hulp ingeschakeld heb, kan Sem geholpen worden en kunnen wij ons focussen op hopelijk een toekomst zonder agressie en vooral veel knuffels en liefde.