Bevallen met 31 weken..

Met bijna 31 weken zwangerschap, reed Danny mij in een rolstoel richting de verloskundige afdeling. De weeën waren begonnen, dus we mochten direct naar het ziekenhuis komen. Op de ctg waren de weeën goed zichtbaar. Er werd besloten om mij in ieder geval op te nemen en weeënremmers te geven. Longrijping had ik gelukkig al gehad en ik was bijna 31 weken zwanger, dus wij waren vrij rustig en lieten alles op ons afkomen. 

Doordat de weeën bleven komen en gaan, was de kinderarts er niet gerust op en stuurde mij door naar het Wilhelmina kinderziekenhuis. Daar zijn ze gespecialiseerd in premature baby’s die geboren worden onder de 32 weken. De ambulance werd weer gebeld en met gierende sirenes werd ik overgeplaatst naar het WKZ. De sirenes werden aangezet omdat ze mij en Sem niet konden controleren tijdens de rit en geen risico wilde nemen. Eenmaal in het WKZ werd ik op een kamer geïnstalleerd waar ook Danny kon blijven slapen. Tussen de weeën door moest hij, naast mijn hand vasthouden, ook gewoon werken. Gelukkig kon hij dit grotendeels op zijn laptop naast mij doen. 

De derde dag in het ziekenhuis. Er werd besloten om te stoppen met de weeënremmers en de arts vond mij stabiel genoeg om naar huis te laten gaan. Maar dit duurde niet lang, want eenmaal gestopt met de weeënremmers kwamen de weeën weer terug. Echt doorzetten wilde het niet, maar ze wilde ook geen enkel risico nemen. Danny moest die avond naar huis, ik was verplaats naar een andere kamer. Deze deelde ik met een andere zwanger mevrouw. Toch wel emotioneel, maar ook met een onderbuikgevoel ging Danny naar huis. Hij had beloofd om zijn telefoon naast hem in een bord te leggen, zodat hij zeker wist dat hij wakker zou worden als ik zou bellen. Danny was na twee gebroken nachten en alle spanning ook aan het einde van zijn latijn. 

Die nacht kwamen de weeën regelmatig. Ik werd aan de ctg gelegd en na een uur werd mij verteld dat de cerclage eruit gehaald moest worden. De druk van de weeën werd te groot met alles risico’s van dien. Ik belde Danny, dat hij moest komen. Maar alles ging zo snel dat hij er niet bij kon zijn toen de cerclage eruit gehaald werd. Gelukkig was daar een gynaecoloog in opleiding en mocht ik zijn hand vasthouden. Want een cerclage van je baarmoederhals afrollen zonder verdoving of narcose, doet ontzettend veel pijn. 

Nadat ik teruggereden werd naar de afdeling en op de verloskamer aankwam, zat Danny daar op mij te wachten. Nu de cerclage er uit was, kon de bevalling elk moment beginnen. Maar de bevalling bleef nog even uit en ik heb die nacht heerlijk geslapen. 

De ochtend van 6 mei werd ik wakker met rode wangen en had geen eetlust. Deze symptomen herkende we van toen ik moest bevallen van Anna. En alsof ik het toen durfde los te laten, begonnen te weeën. De druk en pijn was behoorlijk heftig. Sem lag in een stuit, maar doordat hij zo klein was, zou een stuitbevalling prima gaan. De weeën bleven nu komen en er werd inwendig gevoeld of ik kon persen. En toen begon de hectiek..

Bij het inwendig onderzoek kwamen ze er achter dat er nog een cerclage om mijn baarmoederhals zat. Ik had een dubbele gekregen en ze hadden er die nacht maar één uitgehaald.. Door de pijn van de weeën voelde ik niet eens dat ze de cerclage er af haalde. En toen paniek. Sem’s benen zaten al in het geboortekanaal. In plaats van zijn kont, wilde zijn benen als eerst geboren worden. Maar dit zou hij niet overleven, doordat zijn hoofd dan zou blijven vastzitten. Ik kreeg medicatie waardoor mijn weeën stopte en moest direct naar de OK. Het was voor mij een soort waas, waar ik in zat. Buiten was een voorjaar storm bezig en binnen voelde dat net zo. Het enige wat ik kon denken, zorg dat Sem blijft leven. Maar ik voelde aan alles dat het goed kwam. Alsof alle overleden dierbare rond mijn bed stonden en mij rustig hielden. 

Eenmaal op de OK ging het snel. Ik denk dat er wel tien mensen rondliepen. Waar die zo snel vandaan kwamen vraag ik me nog steeds af. Ik kreeg een ruggenprik en voordat ik het wist hoorde ik Sem huilen. Yes! Hij was er en hij leeft. Kennis hebben we niet kunnen maken, want Sem werd direct naar de kamer naast de OK gebracht om beademd te worden. Danny liep mee en ik werd ondertussen gehecht. 

Sem was “stabiel” en werd naar de kinder IC gebracht. Ook wel de NICU genoemd. Niet wetende dat ik Sem ‘s avonds pas weer zou zien. En jammer genoeg is dat ook half aan mij voorbij gegaan door de morfine.. 

Twee dagen na de bevalling scheen de zon en wilde ik even naar buiten. Bont en blauw van de mis geprikte infusen en in een rolstoel, zaten Danny en ik naast elkaar in de tuin van het WKZ en scheen de zon op ons. We hebben het samen gewoon geflikt, Sem is er en doet het na omstandigheden goed en ook ik ben weer langzaam op deze aarde aan het komen. 

Trending: "Mijn beleving van een verschrikkelijke stortbevalling"