Het eerste jaar met een premature baby

Na bijna tien weken in het ziekenhuis gelegen te hebben, mocht Sem naar huis. Met een waslijst aan tips, tricks en een lieve zwaai van de verpleegkundigen liepen wij het ziekenhuis uit. Thuis aangekomen kwam gelijk de eerste uitdaging. Sem verslikte zich nog steeds snel, dus moesten wij hem op zijn zij, met zijn hoofd iets omhoog voeden. Toch wel spannend zo de eerste keer thuis voeden, maar als snel was het vanzelfsprekend. En als Sem zich verslikte, wisten wij dat we zijn armen omhoog moesten doen en soms zelfs even in zijn gezicht blazen, zodat hij zich herpakken kon. 

Sem sliep heel veel, schrok snel en kon weinig prikkels verdragen. Wij kozen er daarom ook voor geen of weinig bezoek te ontvangen. Dit was de eerste weken ook lastig. Wij moesten zelf een ritme zien te vinden en zaten vaker in het ziekenhuis dan thuis. Sem’s darmen hadden opstartproblemen, waardoor hij niet kon poepen. Hierdoor kreeg Sem onder toeziend oog van een verpleegkundige laxeermiddel toegediend. Daarnaast kreeg Sem last van een ontstoken teen, ook hiervoor moesten wij weer terug naar het ziekenhuis. Toen uiteindelijk de rust een beetje teruggekeerd was en wij ons ritme gevonden hadden, was er een hittegolf in Nederland. Heerlijk natuurlijk, maar niet met een premature baby die zijn temperatuur nog niet goed kan reguleren. Dus ook toen hebben wij een week binnen gezeten. Al hadden wij ook al snel het idee dat Sem wel lekker ging op warmte. Misschien toch het vertrouwde gevoel van de couveuse. 

Wij merkte dat Sem veel rust nodig had. Een kleine onderneming, maakte hem al onrustig en daarna sliep hij lang. Ook zijn voeding ging dan minder snel en goed naar binnen. Hierdoor zonderde ik me ook een beetje af van de buitenwereld. In huis was het rustig en gebeurde er niks onverwachts. Misschien ook wel wat overbeschermt. Maar op dat moment voelde dat het beste. Natuurlijk kwam ik wel buiten met Sem. Op gezette tijden wandelde ik vaak een uur met Sem buiten. 

Vanuit het ziekenhuis zijn ze altijd open en eerlijk geweest over de ontwikkeling van een premature baby. Wij wisten dat Sem een achterstand zou kunnen hebben, leerproblemen zou kunnen ervaren of zelfs een vorm van autisme zou kunnen hebben. En op de een of andere manier heb ik hier ook altijd rekening mee gehouden. Zijn ontwikkeling ging prima. Doordat Sem goed (veel) sliep, at en groeiende hoefde wij na een half jaar al niet meer terug te komen in het WKZ. De kinderarts zag geen reden om hem nog een keer te zien. Op dat moment vond ik het fijn en was ik trots dat Sem het zo goed deed. Achteraf gezien zegt de buitenkant zeer weinig over wat er binnenin afspeelt.. Dat Sem voor ons gevoel liever alleen was, niet graag geknuffeld werd en weinig lachte, was voor ons geen reden om aan de bel te trekken. Dit was Sem. Hij had zoveel meegemaakt en vooral lichamelijk veel moeten doorstaan, dat dit waarschijnlijk gewoon bij hem hoorde. Niet wetende dat dit het begin was van een lang en intensief hulpverlenerstrajact.. 

Leestip: Dit is wat een babynaam zegt over de ouders