De mogelijk latere gevolgen van een premature baby

DEEL 2

Nu er een diagnose gesteld was en wij tot zekere hoogte wisten wat er met Sem aan de hand was, konden wij iets beter omgaan met zijn gedrag en het soms zelfs voor zijn. Maar dat was niet altijd zo. Het was moeilijk om in te schatten waardoor Sem getriggerd werd. Bijvoorbeeld toen het eindelijk een keer sneeuwde. We bleven in de tuin en dachten te genieten van de sneeuw. Maar voor Sem was dit veel te veel. Toen Danny en ik even naar binnen liepen om wat te pakken, werd het voor Sem te veel en heeft hij alle lampen in de tuin kapot geslagen.. En ook op verjaardagen ging het niet altijd goed. Als het te druk was werd Sem agressief. Toen deze agressie richting zijn opa ging, ben ik even een stukje gaan wandelen met Sem om hem uit de situatie te halen. Hem op een rustige manier uit de situatie te halen, werkte vaak het beste. Niet de focus leggen op wat gebeurt, maar op iets anders, zoals even wandelen. Wij werden op dat soort momenten schuin aangekeken en je hoorde mensen denken. Wat een asociaal kind of die ouders voeden hem ook niet op. Op dat soort momenten kon ik wel door de grond zakken. Maar Sem op de juiste manier rustig krijgen, was op dat moment mijn prioriteit. 

Uiteindelijk werden wij doorverwezen naar een gedragstherapeut. Zij daagde Sem uit door hem opdrachten en spelletjes te laten doen die zij wilde. Wel met een klok, zodat Sem nog een beetje de regie in handen had. Hij heeft daar één keer een uitbarsting gehad en dat was ook gericht naar de therapeut. Maar ook dat was voor mijn gevoel soms nodig om in te laten zien dat het niet een “gewone” boosheid is. Uiteindelijk was het doel behaald en ging Sem van een boze jongen die de praktijk niet eens in wilde, naar een vrolijke jongen die niet kon wachten om naar binnen te gaan. 

Via de gedragstherapeut werden wij doorverwezen naar de Opvoedpoli. Dat klonk voor mij als falen, maar bij de Opvoedpoli bemoeide ze zich niet met het opvoeden, want dat zat wel goed. Zij praatte met ons en met Sem, om zijn problematiek te kunnen doorgronden. Niet alleen de hechtingsproblemen kwamen aan bod, ook leek Sem een vorm van autisme te hebben en kon hij zijn emotie niet goed reguleren. Voor ons was het normaal geworden dat wij tien stappen voor liepen op wat we gingen doen en zeiden. En vooral rust, regelmaat en duidelijkheid was voor Sem belangrijk. 

Uiteindelijk werd besloten om EMDR op Sem toe te passen. Door zijn start als baby had Sem een soort wrok/trauma overgehouden en deze wilde ze proberen te verzachten. Samen met Danny hebben wij Sem’s geboorteverhaal op papier gezet en tijdens de sessies moest ik dit voorlezen. Sem zat op Danny’s schoot en de therapeut tikte dan zachtjes op Sem’s benen. De eerste paar keer kwam Sem daar vreselijk boos vandaan. Logisch, want zijn trauma werd ophoog gehaald. Maar na een paar sessies verzachte Sem. Hij hoorde de vogels fluiten, voelde de stoeptegels bewegen en kon daar van genieten. Met kippenvel stonden wij naast hem, terwijl hij op de bewegende stoeptegel stond te wiebelen. Wat een vooruitgang en wat een heerlijk gevoel. Sem zocht meer contact met ons en kwam nu zelfs in de nacht bij ons liggen (ook al was dit maar 5 minuten). Alsof hij de verloren tijd aan het inhalen was. 

Het laatste en afrondende gesprek was alleen met Danny en mij. Ik vond dit spannend, want nu moesten wij het weer zonder hulp doen en het vertrouwen terugkrijgen en behouden. 

Sem had al afscheid genomen en mocht zijn naam op de muur schrijven. Zo van; ik ben hier geweest en het gaat nu goed. Wat waren we blij met de hulp die door de Opvoedpoli geboden was. Maar we vergaten onszelf ook niet. Wat hebben we het goed gedaan samen. De zon scheen heerlijk die dag, dus vanuit het afsluitende gesprek zijn wij even lekker op het terras gaan zitten en hebben wij geproost op ons.