Voor de buitenwereld gaat het leven "gewoon" door

Nadat Anna was geboren, wilde ik na anderhalve maand mijn werk in de kinderopvang voortzetten. Na anderhalve maand thuis gezeten te hebben, waarin ik mijn dagen vulde met huilen, slapen, wandelen en mij ontzettend leeg voelen, vond ik het tijd om mijn leven weer op te pakken. 

Jammer genoeg dacht mijn werkgever daar anders over. Mijn contract werd niet verlengd.. Dus ik kwam weer thuis te zitten en dit maal ook zonder werk. 

Gelukkig was het zomer en heerlijk weer. Ik genoot steeds meer van de dagen. Al had ik ook momenten dat mijn verdriet er uit moest. Ik huilde of ging fanatiek het huis schoonmaken met de muziek voluit. Dat was mijn afleiding. Het echte verdriet deelde ik vooral met Danny en mijn familie en met mijn omgeving praatte ik juist graag vol trots over Anna. En zo ging het een beetje op en af. 

Toen ik in oktober weer zwanger bleek te zijn, begon de rollercoaster opnieuw. Zoveel spanning en stress, maar we sloegen ons er doorheen. Sem was zo gewenst en we verlangde zo naar een kindje om voor te zorgen. 

Sem’s start en tot zijn 6e levensjaar was het allemaal niet rooskleurig. En toen kwam de rust. Sem werd zelfstandiger en er kwam meer ruimte voor mijzelf, dus ook voor mijn verdriet van de afgelopen jaren.. De afgelopen jaren liet ik mij meeslepen door emoties, maar ook door de meningen van andere mensen. “Ik moest Anna een plekje geven” en “Sem is toch gezond, geniet van hem” werd er gezegd.. Maar waar was dat plekje waar ik Anna een plek moest geven en Sem was wel gezond, maar daar was ook alles mee gezegd.. Tranen liet ik daarom vaak alleen thuis bij Danny. Daar was het veilig en Danny voelde hetzelfde en snapte mij. De buitenwereld kan ik het niet kwalijk nemen, zij wilde mij op hun manier door deze tijd slepen en mij de positieve kant laten inzien. Maar bij mij werkte dat vaker averechts.

Ik was vaak heel moe, had weinig energie en was het liefst thuis. En als ik het huis uit moest, deed ik dit het liefst met Danny. Op een gegeven moment durfde ik niet eens meer zonder Danny naar de winkel. Ik had angstaanvallen en had mijzelf niet onder controle. Uiteindelijk ben ik bij een psycholoog beland. Na meerdere sessies en EMDR voelde ik weer langzaam de zon op mijn huid en hoorde ik de vogels fluiten. Maar ik voelde dat het altijd op de loer lag. Er hoefde maar iets te gebeuren en ik was weer van slag. 

Na jaren excuses bedenken en moe zijn bedacht ik mij dat het helemaal niet erg is om je soms zo te voelen. Je kan niet altijd maar blij en opgewekt zijn. En al helemaal niet na wat wij meegemaakt hebben. Ik had trauma’s opgelopen. Een trauma door het verliezen van Anna en een trauma door de vroeggeboorte van Sem en het hele traject daarna. Ik heb nooit een onbezorgde zwangerschap mogen ervaren, het kindje dat op mijn borst mocht liggen na de bevalling moest ik na 1,5 u laten gaan. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar wat ik wel heb, is nu een heel mooi en fijn gezin en ik erken en herken mijn trauma’s. Dat is voor mij zoveel waard. Ik huil nu wanneer ik voel dat ik moet huilen, als ik mijn dag of week even niet heb doe ik een stapje terug en geef ik het aan. Ik vertel mensen dat het soms even te veel voor mij is. Bijvoorbeeld rond Anna’s geboortedag of rond de feestdagen. Nu ik er voor uitkom voel ik me zoveel lichter. Voorheen mocht ik van mijzelf alleen huilen om Anna op haar geboortedag. Ik was heel hard voor mijzelf, mede door de buitenwereld. Het leven van iedereen gaat “gewoon” door, maar wij schuiven elke dag weer aan een tafel waar een stoel leeg blijft. Daar mag je om huilen en daar mag je verdriet van hebben. Maar het overheerst nu niet meer. 

Daarnaast heb ik het geluk dat wij het financieel redden met het salaris van Danny. Hierdoor kan ik de focus volledig op Sem, mijzelf en ons gezin leggen. En gaat het een dag niet, dan hoef ik me niet ziek te melden. Hierdoor kan ik alles op mijn eigen tempo doen en voel ik geen druk om iets te moeten. Ik denk dat dit mij ook heeft gebracht, waar ik nu ben. En door alles van me af te schrijven, voel ik elke keer weer een stukje meer ruimte in mijn hoofd en lichaam. Ruimte om mijzelf gelukkig en positief te voelen. Laat het voorjaar en de zomer maar komen!!

Leestip: 6 weken later: wat vonden de kinderen het moeilijk