Weer zwanger na een vroeggeboorte

Een positieve test in handen. Ik deed de test ‘s ochtends gelijk toen ik moest plassen. Danny lag nog te slapen. Ik rende naar boven, maakte hem wakker en zei “we worden weer papa en mama, ik ben weer zwanger”. 

Na Anna’s geboorte werd ons verteld dat er niks afwijkends te zien was en dat haar vroeggeboorte waarschijnlijk te wijten was aan een bacterie en domme pech. Zo zijn wij de nieuwe zwangerschap ook tegemoet gegaan. Met natuurlijk de nodige onzekerheid en angst. Wel kwam ik gelijk onder behandeling bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Dat stelde ons gerust. 

Rond 16 weken kregen wij te horen dat ik zwanger was van een jongen. Anna kreeg een broertje en wij een zoon. Ontzettend leuk! Tijdens die echo constateerde de gynaecoloog dat mijn baarmoederhals wat verkort was. Niks ernstigs, maar voor de zekerheid moest ik nu elke week op controle komen en kreeg dan een prolutonspuit, zodat mijn baarmoedermond niet zou verweken. En het advies was om het rustig aan te doen. 

Tot de 20 weken echo liepen wij na elke afspraak vrolijk naar buiten. Sem groeide goed en mijn baarmoederhals bleef rustig. En ondertussen was ik gewend aan de spuiten in mijn bil of bovenbeen. Ik mocht zelfs kiezen wie de spuit mocht zetten. Ik was namelijk onderhand kind aan huis op de afdeling. 

Vol goede moed gingen wij weer naar de wekelijkse controle. Deze was vrijwel altijd op vrijdag en Danny zorgde elke week weer dat hij mee kon. Om mijn baarmoederhals te controleren, kreeg ik regelmatig een inwendige echo. Ik hoor het de gynaecoloog nog zeggen; dit is niet goed jongens.. Mijn baarmoederhals bleek al bijna te zijn verstreken. Mijn bevalling kon elk moment starten. Huilend kon ik alleen maar denken, we gaan Sem ook verliezen. Gelijk werd er een plan van aanpak gemaakt. Er werd een ambulance gebeld en ik werd overgedragen aan de professorgynaecoloog van het WKZ. Diezelfde middag kreeg ik een dubbelde cerclage. (Dit is een ringetje om je baarmoederhals, die de baarmoeder dichthoudt). Mijn situatie was kritiek. Ik werd onder narcose gebracht, de operatietafel werd gekanteld en er werden twee cerclages (ringetjes) aangebracht. De operatie was goed gegaan, maar de gynaecoloog gaf geen garantie omdat de cerclage om een zeer klein stukje van mijn baarmoederhals was geplaatst. Ik moest een nacht in het ziekenhuis blijven, want de kans was groot dat mijn weeeën binnen 24 uur zouden beginnen. Gelukkig mocht Danny ook blijven slapen. 

Na een spannende nacht mocht ik naar huis, maar moest ik wel volledige bedrust houden. 

De weken daarna telde we af tot 24 weken. Dan zou Sem in ieder geval levensvatbaar zijn. Ik kreeg injecties met longrijping en de wekelijkse controles met spuit bleven gewoon doorgaan. Ik moest echt in mijzelf en mijn lichaam geloven. Maar dat was lastig. Bij elke beweging kreeg ik een harde buik en Sem lag ook nog eens met zijn benen naar beneden, dus die schopte nog wel eens tegen de cerclages aan.. ook dat hielp niet mee. 

Eindelijk richting de 30 weken. De lente was begonnen. De dagen werden langer, lichter en warmer. Het geloof dat Sem zou blijven leven werd steeds groter. Op zijn longen na, was hij “af” en moest hij alleen nog groeien. Wij waren dan ook heel rustig toen ik met bijna 31 weken wakker werd met weeën. 

Trending op Mamaplaats: Een kinderwens gedurende covid-19