Mn hart breekt, als ik weer voor de zoveelste keer boven een emmer hang en Sofie aan komt rennen met haar dokter setje, over mijn arm aait en zegt: ‘komt goed hoor mama’. Het is intens lief maar het maakt me zo verdrietig.

Het is anderhalve week na het maken van de foto’s en het eerste gesprek met de oncoloog als we weer voor een ritje naar het ziekenhuis rijden. Het gesprek met de oncoloog, de dermatoloog en de chirurg staat vandaag gepland. Het is een dag na de persconferentie en de strenge maatregelen zijn al zichtbaar in het ziekenhuis. Bij elke uitgang of ingang staat een persoon die je tegenhoudt, je een mondkapje aanbied en vraagt of je een afspraak hebt en verteld je hierbij ook gelijk dat er maar een 1 ouder beleid is. Er moest dus een ouder bij Ollie blijven. Voor de mensen die niet bekend zijn in het Sofia/Erasmus. Ollie is een grote olifant die staat aan het begin van het Sofia. Je kan met hem op de foto en hij is een soort icoon voor de kindjes.

Het is 2 weken geleden dat Sofie aan haar lipsluiting is geopereerd als de telefoon gaat. Het ziekenhuis. De dermatoloog. Ohja ging er door mijn hoofd, ze zouden 2 weken na het verwijderen van de plekjes (Sofie is geboren met 2 wondjes op haar lichaam) bellen voor de uitslag. Ik blijf nog rustig want ik maakte me er absoluut geen zorgen om. Ik was het zelfs totaal vergeten. Er komen wat vaktermen en ik snap het niet zo goed. Ik herhaal in mijn eigen woorden wat ze net heeft proberen uit te leggen en zeg; dus jullie weten eigenlijk niet goed wat het is dus er moet verder onderzoek plaats vinden. De vrouw aan de andere kant van de telefoon begint weer in vak termen uit te leggen dat het niet hetgeen is wat ze dachten dat het was maar herhaalde wel naar mijn idee hetzelfde namelijk dat het een woekering van cellen is en dat die ook op organen en botten voor kan komen. Nadat ze het me nog 2x probeert uit te leggen denk ik dat ik het snap en hangen we op.

Wat is ze heerlijk. Ik kan niet stoppen met kijken, knuffelen en kusjes geven. We hebben een heerlijke eerste week. We hebben zo veel liefde voor haar dat het lijkt alsof we continu high zijn. Ik denk dat dit echt komt doordat we alleen maar positief nieuws te horen krijgen. Als Sofie 3 dagen oud is moeten we terug naar het ziekenhuis voor een echo van haar buik. Dit kon in het weekend niet gedaan worden, wat precies de reden hiervan was weet ik niet meer zo goed, volgens mij was het te druk. Afin, onze eerste keer naar buiten was dus een ritje naar het ziekenhuis. Best gek maar gelukkig wonen we dicht bij het ziekenhuis en waren we dus ook zo weer thuis. Sofie was nog zo klein dat ze amper in de autostoel paste, ze zakte er helemaal in weg. Aangekomen in het ziekenhuis (gelukkig mochten we, ondanks COVID-19, samen) konden ze duidelijk op de echo zien dat ze een werkende galblaas heeft en kregen we eindelijk rust. Ook dit laatste stukje onzekerheid was nu weg genomen.

Het is zover. De dag waarop deze glimlach zal verdwijnen. Althans hij zal anders worden. Niet meer je lip los van elkaar kunnen bewegen, niet meer lachen met een deel van je lip. Je lach is nu het aller schattigst wat er is en dat zal ongetwijfeld straks ook zo zijn maar je gezichtje zal anders zijn. Ook perfect maar anders. Niet zoals je geboren bent.

22 mei 2020

In de vorige blogs vertelde ik over mijn zwangerschap. In deze blog wil ik het hebben over mijn bevalling. Ik ben ingeleid met 38 weken. De blog zal in twee delen komen omdat hij anders wel erg lang wordt.

Het eerste deel van mijn zwangerschap lees je in mijn blogpost ‘Van een roze wolk naar een donderwolk’, mijn allereerste blogpost hier voor mamaplaats. In de vorige blogpost heb ik verteld dat ons kindje geboren zal worden met een schisis en wat dit met ons deed. Mocht je deze nog niet gelezen hebben dan zou ik het supertof vinden als je dat alsnog doet.

In mijn vorige blog deelde ik het eerste deel van mijn zwangerschap. In deze blog schrijf ik over onze 20 weken echo en beschrijf ik, heel eerlijk, de gedachtes die er destijds door mij heen gingen.