Mijn lichaam gaf aan dat het er eigenlijk nog niet klaar voor was

22 mei 2020

Om 6:15 komt de verpleegkundige ons wakker maken. Ze vraagt of ik nog even wil douchen en me klaar wil maken voordat de verloskundige komt voor een check en het breken van de vliezen. Om iets over half 7 maken ze nog een CTG van de baby en dan worden mijn vliezen gebroken. Ik verwachte een grote plas water maar niets bleek minder waar. Er kwam niets. De verloskundige vertelde dat dit wel vaker gebeurt omdat het hoofdje van de baby dan als een soort stop fungeert en dat de ervaring uit wijst dat ze dan gelijk starten met de wee opwekkers omdat, als er geen vruchtwater loskomt bij het breken van de vliezen er ook geen hormonen vrijkomen en je lichaam dus niet natuurlijk op gang gaat komen. Ze brengen een plakker op het hoofdje van de baby aan om op die manier haar hartslag in de gaten te houden en ik krijg een band om die mijn harde buiken/weeën meet. Ik krijg het infuus en er wordt gestart met de wee op wekkers. Ik lig nog lekker in bed en langzaamaan beginnen de weeën. Ze zijn nog gemakkelijk op te vangen en ik heb nog praatjes voor 10. Elk half uur komt er een verpleegkundige binnen en word het infuus opgehoogd.

Rond 10:30 uur worden de weeën heftig, ze komen steeds vaker en uiteindelijk komen ze elke minuut. Ik heb weinig tijd om bij te komen. De wee opwekkers zitten op maximaal als ze gaan kijken hoeveel cm ontsluiting ik heb. Bij het breken van de vliezen had ik 3 cm. Rond 10:00 had ik nog steeds 3 cm en om 15:00 uur in de middag was dit 4 cm geworden. Het schoot dus niet echt op. De weeën kwamen al sinds 11:00 uur om de minuut en ik begon aardig moe te worden. Ik was inmiddels van het bed op de bevalbal gaan zitten, na aandringen van de verpleegkundige. Ik was nogal eigenwijs.

De verloskundige kwam langs voor overleg, mijn lichaam was duidelijk nog niet klaar om te gaan bevallen en er werd gesproken over ruggenprik en/of keizersnede. Ik wilde het natuurlijk het allerliefste op de natuurlijke manier doen maar was wel realistisch genoeg om te bedenken dat als de ontsluiting zo langzaam op gang kwam ik dit niet lang ging volhouden. We spraken af dat ze om 17:00 uur terugkwam en nog een keer keek hoeveel cm ik had. Met Mike sprak ik af dat als ik 6cm of meer had we het natuurlijk gingen doen. Alles daaronder zouden we voor een ruggenprik gaan.

Ik zat nog steeds op de bevalbal met mijn handen en hoofd steunend op het bed, Mike gaf met zijn handen tegendruk op mijn onderrug en moest met zijn tenen de weeën meter indrukken op het moment dat ik een wee had (op de een of andere manier deed de band het niet goed op mijn buik).

Helaas toen de verloskundige om 17:30 kwam kijken zat ik nog steeds op 4cm ontsluiting. Ik moest toen wel even huilen, ik had inmiddels al vanaf 11:00 uur om de minuut een wee en kreeg weinig tijd om bij te komen. We besloten om de ruggenprik aan te vragen, ze vertelde erbij dat het wel 2 uur kon duren voordat hij er zou zijn. Ik weet nog goed dat ik binnensmonds behoorlijk begon te vloeken, want nu ik die keuze had gemaakt wilde ik ook dat het zo snel mogelijk gebeurde, maar helaas ik moest wachten. De wee op wekkers werden afgebouwd en mijn lichaam begon het over te nemen. De weeën werden nog heftiger. Ze kwamen niet meer om de minuut dus ik had wel iets meer tijd om bij te komen maar de wee zelf was 10 keer heftiger. Ik had het idee dat de ontsluiting nu pas echt op gang kwam en vroeg of de verloskundige na een uur toch even wilde kijken hoeveel cm ik nu had. Ze vertelde me dat ze dat pas zou doen zodra de ruggenprik erin zat. Helaas dacht ik, ik hoopte eigenlijk nog onder de ruggenprik uit te kunnen komen. Achteraf ben ik heel blij, door de ruggenprik kon ik echt even bij komen.

Ondertussen stond de playlist die ik had uitgezocht al 1,5 dag op repeat. Wat hing er een fijne sfeer. Als ik eraan terugdenk dan word ik helemaal blij. Ik kon de weeën goed weg puffen en zat volledig in mijn eigen wereld. Ik heb gok ik 4 woorden met Mike gewisseld die dag en ik sprak amper tegen de verpleegsters/ verloskundige maar toch kijk ik er zo fijn op terug.

Uiteindelijk kwam de ruggenprik, ik leefde helemaal op. Ik kon weer een beetje praten en mijn lichaam had even rust. Het ging ineens heel snel. Door de ruggenprik of het feit dat mijn lichaam nu eindelijk door kreeg dat het moest gaan bevallen. We zullen het niet weten maar het ging ineens erg snel. Binnen een uur zat ik op 8cm. En niet veel later had ik enorme persdrang. Volgens de verpleegkundige onmogelijk maar ik kon het toch echt niet meer tegen houden en vroeg ze de verloskundige te halen. Ik was even bang dat de verloskundige zou zeggen, je zit nog steeds op 8cm dus nog even geduld maar niets bleek minder waar. Ze kwam binnen, keek en zei het is zo ver, we gaan nu even dingen klaar leggen en dan mag je gaan persen. Het licht werd iets feller gezet, er werd van alles bij gepakt en ze vertelde me dat ik mocht gaan persen. Binnen 4 persweeën was ze er en mocht ik onze dochter aanpakken. Het aanpakken vond ik zo bijzonder, ik ving haar als het ware zelf op en legde haar op mijn buik.

Daar was ze dan; Sofie Lauren Mae. Ik huilde van geluk, of naja ook wel een beetje van de pijn. Ik kreeg een hechting maar gelukkig was de pijn snel weg. Sofie lag op mijn borst, wat een heerlijk gevoel was dat. Ik kon haar gezichtje niet goed zien maar van Mike zijn gezicht was de opluchting te lezen. Hij zei zachtjes; ze is prachtig, Ik ben zo trots op jou schat. Haar gezichtje is zo mooi, haar lipspleet is heel klein. Ik moest nog harder huilen. Ik kon niet ophouden met kijken, knuffelen en kusjes geven. Een uur lang heeft ze lekker op mijn borst gelegen tot de kinderarts kwam en ze haar gingen onderzoeken. We kregen te horen dat ook haar gehemelte dicht was. Mijn hart maakte een sprongetje. Zou dit betekenen dat ze dan ook normaal zou kunnen drinken? We gaven een flesje en dit ging inderdaad goed. Sofie dronk het flesje in een mum van tijd leeg en viel als een blok in slaap. Wij hebben nog een tijdje naar haar liggen kijken en vielen toen uiteindelijk ook in slaap om vervolgens 5 uur later pas weer wakker te worden. Sofie lag nog diep te slapen en de verpleegkundige kwam ons wakker maken om haar een flesje te geven. 

Liefs,