Impact van de 20 weken echo

In mijn vorige blog deelde ik het eerste deel van mijn zwangerschap. In deze blog schrijf ik over onze 20 weken echo en beschrijf ik, heel eerlijk, de gedachtes die er destijds door mij heen gingen.

De misselijkheid was nog volop aanwezig toen wij naar de 20 weken echo moesten. Om precies te zijn op 16 januari gingen we vol spanning naar de echo. Ik weet het nog als de dag van gister. Wat was het weer heerlijk om naar je te kijken en je hartje te zien en horen kloppen. De dagen voor de echo was ik best zenuwachtig maar de nacht en ochtend van de echo was dit verdwenen. Ik voelde dat het goed zat en dat het goed zou komen en er niets aan de hand was. Helaas bleek dit gevoel niet helemaal waar. Althans alles zag er goed uit en werkte zoals zou moeten, voor zover ze kunnen zien op een echo natuurlijk, en dat was echt heel erg fijn om te horen. Toen ze eenmaal bij het gezichtje aankwamen ging er een soort schok door me heen, alsof ik het al voelde. Ik kneep in Mike zijn hand en niet veel later zei de verloskundige; ik denk dat jullie kindje een hazenlip (verschrikkelijk woord overigens, ik zeg liever schisis) heeft. Ze zoemde in om het beter te bekijken en vervolgde haar zin met; ik weet het eigenlijk wel zeker. Kijk hier maar, dit hoort normaal wit te zijn en hier zie je een zwart stukje, wat betekend dat dit niet helemaal aan elkaar gehecht is (dit heeft Mike mij moeten vertellen want bij mij kwam het na de woorden: ‘ik denk dat jullie kindje een hazelip heeft’ niet meer binnen). Ik ga jullie doorverwijzen naar het ziekenhuis voor een uitgebreide GUO zodat ze dit beter kunnen bekijken. Ik moest heel hard huilen, en ik was in een soort shock. Ze stopte even met de echo om ons even een momentje te geven om de eerste klap te verwerken. Om vervolgens verder te gaan met de echo en de laatste dingen te bekijken. Heel eerlijk ik heb er niets meer van meegekregen, ik kon alleen maar huilen.

In het LUMC bevestigde ze dat ons kindje inderdaad geboren zal worden met een schisis. We kregen na de echo nog een gesprek met de gynaecoloog. Hij vertelde ons dat we eventueel nog een vruchtwaterpunctie konden doen om te onderzoeken of er meer aan de hand was dan een schisis en vroeg ons of we de zwangerschap eventueel zouden willen beëindigen. Zonder erover na te hoeven denken zeiden we op beide vragen nee, natuurlijk zouden we dat niet willen. We kregen een doorverwijzing naar een zogeheten schisisteam en gingen naar huis met een dubbel gevoel. We moesten nu gaan kiezen in welk ziekenhuis we ons kind zouden laten behandelen.

Er gingen allerlei gedachten door me heen. Hoe erg is het? Hoe gaat het eruit zien? Wat zullen andere mensen wel niet denken? Oh God mijn kind heeft een schisis.. Hoe moet dit later? Heeft ze hier veel pijn van? Gaat ze gepest worden? Nu is ze anders in een maatschappij waarin anders niet oké is. Hoe moet ik hier mee omgaan?

Kun je wel goed slikken? En eten? Hoe zal het praten gaan, we hebben zo’n prachtige naam voor jou, maar zou je die wel kunnen uitspreken of moeten we toch een andere naam bedenken? Dit laatste zou ik zo verschrikkelijk vinden. De naam hebben we namelijk al 5,5 jaar.

Hoe zullen mensen naar je kijken als je net geboren bent. Durven ze je wel vast te houden? Van je te houden? Je kusjes te geven?

Heel eerlijk; hoe zal ik reageren als je geboren wordt? Durf ik je wel vast te houden, je te knuffelen? Ik ben bang voor hoe het er uit gaat zien. Zal ik schrikken? Ik zal je toch niet afstoten?

Zodra ik negatieve gedachten krijg begin jij te schoppen. Alsof je wil zeggen; mama het is oké hoor, ik ben oké, ik vind het oké. Het komt helemaal goed met mij. En diep van binnen weet ik dat ook. Maar maak ik me zo’n zorgen over de wereld waarin je gaat op groeien. Het is namelijk een hele harde wereld, waarin mensendie anders zijn dan ‘normaal’, raar gevonden worden. Waar mensen een mening over hebben, waar over gepraat wordt of naar gestaard wordt. En hoe is dat eerlijk? Wie bepaald er wat normaal is?

Ik ben bang voor alles wat komen gaat. Het traject waar we in gaan met ons lieve kleine meisje. Haar kleine leventje nu al niet meer zorgeloos, terwijl dat wel zou moeten. Verschillende operaties ondergaan als ze nog zo klein is. De gedachten alleen al doet me weer huilen. Niet een beetje snikken, nee echt hysterisch janken.

Ik heb enorme steun aan vrienden en familie en vooral aan Mike. Wat is hij optimistisch. Mijn heftige emoties zakte na de ergste shock en ik wist dat het goed zou komen. Dit kindje had immers voor ons als ouders gekozen. Dat moest met een reden zijn, wij kunnen dit aan en zij, zij gaat ons (of naja mij) leren om schijt te hebben aan wat andere mensen vinden en denken.

Inmiddels weet ik beter. Sofie is nu al 3 maanden bij ons en wat is ze mooi en geweldig en wat zijn we blij met haar. 

En al die gedachtes en angsten, die waren achteraf niet nodig geweest.

Liefs,