Het leed dat HG heet

Mn hart breekt, als ik weer voor de zoveelste keer boven een emmer hang en Sofie aan komt rennen met haar dokter setje, over mijn arm aait en zegt: ‘komt goed hoor mama’. Het is intens lief maar het maakt me zo verdrietig.

Wat voel ik me schuldig, schuldig naar haar toe. Ik kan niet voor haar zorgen en dat doet pijn. Heel veel pijn.

Ze is dan ook de overgrote deel van de week bij haar nana (mijn moeder). Elke dag vraagt ze; mama thuis of mama dokter? Mijn hart breekt elke keer in duizend stukjes als ze dat zegt. Ik zie dat ze me mist, dat ze zich zorgen maakt. Dat ze het moeilijk heeft en niet heel goed begrijpt wat er aan de hand is. Mama ziek, mama beter? Leg maar eens een kind van 22 maanden uit dat mama ziek is omdat er een baby in haar buik zit, en ik wel weer beter wordt maar niet weet wanneer. Dat het niet aan haar ligt dat ik steeds moet spugen ook niet als ze in m’n buurt komt. Haar lichaamsgeur (welke zo heerlijk is en ik normaliter de hele dag kan opsnuiven in haar nekje) kan ik nu niet verdragen. Het is een enorme trigger voor spugen. Net als de geur van mijn man en zo ongeveer verder alles.

Het is zwaar. Heel zwaar. Mensonterend, een monster, een parasiet dat is het. Ik kan (nog) niet genieten want voor mij zit er geen baby maar een parasiet in m’n buik. Althans zo voelt het, natuurlijk zit er een heerlijk mini mensje in m’n buik. En straks als het spugen gestopt is en de baby is eruit was het het allemaal waard. Maar voor nu ben ik aan het overleven, dag en nacht aan het vechten. Vechten tegen de misselijkheid, vechten tegen het spugen, vechten tegen de uitdroging en het is zwaar. Loodzwaar.